Karşılaşma 2.

Konu: Karşılaşma 2. C.tesi Ocak 15, 2011 5:55 pm

Devam.

Önümde yere kapaklanmış ağlıyordu.Hüngür güngür, salya sümük... Ben ise onu yerden kaldırmak gibi bir eğilim göstermemiştim, gösterememiştim. Bana süper kahraman gibi görünen babam, ucube bir ölümyiyen tarafından yummuştu gözlerini bu dünyaya. Sevdiğim adam, beni terketmiş ve bir ölümyiyen olarak tekrar çıkmıştı karşıma. Onunla senelerce güzel günlerimiz olmuştu. Ne kadar kahrolsamda ona yüz vermemiş, hatta ve hatta azkabanda yargılanması için öncü olmuştum. Ama durum şimdi farklıydı. O, o benim yıllarca öldüğünü sandığım; sonra bir mucize gibi burnumun dibinde beliren ablamdı. Biz kardeşiz. Ne olursa olsun (!) birbirimize ihanet edemeyiz. Onu o iğrenç yere tıktıramam.

Ama şuan beynime yapışan sülükleri düşündükçe, Joa'dan uzak bir köşeye pıstığımı farkettim. Ona acıyamam! O da ölümyiyenlerden ve belkide bunları bana yaptıran kişiydi. Benim her şeyimi bilen o. Zayıf yönlerimi, zaaflarımı... Bunları onlaraanlatmış ve bana ihanet etmişti. Ve şimdi de bana bir ölümyiyen olduğunu itiraf ederek ona, Lord'una ihanet etmişti. Aman tanrım! Ona ihanet etmenin bedelini en iyi ölümyiyenler bilir. Şuan yaptığı şey, beni gerçekten sevdiğini göstermez mi? Hayatının zindana döneceğini bildiği halde bu sırrını bana söyledi. Yaptığından pişman mı oldu? Yoksa beni korumak mı istiyor? Hiçbir şey demeden koşarak çıktım odamdan. Onu orada karanlığa ve yalnızlığa mahkum bıraktım. Henüz kimseye birşey söylemeyecektim.

İki Hafta Sonra.

Güneş daha gözlerini kırpmadan gökyüzüne, kendimi göl kenarrına atıvermiştim. Ayaklarım suyun içinde bir öne bir arkaya salınıyordu. Yüzüme balıkların sıçrattığı sular ve hafif bir rüzgar vuruyordu. Son iki haftadır ilk kez huzura kavuştuğumu hissediyordum. Bir ruh gibi geçirdiğim haftaların ardından yeniden can bulmuşçasına kızaran suratımın yansımasına bakıp gülümsüyordum. Düşünüyordum, düşünüyorum. Hep, her dakika... Dalgınlığım yüzünden birçok tarafımı morartmıştım. Ama sonunda bir karara varmış olmanın rahatlığı vardı üzerimde. Sanki kafesten çıkarılmış bir kuş gibi hafif ve özgürdüm.

Verdiğim kararın doğruluğunu zaman gösterecekti. Denemeden anlayamayız değil mi? Biri elini omzuma koymuştu. Suya baktığımda Joan'nın olduduğunu görebiliyordum fakat kıpırdamadım. Bir abladan çok anne sıcaklığını hissediyordum dokunuşunda. Bakışları; hüzünlü, pişman ve mağdur... Elimi yanımdaki yere vurarak oturmasını işaret ettim.

Konu: Geri: Karşılaşma 2. Cuma Ocak 21, 2011 6:50 pm

Elyssa ile konuşmamızın ve ona itirafımın ardından 2 hafta geçmişti. 2 hafta boyunca kütüphaneden dışarı bile çıkmamaya özen göstermiştim, yüzündeki ifadeyi görmek istemiyordum. İşte şimdi, sabahın köründe, uyuyamamazlıktan dolayı kalmış ve tekrar kütüphaneye gelmiştim. Beni gerçekten rahatlatan bir yerdi burası. Kitaplar benim arkadaşım, sırdaşım, hatta uçak biletim olmuştu. İşte, şu ilerideki rafta duran kalın kitap beni İran'a götürmüştü. Onun biraz ilerisindeyse Yağmur Ormanları ile ilgili bir tanesi vardı. Kitap koleksiyoncusu kesilmiştim adeta. Kesinlikle çok titiz davranıyordum. Kitaplar okulun olmasa hepsini kendi evime götürür, hiçkimseye dokundurtmaz, üstünede muggleların alarmlarını kurardım. Öyle bir kitap aşkıydı işte. Herneyse, saptım sanırım. Ne diyordum, evet. Sabahın köründe kalkmış, kitapları damgalıyordum. "Hogwarts", "Hogwarts", bu da "Hogwarts", hep "Hogwarts" . Klasik işler işte.

Hava şimdiden çok güzel görünüyordu. Hiç bulut yoktu ve güneş yeni doğmuş, ufukta parlıyordu. Birden kitaplara bakıp bıktığımı farkettim. En azından bugün, bu saatimi dışarıda geçirmeliyim diye düşündüm. Elyssa uyanmamıştır, diye devam ettim umutla. "Yüzyılın Büyüleri" kitabınıda mühürledikten sonra kalanları bir kenara yığarak dışarı çıktım. Bomboş koridorda ayak seslerim yankılanıyordu, sırf böyle bir şeyden kendimi iyi hissettim. Bugün iyi bir gündü, iyi. Evet evet.

Bahçeye fırladım. Her zaman gölün kenarındaki bir meşenin dibine otururdum, bu yüzden etrafıma hiç bakınmadan ilerledim. Tahmin ettiğim gibi hiç öğrenci yoktu. Ağaca birkaç metre kala Elyssa'yı gördüm. O da sabahın ilk ışıklarıyla dışarı fırlamış gibi duruyordu. Kıpırdayamadığımı farkettim. Kaskatı kesilmiştim, ne yapacaktım şimdi? 2 haftadır onun yüzüne bile bakamazken, şimdi hiçbir şey olmamış gibi yanına gidemezdim. Meşenin yanınada oturamazdım tabi, bu resmen onu görmüyormuş gibi davranmama yok açardı. Ne kadar saçma, değil mi? Hem ondan kaçıyorum hemde beni görmesini istiyorum. Çok şık, tabi. En sonunda dayanamayıp yanına gittim, belki beni affetmesini sağlayabilirdim. Elimi omzuna koydum, sudaki yansımasına baktım biraz. Elini yanındaki toprağa vurup oturmamı işaret etti. Kalbim fırlayacakmış gibi çarparken gayet sakin bir görüntüyle oturdum ve güneşi izledim, birde göldeki mürekkep balığını. "Elyssa." dedim ne olduğu belirsiz bir ses tonuyla. Ona bilerek Ely dememiştim, belki yine eskisi gibi davranmak onun sinirlerini bozabilirdi. Hiçbir şey olmamış gibi yapmak, yapmam gereken son şeydi. "En azından bana cevap ver. Bak.. İki haftadır dayanıyorum, ama çatlayacağım. Hayatım hakkında ne bilmek istiyorsun? Söyle, gerçekten. Her şeyi anlatabilirim. Sen benim kardeşimsin Ely, sana asla ihanet edemem. Lütfen, yalnızca bana böyle bakma." dedim umutsuz bir sesle. Son cümleyi söylerken yüzüne baktım, en son gördüğüm halinden pek farkı yoktu. Şokta gibi, biraz endişeli, birazda kırılmış. Ely duygularını saklamayı asla beceremez, işte bir avantaj. Gerçi nasıl bir avantaj sağlayacaksa. "Bilmek istiyorum." dedi sanki havadan bahsediyormuş gibi. "Neyi?" diye sordum.

*Devam ettiriver, çıkıyorum acilen. :D

Konu: Geri: Karşılaşma 2. C.tesi Ocak 22, 2011 12:04 pm

"Sen benim kardeşimsin Ely, sana asla ihanet edemem." Peki ya söylesene bana, Hogwarts'a gelme sebebin neydi? Lord ben ona eziyet çektireceğim, sen de bakarak ol mu demişti? Tamam, belki bu doğruydu; ama pişman olduğunu farketmemek imkansızdı. Hayatım hakkında ne bilmek istiyorsun diye sormuştu. Hakikaten neyi bilmek istiyordum? Herşeyi. Peki neleri duymaktan korkuyordum? Birçok şeyi...

Ayaklarımı gölün içinde usulca sallamaya devam ediyordum. Sanki havadan sudan bir mesele konuşuyormuşçasına -yüzüne bakmadan- "Bilmek istiyorum." dedim pervasızca. Nedenlerde kaybolmaktansa onunla konuşmak, ona bir şans daha tanımak akıllıcaydı. "Neyi?" diye sordu. Gerçekten tam olarak neyi bilmek istiyordum? Gözlerimin önünde yediği ölümcül lanetle yummuştu gözlerini yaşama. Yeniden nasıl dirildiğini merak ediyordum. Anlayamıyordum... Tamam, hadi yaşadın, bunca zaman neredeydin? Tamam, hadi sana geçmişii unutturdular. Hiç mi bir boşluk hissetmedin hayatında? Hiç mi oraya ait olmadığını düşünmedin? İçinde kanat çırpan ankayı yok mu saydın? O, küllerinden doğmayı beklerken onu oraya zincirlemeyi nasıl becerdin? Lord bedeninle birlikte benliğini de mi almıştı yoksa...

~
Ailemi kaybettiğimde henüz on yaşındaydım, ablam ise onbir. Yakın bir aile dostumuzun yanında kalmaya başlamıştım. Beni kendi evlatları gibi koruyup kollamış, sevmişlerdi. Fakat bu benim serseri halimden kurtulmama vesile olamamıştı. Etrafına sataşan, yapılan iyiliği karşılıksız koyan, her şeye burun kıvıran, en ufak şeyi sorun haline getiren korkunç bir ergenlik dönemindeydim. Okula başladığımda ise hiç arkadaşım yoktu. Hoş, böyle biriyle arkadaşlık kurmak yürek isterdi. Sonra zamanla acımı kontrol altına almaya başlamıştım. Profesörlerin dilinden düşmeyen bir başarıyı yakalamıştım. Çalışkan değildim ama çabuk kavrıyordum. Teknik bilgim fazla olmasada uygulamada çok çok iyiydim. Hatta böyle başarılı öğrencileri toplandığı bir zümre bile vardı. Biçim değiştirme profesörümüz bana ayrı bir ilgi göstermişti her zaman. Onun sayesinde o derse diğerlerinden ağırlık vermiş ve aslında onun başlı başına bir nimet olduğunu anlamıştım. Deneyler yapıyor, yeni büyüler türetmeye başlıyor fakat bunu herkesten saklıyordum. Çok yakın arkadaşlıklar kurmuştum. Gryffindorlu olmama rağmen en yakın arkadaşlarım, sly ve rav'dandılar. Onlara her şeyimi anlatırken bu detayı atlıyordum sürekli. Kara kaplı bir kalın deftere bunları not ediyordum. -Ki onun yüzünden başıma gelmeyen kalmadı.- Okulu bitirdiğimde ise geçmişim arkamı bırakmamıştı. Yaşadığım tek gecelik ilişkilerin adamları karşıma çıkıyor ve ben saklanbaç oynuyormuşçasına hepsinden kurtulmaya çalışıyordum. Bir de alkol sorunum vardı... Ama bir süre sorunlarla boğuştuktan sonra şimdiki muhteşem konumumdaydım.
~

Bilmek istediğim binlerce soru vardı, fakat en çok bilmek istediğim ve cevabından en çok korktuğum soruyu önce soracaktım. "Birini öldürdün mü?"

Konu: Geri: Karşılaşma 2. Ptsi Ocak 31, 2011 12:41 pm

"Birini öldürdün mü?" diye sordu dikkatlice bana bakarak. "Hayır." diye cevap verdim direk, zaten benden uzun bir cevap beklediğinide pek sanmıyordum. Yüzüne belli belirsiz bir rahatlama geldi, sevindiği her halinden belli oluyordu. "Zaten Ölüm Yiyen isteyerek olmadım, biliyorsun. Bana çok zor bir görev vermiyorlar genelde." dedim bıkkın bir sesle. Aslında söylediklerimden bıkmışım gibi duruyordu, ama anlatmak sıkmıştım artık. Üstelik karşımdaki Elyssa'ydı ve şuan benden alabildiğince nefret ediyordu, sözlerime dikkat etmem gerektiği çok açıktı. Ancak o söylediklerime pek aldırmamıştı sanırım, şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. "'Ölüm Yiyen olmak istemedim' mi?" Bu sefer şaşkın şaşkın bakma sırası bendeydi. "Evet, neden bu kadar garip geldi?" "Haberim yoktu." dedi aynı ses tonuyla. "Haberin yok muydu? Şu hafızamla uğraşırken gördün sanıyordum. Yani, Manoirleri bilmiyor musun? Nerede, nasıl yaşadığımı falan? Ben biliyosun sanıyordum." dedim hızlıca. Elyssa büyüyü yaptığında ben geçmişimi gayet net bir şekilde görmüştüm, bunun zihnifendar gibi bir etki yaptığını düşünmüştüm açıkçası. Ama yavaş yavaş Elyssa'nın hiçbir şey bilmediğini anlamaya başladım. Tanrım, bana o yüzden o kadar kızıyordu! "Hayır ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok." dedi bana dönerek. Kısa bir an birbirimize baktık, hiçbir şey dememeye karar vermiştim. Zaten ne denirdi ki? "Anlatsana." dedi uzun bir süre sonra. Sesi normale dönmüştü, bakışı ise meraklıydı. Derin bir nefes alıp kısaca özetlemeye başladım. "Sekiz yaşındayken babamın beni eve getirdiğini gördüm. Bakıcım Martha ile konuşuyorlardı, artık benim orada yaşayacağımı falan söyledi. Sonra bir şekilde hafızamı falan silmiş olmalı, çünkü hiçbir şey hatırlamıyorum ondan öncesi hakkında. Sen büyüyü yaptığında tek gördüğüm şey buydu, birde geçmişten ikimizin olduğu birkaç anı falan. Sanırım burdan sonrasını kendim anlatmam gerekiyor. Babam ve iki kardeşim Ölüm Yiyen oldu, haliyle o yaştayken bende heves etmiştim sanırım. Ama ondan sonra ne olduysa Ölüm Yiyen olmak istemediğimi hatırladım, yapmamam gerektiği kısmı dışında hiçbir şey bilmiyordum zaten hakkında. Reşit olduktan sonraki yıl içindede babam Karanlık Lord'a Ölüm Yiyen olmak istediğimi söylemiş. Yani dediğim gibi, kendi isteğimle olmadım Elyssa. Birkaç gün içinde tören düzenlendi ve ben şu işaretle damgalanmış bir şekilde Ölüm Yiyenliğe başladım. Ama bilmeni isterim ki önemli bir şey yapmamak için çok uğraştım. Aslında sanırım bu babamı rahatsız ediyordu ama birini öldürmeyi falan hiç düşünmedim, gerçekten." Sustum, biraz düşünmek için zamana ihtiyacı olduğunu biliyordum.

*Kaçıncıya yazıyorum, of. Bu kadar çıktı kusura bakma. Çok fazla ödevim var, yarıyıl tatilimin içine ediyorlarda.

Konu: Geri: Karşılaşma 2. Cuma Şub. 04, 2011 4:40 pm

"Sekiz yaşındayken babamın beni eve getirdiğini gördüm. Bakıcım Martha ile konuşuyorlardı, artık benim orada yaşayacağımı falan söyledi. Sonra bir şekilde hafızamı falan silmiş olmalı, çünkü hiçbir şey hatırlamıyorum ondan öncesi hakkında. Sen büyüyü yaptığında tek gördüğüm şey buydu, birde geçmişten ikimizin olduğu birkaç anı falan. Sanırım burdan sonrasını kendim anlatmam gerekiyor. Babam ve iki kardeşim Ölüm Yiyen oldu, haliyle o yaştayken bende heves etmiştim sanırım. Ama ondan sonra ne olduysa Ölüm Yiyen olmak istemediğimi hatırladım, yapmamam gerektiği kısmı dışında hiçbir şey bilmiyordum zaten hakkında. Reşit olduktan sonraki yıl içindede babam Karanlık Lord'a Ölüm Yiyen olmak istediğimi söylemiş. Yani dediğim gibi, kendi isteğimle olmadım Elyssa. Birkaç gün içinde tören düzenlendi ve ben şu işaretle damgalanmış bir şekilde Ölüm Yiyenliğe başladım. Ama bilmeni isterim ki önemli bir şey yapmamak için çok uğraştım. Aslında sanırım bu babamı rahatsız ediyordu ama birini öldürmeyi falan hiç düşünmedim, gerçekten." Bana olanları anlattı. Ya da bir hikaye uydurdu. Ölüm yiyenlik insanın kanında vardır. Ne demek önce istedim, sonra vazgeçtim. Bu bir çocuk oyuncağı mıydı? Hiçkimseyi öldürmediğine neden inanacaktım ki hem? Çünkü kardeşsiniz. Pekala, belki kimseyi öldürmedi doğru, peki yaptığı şu basit işler. Onlar neyin nesiydi. Benim can çekiştiğimi görmek basit bir iş ise, öldürmek de bi o kadar basittir ha?

"Pekala, kimseyi öldürmediğine inanmaktan başka çarem kalmadı. Babanın kim olduğunu öğrenmem ve onun hakkında araştırma yapmam gerekecek." Hiç tereddüt etmeden söyledi pislik herifin ismini. O da nefret ediyordu bunca yıl onu kandıran adamı. Onu bu ölümyiyen bataklığına sürgün eden alçağı. O da intikam istiyordu. Ama benim niyetim asla öldürmek değildi. Ben onlar gibi insan katili olmayacağım. Ama beni ablamdan ayırmak, birde onu ölümyiyen zımbırtılarının arasına sokmak ha! Bunun hesabını verecekti, hem de en yakın zamanda. İçimde fokurdayan öfkeme mantık duvarını örüp konuşmaya başladım. "Peki herneyse. Hogwarts'ta işin ne? Niye gönderildin?" dedim sorgularcasına. Böyle bir tutum hoşuna gitmezdi tabiki ama bana olanlar da hoş şeyler değil hani...

Dip not: Geneli senin konuşman oldu sanki. xD Ama ilerletmediğimi söyleyemezsin :P :D

Konu: Geri: Karşılaşma 2. Cuma Şub. 25, 2011 3:12 pm

"Pekala, kimseyi öldürmediğine inanmaktan başka çarem kalmadı. Babanın kim olduğunu öğrenmem ve onun hakkında araştırma yapmam gerekecek." dedi soğuk kanlılıkla. Soru üzerinde çok fazla düşünmeden adını söyledim, benim için hiç zor olmamıştı. Beni Ölüm Yiyen yapmaya zorlaması bir yana, bir baba olarakta sevmiyordum zaten onu. "William Manoir, adı buydu." dedim anılar tekrar gözümde canlanırken. Ely başını sallayıp göremediğim bir parşömen parçasına ismi yazdı. İstediği kadar arayabilirdi, çoktan ortadan kaybolduğuna emindim. Her zamanki yüz ifadesi ile ne düşündüğünü belli etmeden konuşmaya başladı. "Peki, herneyse. Hogwarts'ta işin ne? Niye gönderildin?" Konuşurken sorgulayıcı bir ses tonu kullanmıştı ve itiraf ediyorum, ilk defa bu canımı sıkmıştı. Bana soru sormasını anlıyordum, her şeyi merak ediyordu falan. Ama yapılan onca şeye rağmen bana bu kadar katı davranmaması gerekirdi. Yani, en azından onun ablasıydım! Emir verircesine konuşması tuhafıma gitmeye başlamıştı, sanki yapılan her şeyin sorumlusu bendim. Kendisine yapılan büyüden, evde çıkan yangından.. Derin bir nefes aldım. Her ne olursa olsun sabırlı davranmam gerekiyordu, istediği bütün soruları yanıtlıyordum işte. "Hogwarts'a gönderilmemin nedeni bana birini izlememi söylemeleri. Casusluk, bir bakıma. Gerçi benim görevi kabul etmemin nedeni Hogwarts'a gelecek olmamdı. Ben Beauxbatons Sihir Akademisi'nde okudum, biliyor muydun?" Biraz durakladıktan sonra devam ettim. " Hogwarts'ı merak ediyordum, birde tabi koca bir kütüphane var işin ucunda. Sonunda Ölüm Yiyenlerden uzak kalabileceğimi öğrendiğimde de görev umrumda olmadan da kabul ettim işte. Görevin sen olduğunu bilmiyordum Ely, zaten bildiğin gibi hafızam bomboştu, kızkardeşimi takip edeceğimi hiç düşünmemiştim. Eh, geldiğim ilk gün neler olduğunu da zaten biliyorsun.." diye bitirdim lafımı. Unutmasına imkan yoktu, bütün o yorgunluğuma rağmen beni odasına götürüp hafızamı geri getirmeye çalışmış ve onun ablası olduğum konusunda bir yığın laf söylemişti. Ona biraz düşünmesi için fırsat verip konuşmadım. Ancak sessizlik sinir bozucu bir hal aldığında ona doğru döndüm. "Pekala, bir anlaşma yapalım." dedi gülümseyerek. Şey, sanırım biraz tuhaf bir gülümsemeydi. "Ne anlaşması?" dedim kaşlarını çatarak.

Konu: Geri: Karşılaşma 2. Paz Şub. 27, 2011 12:17 pm

"Ne anlaşması?" dedi bana kaşlarını çatarak. Ben yelkenleri suya indirmiş ve aslında içten içe affetmiştim onu. Ama bu yumuşak yüzümü ona hemen gösterme niteliğinde değildim. Bana gönderilen bir casus her ne kadar kardeşim olsa da sonuçta casustu işte. Zaten şu antlaşma işini uzun bir süredir düşünüyordum ve doğru bir karar olduğunu düşünüyorum. Derince nefes alıpkararlı gözlerimi ablama kenetledim.

"Başımdaki belayı bilen tek kişisin. Bu yüzden yardım etmek sana
düşüyor. Bir ölüm yiyen olduğunu biliyorum ve bu gerçeği uzun zamandır saklıyorum farkındaysan." dedim ve biraz durdum. Dediklerimi
tartar gibi bir hali vardı. Sonrasında ne geleceğini merakla bekliyor gibiydi. Ve onu ele vermemiş olmamın sebebini kardeş olmamıza bağlıyordu besbelli. Gerçi evet bu sebepten dolayı gidememiştim bakanlığa. Başka biri olsa tereddüt etmeksizin azkabana tıktırırdım. Ama karşımdaki kardeşimdi kardeşim. Ve Bunu Diana'ya da söyleyemiyordum. Mantığımı dinlemem gerektiğini eğer ben söylemezsen kendisinin gidip bakanlığa bunu bildirmesi gerektiğini anlatan hararetli bir konuşma olacaktı. Beni anlayamazdı. O senelerce ölü bildiği kardeşini bulmuş muydu?

"Benim de başıma musallat olan büyüyü biliyorsun. Senden bu büyüye bir karşı büyü bulmak için yardım istiyorum. Kütüphanedeki gizli bölmede bulunan kitaplara bakacağız. Bu da uzamanlık alanın olduğuna göre..." duraksadım ve devam etim. "Yardım etmekten başka çaren de yok." tek kaşımı kaldırıp kibirli bir Elyssa bakışıyla ona bakıyordum.

Not: Sende yaz başlığı kapatalım. Kütüphane de başlayalım bir ara. Kısa oldu kusura bakma.^^

Konu: Geri: Karşılaşma 2. Cuma Mart 04, 2011 3:15 pm

"Başımdaki belayı bilen tek kişisin. Bu yüzden yardım etmek sana düşüyor. Bir ölüm yiyen olduğunu biliyorum ve bu gerçeği uzun zamandır saklıyorum farkındaysan." dedi derin bir nefes aldıktan sonra. Biraz durakladı ve ne düşündüğümü anlamak için yüzüme baktı. Aslında nasıl bir tepki verdiğimi tam olarak bilmiyorum ama şaşırmıştım, sanırım. Birkaç saniye sonra konuşmasına devam etti. "Benim de başıma musallat olan büyüyü biliyorsun. Senden bu büyüye bir karşı büyü bulmak için yardım istiyorum. Kütüphanedeki gizli bölmede bulunan kitaplara bakacağız. Bu da uzmanlık alanın olduğuna göre..." duraksadı. Kazanacağını çoktan bilen birinin ifadesinde olabilecek bir sırıtışla "Yardım etmekten başka çaren de yok." diye ekledi. Tamam, plan bana uyar. Alt tarafı casusluk yapacaktım işte, her zamanki gibi. "Tamam." dedim onaylayarak. "Ancak bir sorun var, hangi büyü olduğu hakkında hiçbir fikrim yok." dedim gözlerimi kısarak. Güneş tepeye yükselmiş ve birkaç öğrenci kahvaltıyı beklerken bahçede dolanmaya başlamıştı. "Sorun değil, öğrenmen gereken şeylerin arasına ekle." dedi ayağa kalkarken. Bende ayağa kalktım ve gülümsedim. Sadece gülümsedim, o kadar. Beni şaşırtarak o da gülümsedi, ilk defa bu tepkiyi almıştım sanırım. Hızlı adımlarla büyük salona doğru ilerledi, bende peşinden gittim.

**Ufacık bir şey yazmışım! Neyseki son RP, yoksa kısa oldu diye sinir krizi geçirirdim.

-Son.-

» Karşılaşma
» Karşılaşma
» Karşılaşma
» Karşılaşma.
» Karşılaşma