Karşılaşma

Maria, Diagon Yolu'ndaki taş patikadan hızlı hızlı yürüyordu. Bu kadar karmaşayı özlediğini düşündü. Şapkalı büyücüler ve cadılar, sağa sola koşturup işlerini halletmeye çalışıyorlardı. Maria dükkanlardan birine girip kendini kaybetmemek için bütün idaresini kullanmak zorundaydı. Elindeki minik kağıda can simidi gibi sarılıp gözleriyle dükkanları tarıyordu. Kalabalıkta, gözü önünde değilken oldukça zor ilerliyordu. Ama bir dükkanı bile gözden kaçırmaması lazımdı, o yüzden önüne bakması mümkün değildi. Bir bedene çarptığını hissettiğinde ister istemez cübbesinin içindeki asasını çıkardı. Karşısındakinin bir ölüm yiyene değil de normal bir büyücüye benzediğini görünce yüzündeki saldırgan ifadeyi sildi. Ama yine de emin olamazdı, asasını aynı şekilde tutmaya devam etti. Tam adama odaklanmışken kafasının üstünde bir dükkanın tabelasını gördü. Basit bir yazıyla 'Slug & Jiggers' yazılmıştı. Dükkandan baharat kokuları yayılıyordu. Adamı unutup dükkana yaklaştı. Elinde iyice buruşmuş kağıda baktı. Birkaç ot alması gerekiyordu, şifalı ot stokları iyice azalmıştı. Bu gün buraya gelmesinin nedeni de buydu zaten. Adresin altında yazan listeyi inceledi. Alması gereken çok şey de yoktu.

Dükkanın vitrinine göz atarken, çoğu otu görünüşünden tanımıştı. Baharat kokusunu tekrar içine çekerek kapıyı hafifçe araladı. Minik bir çan öterek onun gelişini haber verirken, cadı da içeri girdi. Aktarın için oldukça karanlıktı. Vitrinlerin görünüşüne oldukça ters düşen bir şekilde içerisi karanlık ve rutubetli görünüyordu. Burası temizlik hastası cadıya kapıyı çarpıp kaçma isteği uyandırıyordu. Sadece bu da değildi. Sanki havada asılı duran bir karanlık vardı. Bu da cadıyı oldukça etkilemişti. Bir an başka bir dükkana gitme seçeneğini düşündü. Ama sonra bunun pek mümkün olmadığının, buralarda başka aktar bulamayacağının bilincine vardı ve omuzlarını düşürdü. Dükkanın içinde iki adım attı. Toz pembe cübbesi ve ona uygun şapkasıyla tam bir oyuncak bebek gibi görünüyordu. Savunmasız ve saf biri gibi. Ama içinde her zaman savaşmaya hazır bir cadıydı. Bunu kanıtlamak için cübbesine sokmayı unuttuğu asasını havaya kaldırdı. Duruşu savaşmaya hazırım diyordu. En azından kapının açılma sesini duyana kadar. Dikkatlice baktığında dükkanın gölge bir bölümündeki bir kapının açıldığını gördü. Bir cadı cübbesini silkeleyerek içeri girdi. Koyu kahve saçları omuzlarına dökülüyordu, gözlerine Maria'ya korkutucu gelen bir makyaj yapmıştı. Koyu renkli cübbesinden görünüşüne kadar her şeyi 'kötü' diye bağırıyordu. Maria ister istemez arkasına doğru bir adım attı. Altıncı hissi pek iyi şeyler olmayacağını söylüyordu. Ta ki karşısındaki cadının gri gözlerini görene kadar. Bir şeyler tanıdık gibi geliyordu gözlerinde. Daha önce gri gözlü kaç kişiyi görmüştü ki? Aslında sadece yoldan geçerken gördüğü biri de olabilirdi, bu mümkündü. Ama içinden bir ses çok daha eskiden gördüğüm bir yüz olduğunu söylüyordu. Gözlerini kısıp iyice düşündü. Sonra birden bir şokla gözlerini açtı. Olamaz. Bu o olamaz. ''Demi?'' diye sordu kısık sesle.

İhtiyatla kapıya en yakın yerde duruyordu cadı. Arkadaşının kendisini tanımamasından öyle korkuyordu ki... Ama bu düşüncesini boşa çıkarırcasına, Demetria ona gülümsedi. "Mari." dedi Maria'nın gerçekten sevinçli bulduğu bir ses tonuyla. Cadı hatırlıyordu, onlar daha üçüncü sınıfken arkadaşları Maria'nın kısaltılmışının Mary olduğunu öğrenince, ona bunak diyerek dalga geçmişlerdi. Kabul ediyordu, Mary oldukça bunak ismine benziyordu ama Maria o gün derinden kırılmıştı. Demetria onlara okkalı bir büyü gönderip, ona Mary değil Mari diyeceğini söylemişti. Maria, ikisi de aynı okunmuyor mu ki demişti. Demetria ise bir sırmış gibi gülümseyip, bunu sadece biz bileceğiz işte diye cevap vermişti. O zamanki aklımızla yaptıkları şeyler, şimdi ne kadar da saçma geliyordu cadıya. Ama yine de o gün Demetria'nın yaptığı şey oldukça iyi bir şeydi. Demi'nin, "Hiç değişmemişsin Mari. Hala eski hevesin, eski güzelliğin ve gençliğin yerinde." deyişi onu düşüncelerinden kurtardı. Maria yarım ağızla gülümsedi. Hiçbir zaman iltifattan hoşlanan biri olmamıştı. Bazıları buna alçakgönüllülük derdi ama kız, hiçbir zaman alçakgönüllü olduğuna inanmamıştı. "Uzun zaman olmadı ki Demi. Sen eskisinden bile daha güzelsin. Erkekler peşinde dolanıyordur." dedi gülerek. "Benim ise bir sevgilim bile yok. Bazıları hayatta daha şanslı oluyor işte." Bu sözleri üzerine, Demi'nin gri gözlerinin yere çevrildiğini gördü. Bir şey olduğunu tahmin edebilmişti, ama üstüne gitmedi. Demi'nin her zaman üstüne gidilmeyecek bir yapısı olmuştu. Ayrıca, cadı kendine itiraf edemese de, Demi'nin bu hali onu çok korkutuyordu. Karanlıklar içinde... Biliyordu, o Slytherinli bir öğrenciydi ama, Maria her zaman Demi'nin diğerleri gibi olmadığını düşünmüştü. O, Maria'ya her zaman iyi davranmıştı, diğerlerinin aksine. Hiçbir zaman onu üzecek bir şey söylememişti.

Dudaklarının arasından fırlayan sözlere o bile hazırlıklı değildi. "Karanlık taraf ha?" dedi kısık bir sesle. Demetria bir an şaşırmış göründü ama sonra şüpheci bir ifade takındı. "Nereden mi biliyorum? Anlamamak mümkün değil." dedi Maria. Gözleri yanmaya başlamıştı. Çocukluk arkadaşının Karanlık'a hizmet edeceğini hiçbir zaman düşünmemişti. Asasını çıkarıp bir büyü mırıldandı ve iki tane sandalye dükkanın içinde bitti. Maria bir tanesine oturdu. Tükenmiş gibiydi. Hayattaki tek 'gerçek' dostunun, bu halde olduğuna hala inanamıyordu.