Karşılaşma.

Elime ilk geçen şeyleri giyinip -saçımı dahi toplamadan- paspal paspal kendimi sokağa atıverdim. Yavaş adımlarla ilerliyordum. "Şimdi sağ adım evet şuan sol ..." Neden yaptığımı bilmeden her adımımı sayar olmuştum. Kafamı dağıtsam hiç fena olmazdı sanırım. Aklıma takılan bir şeyler olmalı. Evet evet dağıtmak lazım. Balyumruk iyi gibi. Kalabalıktır kesin ama belki bir tanıdık görürüm falan düşüncesiyle kapıyı açıp girdim. Immm ... Bayaa bir kalabalık. Etraflıca bakınıp en köşedeki masayı gözüme kestirdim ve oraya usulca oturdum. Derin bir iç çektim. Kahvemi sipariş ettim. O gelene kadar saçlarımın bukleleriyle oynayıp duruyordum. Bu halde bile dönüp dönüp bakanlar çoktu. Meta olduğum için sarışın halimi kullanmıştım bugün. Aslında uzun süredir böyleyim. Nedense hiç değiştirmedim. Bana bakanlardan hiç rahatsız olmadım. Bazıları ürperirir, bocalar, sıkılır. I-ıh bende hiç öyle olmadı. Hatta bundan büyük bir haz duyardım. Beğenilmek! Kimin hoşuna gitmez ki. Kahvemi yudumlamaya başladım. Imm fazla şekerli olmuş. Suratımı buruşturunca kahveyi getiren adam "Beğenmediniz mi bayan?" deyiverdi. Kafamı kaldırıp yüzüne baktım. Hafif ürkek yarım ağızlada gülüyordu. "Şekeri fazla kaçırmışsın." dedim başımdan savmak istercesine. "Yaa öylemi? Yenisini getirmemi ister misiniz?" dedi. Tekrar ona baktım ve tek kaşımı kaldırarark " Yalnız kalmak istiyorum, mümkünse?" Hiçbir şey demeden işinin başına geri döndü. Yan masada oturan kalabalık bir grup dikkatimi çekti. Bir adamın etrafını sarmış beş-altı kadın. Her biri kahkahalar atıyor, salak salak sırıtıyorlardı. Kesin bir fıkra anlatıyor diye içimden geçirip gülüverdim. O sırada adam dönüp bana baktı. Ben kafamı çevirdim. Bozulmuş olmalı. Sürekli dikkat çekme çabaarında sanki. Ayağa kalkıyor tekrar oturuyor... Fakat ben ilgilenmiyorum. Zaten yeterince dalgınım. En son dayanamayacak olacak ki " İzin verir misiniz bayanlar?" dedi ve onları iterek masamdaki diğer sandalyeye oturuverdi. Bir şeyler dememi bekliyor olacak ki susuyordu. Fakat ben o yokmuş gibi davranmaya devam ettim. O masadaki kadınlaırın dediklerini de duyuyordum. "Kim bu ya?" , "Nerden tanıyor acaba?" , " Ben daha güzelim onun yanına neden gittiki?"
En sonunda dayanamayıp konuştu. "Masanda istemiyorsan en azından bunu söyleyebilirdin. Bu şekilde sesini duymuş olurum belki." Suratında algılayamadığım bir gülümseme vardı. Şimdi dikkatlice bakıyorum da gerçekten ama gerçekten karizmatik bir adam. Etrafını bayanların sarmasının sebebi bu olsa gerek.
" Aslına bakarsan masamdan kalk yerine neden geldiğini soracaktım." deyiverdim ifadesiz bir yüzle.

“Ben Chuck George Berry. Ünlü piyanist ve Büyüceşura Yüksek Mahkemesi Jüri Üyesiyim. Siz?” Heyecanla beklemeye başladım ve gözümü onun sarı saçlarından ayıramaz oldum. Biraz bekledi ve rahatsız olmuşçasına saçlarını arkaya attı. Açıkçası böyle daha etkileyici olmuştu. Gözlerimi üzerinden ayıramıyordum. Bir tanrıçadan ne farkı olabilirdi ki?! Her şeyiyle bir tanrıçaydı.
Saçları, ipek saçları.
Gözleri… Dudakları… Vücudu…
Elleri kahvesiyle oynuyordu, gözleri kahvesine bakıyordu. Ben ise utanmazca –ki öyle olmadığımı kim söyleyebilir?- onu inceliyordum. Biraz kızarmış mıydı? Olabilir, ne de olsa arkamdaki kadınlardan farklıydı. Bu her halinden belliydi. Kafasını yavaşça havaya kaldırdı ve göz göze geldik. Tahmin etmediğim bir zamanda tahmin etmediğim bir ses tonuyla konuşmaya başladı. "Elyssa Lizzé Raymond. Hogwarts müdiresi." Şaşırdım, kabul etmeliyim. Ne yani, bu kadar güzel biri bayan olup hem de kocaman bir okul mu yönetiyordu?
Saçmalık! İnanamam. İnanmam.
Şaşkınlığımı gizleyememiştim ki ciddileşti Elyssa. Düşünüyordum, ne demeliydim. Tebrik mi edecektim. Ani bir kararla harekete geçtim. Yüzüme bir gülümseme yerleştirdim. Madem o beni şaşırtıyordu bende onu etkileyecektim, umarım. “Çok şanslısınız, öyle bir okulun müdiresi olduğunuz için ya da onlar şanslı sizin gibi bir müdireleri olduğu için, değil mi? Pardon beni maruz görünüz, hangi ismi kullanıyorsunuz? “Elyssa” mı yoksa “Lizzé” mi?” şimdi ben bekliyordum. Ayaklarım durmuş yeni bir beste yapmanın sevincini dinlenerek yaşıyorlardı. Gözlerim hala saçlarında, yüz hatlarındaydı. Bir bayan nasıl bu kadar etkileyici olabilir ki?
Gözlerinde kaybolmamak elde değilken kendimi nasıl tutabilirim ki?



Rp out:

Özür dileriim.. Biliyorum sıkıcı. Ama aceleye getiren dış etkenler var!! :D

Gözlerinde kaybolmamak elde değilken kendimi nasıl tutabilirim ki?


Birden beni şaşırtarak konuşmaya başladı. "Elyssa çoğunlukla. İlk ismim olduğu için olabilir. Ya da belki seviyorlardır." Dedi ve yüzüne şeytanı bir gülümseme ekledi. Korkabilirdim, inanın. Ama onun âmâcıda buydu zaten. Beni istemediğini belli etmek istiyordu. “Kalk şu masadan!” demek yerine bunu seçiyordu.
Hayır, biraz daha buradayım hanım efendi. Eğer bunun için sizi gıcık etmem gerekiyorsa, pekâlâ. Ne de olsa sinirlenince hoş olan bir bayan. Konuşmaya başladım. "Imm... Aslında Lizzié daha bir şey .. ımm şey. " Durdum ve meraklanmasını sağladım. Tekrar konuştum. "Çekici." Açıkça şok oldu. Kim bilir benim hakkımda neler düşünüyordu. “Utanmaz herif, nasıl böyle bir şeye cesaret edebilir!” bunu söylediğini düşünüp kahkaha atmamak elde değildi ama onunla alay ettiğimi sanabilirdi. Bu dürtümü bastırdım en çekici gülümsememle. Yüzünü topladı ve bana meydan okurcasına konuştu. "Her tanıştığınız bayana bunu mu söylersiniz?" dedi ve kahve bardağını eline alıp kafasına dayadı. Söylediklerinin şokuyla saçlarının arkaya düşüşünün ve bende yarattığı etkisinin şokundaydım. Ondan nefret mi etmeliydim?
Nasıl? Kim ondan nefret edebilir ki?
Konuşmaya karar verdim ve başladım. “Hayır, yalnızca sizin gibi etkileyici kadınlarla.” Dedim ve gülümsedim. Ayağa kalkmaya yeltendi ama söylediklerim bir savaşın başlangıcıydı.

“Hayır, yalnızca sizin gibi etkileyici kadınlarla.” dedi ve gülümsedi. Ne sanıyordu bu kendini. Dünyanın merkezinde falan hissediyor heralde! Aman zengin züppelerden biri daha işte. Tabii egosunu tatmin eden çok kadın var böyle şımarık olması çok doğal. İlgiya alışık doğal olarak benden gördüğü tepki her zaman gördüğünden çok farklı. Afallamış olması muhtemel. Kafama yeni dank etmeye başladı. Yaa, bunun amacı beni sinirlendirmek. Fakat beni sinir edince eline ne geçecek? Aman piskopat ruhlu işte. Yinede ona istediğini vermeyeceğim. Amacı sinir olmamsa olabildiğimce rahat olacağım. Ya da diğer kızlar gibi neden davranmayayım? Dibi düşmüş gibi bakmam ve dediği her şeye gülmem yeter de artar bile. Aradığı farklı olmalı. Zaten etrafında yeterince bakımlı yalaka bayanlar mevcut. Sıradan birini istiyor belliki. Ama bende onlar gibi olursam ondan kurtuldum demektir. Sinirimi kontrol altına alıp sandalyeme iyice yayıldım. Hafifmeşrep bir tavırla ve en kışkırtıcı gülümsememi takınarak
" Aaa, öyle mi? İnanın beni çok etkilediniz. Gerçi etkilememeniz olağanüstü bir şey olurdu. Pek fazla bilmesemde ününüz her yere yayılmıştır. Piyanoyu pek sevmediğimden gözümden kaçmış olmalısın. Ama inanın artık unutmam imkansız." deyiverdim.
Evet gayet iyi gidiyordum. Bu 'U' dönüşüme şaşaırdığı her halinden belliydi. Daha önce hiçbir erkeğe kur yapmak gibi bir çabam olmamıştı. Umarım düşündüğüm kadar iyi gitmişimdir.Hiçbir şey söylemiyordu. Dudaklarını birbirine kenetlemiş sadece beni izliyordu. Ben ise olabildiğimce rahat davranmaya çalışıyordum. -Kasıntı gibi oturmam dışında- Neden rahat olamıyordum ki? Erkeklerle konuşmak hiç de zor olmadı benim için. Genelde cevapları patır patır yapıştırırdım fakat bu adama işlemiyordu. Lanet olsun ne vardı ki bu herifte? Onu görmezden gelerek- daha doğrusu çalışarak- "Bakar mısınız? Bir kahve daha istiyorum." dedim ve biraz önce azarladığım adama en sempatik gülüşümü kullandım. O da gereğinden fazla kibarca "Elbette, efendim. Sizin isteğinizi yerine getirmek benim için bir zevktir." dedi. Biraz daha oyalanmak istiyordu fakat Chuck araya girdi.
" Müşterilere kur yapasın diye çalıştırmıyorlar seni burada. İşinin başına dön." dedi burnundan soluyarak. Haha sinir etme sırası bendeydi.
"Ne oldu, sinirlendin mi sen?" dedim kahkahayla. Bu kahkahayı tutmam gerekirdi. Hay dilimi eşek arısı soksun!
Dur dur dur bir dakika. O en başta sizin gibi kadınlar mı dedi? Kadınlar... Terbiyesiz herif. -Lar birde öyle mi!

Ayaklarım yere hızlıca vuruşlar atıyordu. Gözlerim ne yaşanırsa yaşansın ondan başka tarafa bakamıyordu. Ellerim ne yaşanırsa yaşansın onun saçlarına dokunma isteğini geri çevirmiyordu. Daha fazla istiyor, daha fazla seviyordu. Kalbim daha hızlı atıyor, vereceği tepkiyi tahmin etmeye çalışıyordu. Gözlerim gözlerindeydi. Yüzü birden hafifledi, yumuşadı. Karasızlık mıydı? Bilemiyorum. Yüzüne birden yerleşen hafif bir tebessüm güneşim oldu. "Canım sıkkın o yüzden biraz sert çıkmış olabilirim." Dedi. Ama ben yalan söylediğini gayet iyi biliyordum. Belliydi, bariz bir şekilde. Kafasını aşağı indirdi ve kahve bardağına bakmaya başladı. Cesaretsiz. Benden mi korkuyordu benimle yüzleşmekten mi? Galiba gerçekten ona bile onu haksız… Ne diyorum gerçekten bilmiyorum. Size açıklayayım. Galiba o da kendini haksız görüyordu, sayemde.

Biraz daha sustum, sustum. Ayağım yavaşlamış hatta durmuştu. Ellerim, kahvesinin üzerinde duran ellerine dokunmak için can atıyordu. Kalbim, kalbini görmek için. Gözlerim, gözlerinde kaybolmak için. “Evet, biraz sert çıktınız… Benim gibi. Üzgünüm. Sizi kırdım. Bir bayanla bu şekilde konuşulmaması gerektiğini unutmuşum.” Dedim ve kafamı arkaya çevirdim her ne kadar o bu hareketimi görmemiş olsa bile. Arkamdaki masa şimdi boştu. Kadınlar etrafa dağılmış başka masalarda geceyi geçirebilmek için adam arıyorlardı. Ucuz kurtulmuşum. Yüzümü tekrar Elyssa’ya çevirdiğimde bana baktığını fark ettim. Kalbim hızlandı, boğazım düğümlendi ve kurudu. Ne? Sadece kafasına sana çevirdi! Neden bu kadar heyecanlanıyorsun ki! Soran gözlerle bakmaya başladım. Ne? Neden öyle bakıyordu. Gözlerinde acımaya yakın bir ifade vardı. “Sen tam bir salaksın. Seni kullandım ve sıkıldım. Artık masamdan kalk seni pislik herif!” mi yoksa “Hayır Chuck, bu ikimizin suçu. Ee nasılsın?” demek istiyordu bilmiyorum. Hayır, yalancıyım. İkinci seçeneği kesinlikle iptal edersem…

İsteksizce ve mutsuzca ellerimi masadan kaldırdım. Gözlerimi devirerek ayaklarımı sandalyeden yana çevirdim ve atik bir hareketle ayağa kalkarken Elyssa’ın narin ellerini havada gördüm. “Dur.” Diyordu bana elleriyle. “Dur ve otur.” Yavaşça ama bir o kadarda heyecanlı bir şekilde yerime geri oturdum ve tekrar gözlerim soru sormaya başladı.


Rp out. Kısa oldu, özür dilerim ama durumu biliyorsun.

"Canım sıkkın o yüzden biraz sert çıkmış olabilirim." dedim ve gözlerimi kaçırıverdim. Neden yalan söylemeyi beceremiyordum ki? Bunu mükemmel yapan insanlar var. Çok zor olmasa gerek. Ama doğruluk timsali ben tabiki beceremiyordum bu işi. İnanın bana sanat gibi bir şey. Suratındaki ifadeyi merak ediyordum ama yalan söylediğimi anlamasın diye kafamı kaldırmaya korkuyordum. En iyisi sesinin tonundan bir şeyler algılamak. Peki ya niye susuyordu? Hadiii...Konuş artık!
“Evet, biraz sert çıktınız… Benim gibi. Üzgünüm. Sizi kırdım. Bir bayanla bu şekilde konuşulmaması gerektiğini unutmuşum.” dedi.
Yüzüne hala bakmıyordum. Evet, sert çıkmıştım tıpkı onun gibi... Sanırım birbirimize haksızlık etmiştik. Şimdi ise beyaz bayrakları havaya çekmiştik. Herkes suçunu kabul ediyor ve barış sağlanıyordu. Çekimser ve önyargısal halimi bir yana bırakıp kendim gibi olmaya başlamıştım. Farklı biri gibi davranmak ne kadar zordu yahu. Ses tonundaki özrü duyabiliyordum. Ama sanki bendende bir şeyler bekliyordu. Ama ne yapmam gerektiği hakkında en ufak bir fikrim yoktu. İstediği neydi? Biraz önce yaşananlar hiç yşanmamış gibi, sanki masama daha yeni oturuyormuş gibi baştan almak mıydı? Şöyle bir düşünüyorum da fena fikir değil hani...
Bana olabildiğince kibar davranmaya çalışıyordu. Hey, adamım ben bir porselen bebek falan değilim? Belki yaptıklarımı biraz yüzüme vursa hemen özür dileyebilirdim. Ki, özür dilememek için elimden geleni yaparım. Daha doğrusu genelde özür dilememi gerektirecek şeyler yapmam. Ama bunu tamamiyle farklıydı. Benim kontrolüm dışında... Yada, aslında herşey bana bağlıydı fakat, mantığım bir kalkan gibi dikilivermişti önüme. Onu yıkmak ne kadat zor bir ben bilirimi,ahh birde Tanrı. Yine, kahretsinki yine kalbime yenik düşmek istemiyordum. Tekrar mutsuz olmak -bir ERKEK! için-kesinlikle istemiyordum. Ama denemekten zarar gelmezdi değil mi? Belkide beni yanıltır ha? Şuan tek istediğim bu. Hem arkadaş olmaktan zarar gelmez. Ha bir eksik ha bir fazla.
Pekalaa... Yelkenler suya o zaman. Kafamı kaldırıp ona baktım. Kafam o kadar karmakarışık ki şu an gözlerimden birşeyler anlaması neredeyse imkansız. Ona baktığım an yerinde kıpırdandı. O heyecanlanmış mıydı? Ne yani sadece bakışımla bile onu heyecanlandırabiliyor muydum? Bir dakka o nesi? Ellerini masadan kaldırdı ve ani bir hareketle masadan kalktı. Refleks olarak ellerimi havaya kaldırdım ve "Dur." dedim. Tekrar gözlerime baktı, meraklı gözlr benim istikrarlı gözlerimle kesişmişti. "Dur ve otur." Yarı emir yarı rica içeren bir cümle. Usulca tekrar oturdu. Uzun bir nefes aldım ve yavaşça geri verdim. Hafifçe öksürdüm ve sonra söze başladım.
"Evet, sanırım ikimizde hatalıyız. O zaman yaşananları bir tarafa bırakalım ve hiçbir şey olmamış gibi devam edelim?" dedim tekrar bir nefes ve " Ne dersin?" Gözlerimi açabildiğim kadar açtım. Ne kadar samimi olduğumu umarım anlayabiliyordur. Saçlarımı tekrar savurdum ve kahvemden tekrar bir yudum aldım. Gözümü ayırmadan vereceği tepkiyi bekliyorum.

Rp Out: Bir kısasıda benden.^^

Ve tekrar gözlerim soru sormaya başladı. Derin bir nefes aldı nefes kapısı dudaklarıyla. Boğazını temizlemek istercesine hafifçe öksürdü ve konuşmaya başladı. "Evet, sanırım ikimizde hatalıyız. O zaman yaşananları bir tarafa bırakalım ve hiçbir şey olmamış gibi devam edelim?" bir şok geçiriyordum herhalde bunu kimse inkâr edemezdi. Ve o hala konuşmaya devam ediyordu bir nefesin ardından. “Ne dersin?" Gözlerini irileştirdi beni ikna etmek için. “Evet! Tabii ki de evet! Yeniden başlamamak mı?! Sen ne diyorsun! Kabul ediyorum!” kafam bas bas bağırıyordu. “Hadi, konuş. Seni affetti” diyordu. Ben ise kararsızdım. Ya yine yanlış bir şey yaparsam. Bir deniz gibi özgür olan saçlarını yeniden arkaya savurdu ve dudaklarını kahvesine dayadı. Düşünmem için bana zaman mı vermişti. Sevindim. Ama konuşmaya başladım her zamanki gibi doğaçlama yaparak. “Çok naziksiniz… İnanın çok üzgünüm… Amacım sizi rahatsız etmek değildi.” Ayağa kalktım tekrar ve iki adım masadan uzaklaştım. Topuklarım üzerinde geri dönerek masaya yaklaştım ve konuştum. “Merhaba, ben Chuck George Berry. Ünlü piyanist ve Büyüceşura Yüksek Mahkemesi Jüri Üyesiyim. Yanınıza oturabilir miyim?” Gülememek için kendini tutuyordu yüzündeki geniş gülümsemeyle. Kafasını yavaşça salladı. Atik bir hareketle sandalyeyi çektim ve yerleştim. Muazzam bir gülümsemeyle karşılık verdim. “Adınızı öğrenebilir miyim? Nasılsınız?” Konuşmak için hazırlanıyordu ama konuşursa kahkaha atacağı belliydi. Ve o bundan korkuyordu. Kırılacağımı mı düşünüyordu. Hayır. Lütfen konuş Elyssa. Lütfen. Kalbimi, gözlerimi geri çevirme. Bir şans. Küçük bir şans sadece. senin için değersiz ama fakir bir adamı mutlu edebilecek bir şans. İçimde yaşama isteği sağlayacak ufak bir konuşma. Bir davet.

Gözlerimi iyice gözlerine dikiyordum. Başka yere mi dönecekti, sandalyemi oraya çekmeye hazırdım. Bütün kalbimle. Bütün kuvvetimle. Lütfen Elyssa.

Yavaşça öne doğru eğildi ve kısa saçları omuzlarından öne düştü. Konuşmaya karar vermişti. Büyüleyiciliği yüzüne düşen gölgede bile güneş gibi parlıyordu. Benim güneşimdi. Yıldızımdı.

Sevdiğim kadındı…



Rp out: Kısa mı ne? :D

"Evet, sanırım ikimizde hatalıyız. O zaman yaşananları bir tarafa bırakalım ve hiçbir şey olmamış gibi devam edelim?" dedim tekrar bir nefes ve " Ne dersin?" Gözlerimi
açabildiğim kadar açtım. Ne kadar samimi olduğumu umarım
anlayabiliyordur. Saçlarımı tekrar savurdum ve kahvemden tekrar bir
yudum aldım. Gözümü ayırmadan vereceği tepkiyi bekliyorum.
O da bekletmeyi tercih ediyor. Zor bir soru değil ki bu. Eğer hemen konuşmazsa şansını kaybedecek.
“Çok naziksiniz… İnanın çok üzgünüm… Amacım sizi rahatsız etmek değildi.” dedi ve ayağa kalktı. Ne yani şimdi de gidiyor muydu? Peki, keyfin bilir! Fakat beklediğim gibi olmadı topuklarının üzerinde bir dönüş yaptı ve “Merhaba, ben Chuck George Berry. Ünlü piyanist ve Büyüceşura Yüksek Mahkemesi Jüri Üyesiyim. Yanınıza oturabilir miyim?"
Bıraksalar hani kahkahalarla gülebilirim. Gülmemek için kendimi zor tutuyordum. Kafamı hafifçe salladım ve “Adınızı öğrenebilir miyim? Nasılsınız?” dedi. Bu krizin geçmesini beklersem çok bekleyecektik. Yavaşça öne doğru eğildim ve artık dayanamayarak kahkahalar atmaya başladım. Ses tonumdan ve surat ifademden ne kadar eğlendiğim anlaşılmayacak gibi değildi. Bir anda civar masalardaki herkesin kafası bize dönmüştü. Biraz fazla sesli oldu sanırım. Ama engel olamıyordum kendime. Birkaç kere öksürerek toparlandım. Ama başlar hala bana dönüktü. Neden her ayrıntıya bakıyordu? Saç işte. Sarı, sıradan basit bir saç. Erkekleri anlamak güç doğrusu. "Bana öyle bakmayı keser misin?" dedim tekrar gülerek. O da kahkahalar atmaya başlamıştı. Çok dikkat çekmiştik. Saatime baktım. Hey çok geç kalmışım. Okulda halletmem gereken işler var. Yavaşça ayaklandım ve " Ahh, benim gitmem gerekiyor. Malum müdürlük zor iş." dedim.

Rp out: Artık şunun sonunu getirsek iyiolur. Bir ara başka bir yerde devam ederiz. :D

Yavaşça öne doğru eğildi ve kısa saçları omuzlarından öne düştü. Konuşmaya karar vermişti. Büyüleyiciliği yüzüne düşen gölgede bile güneş gibi parlıyordu. Benim güneşimdi. Yıldızımdı.

Sevdiğim kadındı… Gözümün ucuyla saatime baktığımda ise ayrılık vaktinin yaklaştığını görmüştüm. Elimde ki son saniyelerde onu tanımak için her şeyi yapardım.



Hiç beklemediğim bir anda kahkaha atmaya başladı. O kadar güzel gülüyordu ki. Kendini o kadar kaptırmıştı ki. Sesi yaptığım müziklerden daha güzeldi ki bu nedenle herkes bize pardon ona bakıyordu. Hayret, hayranlık… Kendini toplamaya çalışıyordu ama nafile. Durdukça gülüyordu. Öksürmeye başladı kahkasını bastırmaya çalışarak ama hiç etkili değildi. Her defasında daha çok gülüyordu. Hala gülüyordu ben ise onu inceliyordum elimde olmaksızın. Saçlarını. Birazdan gitmem gerekecekti ve ben bu acı gerçekle ona son kez özlemle bakıyordum. Bir daha hiç göremeyecekmişim gibi. "Bana öyle bakmayı keser misin?" dedi tekrar gülerek. “Elimde değil ki.” Demek isterdim ama diyemedim çünkü kahkahalarım buna izin vermiyordu. Elimde olmaksızın deliler gibi gülüyordum Elyssa ile. Hayat. Evet, işte buydu. Herkes artık hiç utanma gereği duymadan bize bakıyordu. Benim ise arık gözlerimden yaşlar gelmeye başlayacaktı. Kahkahaları arasında ince kıvrımlı bileğini havaya kaldırdı ve saatine baktı. Yüzünde bir şaşıma ifadesi oluştu. Yavaşça ayağa kalktı. Ahh, benim gitmem gerekiyor. Malum müdürlük zor iş." Dedi. Ne gidemezsin demek istiyordum. Daha, daha konuşmadık. Tamam, benimde gitmem gerekiyordu ama toplantıyı bi’ kenara atabilirdim. Kapıya doğru döndüğünde bende hızlıca ayağa kalktım ve kolundan tutup bana döndürdüm. “Sana nasıl ulaşabilirim? Lütfen.” Gözlerimde umut vardı. Bir çocuğun annesinden yalvarırcasına tezgâhtaki şekeri istemesi gibiydi. Çocuk annesi ne derse onu yapmaya mahkûmdu. Benim gibi. Ben Elyssa’n mahkûmuydum. Ve buna içten içe seviniyordum.



Rp out: Bencede sonlandırabiliriz. İstersen sen sonlandır.Başka bir yerde tekrar. Söz ver. :D

Okulda halletmem gereken işler var. Yavaşça ayaklandım ve " Ahh, benim gitmem gerekiyor. Malum müdürlük zor iş." dedim. Yüzündeki hüznü görememek için kör olmak gerekiyordu. Ama kariyerimde başarılı biriydim ve işimin hakkını vermeliydim. Kapıya doğru yöneldim. Hızlıca ayağa kalktı ve kolumdan tutup kendine çevirdi. Biraz sert tutmuştu? Heyecandan olsa gerek. Ya da aceleden. “Sana nasıl ulaşabilirim? Lütfen.” Gözlerinde daha önce başka kimsede görmediğim farklı, çok farklı bir bakış vardı. Umut, bunun yanı sıra sanki bana mecburmuş gibi bakıyordu. Sanki beni bir daha görmek zorunda(!) Görmek istediği için değil de zorunlu olduğu için sanki...
Off! Arttık nasıl saçmalayacağımı şaşırmıştım. Şizofrence düşüncelerim mi var yahu? Benden hoşlandığı bariz ortada. Ve bunun da hoşuma gittiği gayet açık. Ama elimden geldiğince düşüncelerimi saklamalı, belli etmemeliyim. Ona şurda şurda buluşalım yerine, beni bulması için uğraştırmalıyım. Bir bilmece gibi cevap çok hoş olurdu. Beynim durmuştu sanki! Aklıma şöyle güzel nükteli ama zor bir cevap gelmiyordu.
"Eğer bu kaderin bir cilvesiyse bizi tekrar karşılaştıracağından eminim." dedim hafifçe gülümseyerek. İdare eder bir yanıt. Yeterince tatmin edici olmasada...
Yani, eğer muggle olsaydık sanırım şu kullandıkları cep telefonu numarısını verirdim. Yada ne deniyordu ona msn miydi? Muggle olanlara bazen o kadar imreniyorum ki. Onlar bizden gizli yaşamak zorunda değiller, kimliklerini saklamak orunda değiller! Ben olduğum gibi ben değildim. Bu yüzden büyücülerin birilerini kandırması daha kolaydı. Bu düşüncelerden sıyrılıp kapıya doğru ilerledim. Uysal ve yavaş adımlarla ilerliyordum. Kulaklarımı pür dikkat ondan gelecek olan cevaba odaklamıştım ama yürümeye devam ediyordum. Şimdi kapının önündeydim ve kapıyı açıyordum.

“Sana nasıl ulaşabilirim? Lütfen.” Gözlerimde umut vardı. Bir çocuğun annesinden yalvarırcasına tezgâhtaki şekeri istemesi gibiydi. Çocuk annesi ne derse onu yapmaya mahkûmdu. Benim gibi. Ben Elyssa’n mahkûmuydum. Ve buna içten içe seviniyordum.

Hala konuşmamıştı. Susuyordu, susmayı seçiyordu. Lütfen Elysaa. Konuş benimle ve bana güven. Ve hiç beklemedim bir anda konuşmaya başladı. Konuşması beni şaşırtırken söyledikleri bir kapı misali tokat gibi inmişti yüzüme. "Eğer bu kaderin bir cilvesiyse bizi tekrar karşılaştıracağından eminim." Dedi yüzüne çok yakışan hafif bir tebessümle. Rüzgârın saçlarıyla dans etmesine izin vererek kapıya yöneldi yavaş adımlarla. Bu benim için bir şanstı. Ona söyleyecek son bir söz için bir şans. Ne demeliydim. Gayet açık bir şekilde beni reddediyordu. Ama pes etme diyor gibiydi. Ne demeliydim ki. Peşinden mi koşmalıydım.

Hayır. Onun sapığı olamazdım. “Ya kaderimizi bizler belirliyorsak. Ya elimizdeki şansı değerlendirmemiz gerekiyorsa. Ya seçimlerimiz için bize yeterince zaman tanındıysa. Ya…” ilk cümlemde yavaşladıysa bile son cümlemi duyamamıştı. Gitmişti. Kapı yeri temizleyerek arkasından kapanmış beni kaderimle, elimde olan (!) kaderimle yalnız bırakmıştı. Bütün umutlarım tükenmişti. Annesi çocuğuna şeker almamış bir köşede bırakmıştı. O çocuk şimdi ağlıyordu. İçten içe. Ümitsizce. Annesinin peşinden koşmak istercesine. Son şansını denemek istercesine. Sinirden, üzüntüden yumruk yaptığım elim acı içinde kıvranıyordu. Bedenim ise onu umursamıyor beni kapıya yöneltiyordu. Ağır kapının sürgüsüne dokundum ve kapıyı açtım. Dışarı adım attım ve hızlıca gözlerim Elyssa aradı. Onu bulana kadar bulduğunda ise. Çaresizce konuştum. Beni bırakmasını istemiyordum. “Elyssa… Gitme!”

Çaresizlik insana her şeyi yaptırır. Sevinç gözünüzü kör eder. Mutluluk tam bir yalandır. Hiçbir zaman elinizdekiyle yetinmeyeceksinizdir… Çaresi kalıncaya dek adı mutluluk olan bir yalanda yaşayacaksınız. Ve elinizden birinin tutmasını bekleyeceksiniz. Sadece onun tutmasını isteyeceksiniz. Ben Elyssa’ı beklemeye başladım. Çaresizce mutluluk yalanı bitmişti. Çaresizce sessizliğe mahkûmdum. Aklım adını “Çaresizlik” koyduğu bir hüzün parçası çalıyordu. Gözlerim buna neden olan şeyin kaybolmasına bakıyordu.