Ani Buluşma..

Günü, sıradan bir salı gününe yakışacak şekilde sıkıcı geçmişti ve canını sıkan düşünceler eklendiğinde bu sıkkınlık gerçekten batar hale gelmişti. Her şey olduğundan basitti fakat uzun zamandır gururunun okşanmayışı belkide bu düşünceleri beraberinde getirmişti. "Paslanıyorum" korkusu... Neredeyse üç hafta geçmişti aradan ve ne bir ölümyiyen ne de bir muhbir haklayabilmişti. Yenilmez biri değildi Loth fakat gerektiğinde kaçmasını iyi bilirdi işte bu da onu biraz daha iyi bir savaşçı yapıyordu ama şu anda o kadar durgundu ki ortalık, araya kaynayacağı bir kavga bile bulamıyordu. Sevdiği bir çok kişiyi kendi hatalarından kaybetmişti, bir çoğuda onu terkedip gitmişti ama ne olursa olsun onu terketmeyen tek şey viski olmuştu. Yalnız geçirdiği onca uzun gecede ve oynadığı rolde her zaman yardımcı olmuştu ona. Kendini kaptırmaya başlamış ve şuanda elinde olan viski kadehiyle aşk yaşamaya başlamıştı. Hayır, bugün olamazdı. Tamam içmek belkide dünyada ki en güzel şeylerden biri Loth için lakin bu gün bir başkasına söz vermişti. Ne yazıkki viskisiyle yaşamayı düşündüğü uzun soluklu aşkı bitirmeliydi. Fondip için önce bir bardağının yarısına kadar buz doldurulmuş ve içinde süzülen viskiye baktı. Gülümseyip anın tadını çıkarması fondipten hemen sonraydı. Şimdi sıra bir kaç saattir kendisiyle ilgilenen barmaid'e bahşiş bırakıp toz olmaktaydı.

Yürümeyi ve temiz havayı içine çekip etraftaki kokuları duymayı cisimlenmekten çok daha seviyor, genelde de tercih ediyordu ama gitmesi gereken yer biraz uzaktı. Geç kalmaya başlamış olması zaten rahatsız ediciydi, onu bekletmek istemezdi. Bardan çıkar çıkmaz yürümeye başladı ve bir süre yürüdükten sonra bir anda gözlerden kayboldu. Etrafına bakındığında zifiri karanlığın içinde buldu kendini. Mezarlığın kapısındaydı ve gözlerinin bu karanlığa alışmasıda fazla uzun sürmemişti, tecrübe tabii. Gözleri alışana kadar küçük, ağır ve dikkatli adımlarla ilerledi. Ay, büyük ihtimalle büyük ağaçların arkasına gizlenmişti ve bu yürümesini zorlaştırıyordu. Gözleri tamamen alıştığındada dikkatle yürümeye devam etti. İlerde gördüğü silüete doğru yaklaşırken kendini beklemediği bir sakinlik içinde buldu. Şaşırmıştı. Hera'ın yanına yaklaşırken onu çok dinç ve nasıl söylenir, sağlıklı... Her ne kadar kötü bir şeyde olsa bu öyle görünüyordu. Yüzünde çok görünmeyen o hoş gülümsemesini oturtup

" Seni görmek çok güzel. Özlemişim."

Onu özlediğini söylemişti ama cümlesini sonlandırır sonlandırmaz geçmişe dönmüş, ayrıldıkları o geceyi gözlerinin önüne getirmişti. Ne kadar çok kafası karışmıştı Loth'un duyduğunda halbuki masumdu Hera belkide en büyük sırlarından birini paylaşırken. Verdiği tepkiyi hiç unutmamış Hera'ın karşısına çıkacak yüzü bulamamıştı. Utanıyordu, şuan bile... Neden böyle abartı bir tepki verdiğini bilmiyordu gerçekten, ama hiç bir kötü düşünce ile hareket etmemişti. Hera... Hera onun hayatında çok büyük yer kaplamış ve " Benim hayatımın aşkı o " diyebildiği ilk insandı. Belki de bu yüzden o gün aşırı tepki sergilemişti. Bir vampirle evlenemezdi, evlenmezdi. Hayal ettiği evliliği, mutluluğu ve huzuru yakalayamazdı ama onun kalbini kırmış olma düşüncesi içini yiyordu. Hayallerini gerçekleştiremeyecek diye nasıl olurda onu üzebilecek bir harekette bulunmuştu. Gençti Loth, daha çok başındayken hayatın geleceğe kavuşmak istemiş sağlıksız kararlar vermişti. Hiç bir zaman kaygısı, ölümü Hera'nın elinden tadacakmış gibi bir şey olmamıştı. Tek kaygısı hep mutlu olamayacaklarını düşünmesi olmuştu fakat şu anda kendine bakacak olursa mutluluktan eser yoktu. Acınası bir hale dönmüştü Victoria' dan sonra, hayattan soğumuş ve sadece öldürmeye odaklanmıştı.

''İyi görünüyorsun.''

Kulağında çınlayan cümle sonrasında alaycı bir kahkaha atıp kahverengi deri ceketinin yakasını kıvırdı. Bir çok yalan duymuştu elbet ama bu şu anda gerçekten oturmamıştı. Cildine neredeyse güneş ışını değmiyordu geceden geceye çıkabiliyordu ancak avlanmaya ve fazlasıyla beyazlamıştı. Gözleri görünmüyor olabilirdi -ki Hera kesinlikle görüyordur- kan çanağına dönmüştü. Ha bir deşu kirli sakalı... Her gün kesicem diyip umutla başladığı gecelerinin üşengeçlikle sonlanması sonucunda erteleniyordu. Övünebileceği tek şey vücüdunu geliştirmiş olmasıydı. Paslanmamak için her gün elinden geldiğince spor yapıyor bu da sağlıklı bir bedeni ortaya çıkarıyordu. Uzun bir süre konuşmamış olduğunun farkına varıp

" Hiç sanmıyorum, halime baksana acınası görünüyorum biliyorum ama yinede çok naziksin, hala.

Dedi. Alaycı ifadeyi yüzünden kaldırıp bu iltifata minettarlığını gösterebilecek şekilde gülümsedi. En çokda bu yanını seviyordu, zor bir durumda da olsa gülümseyebiliyordu. Hera'ya biraz daha yaklaşıp gözlerini, burnunu, dudağını, tüm yüzünü inceledi.

" Asıl sen iyi görünüyorsun, hemde baya. Yıllar en azından birimize acımasız davranmıyor.

İliklerine işleyen soğuk havanın yanında birde yağmurun hızlanması işleri gerçekten zorlaştırıyordu. Loth pek göze batmayı seven biri olmadığından bara gitmeyi teklif etmeyecekti ki buda sohbetlerinin düşündüğünden kısa olacağını gösteriyordu çünkü ne Hera ne de Loth, kendisinin hasta olmasını istemezdi. Gerçi böyle bir durumda umursanacak bir şey olmadığını biliyordu ama en azından kalabildiğince çok kalmaya çalışacaktı. Yağmur ile beraberinde gelen esinti biraz çarpmış sayılırdı Loth'u, saçlarına pek önem vermesede çok dağınık durmasınıda istemezdi. Rüzarı karşısına aldığında her zaman yaptığı gibi bir tutam saçını kulağının arkasına geri kalanı ise sadece yanlara atmakla yetinmişti. Loth bu kadar etkilenmişken, Hera'ın tepkisizliği bir an için Vampir olmanın iyi bir fikir olduğunu, basit zayıflıklarının ortadan kalkmasını sağlayabileceğini düşündü ama sonra ne kadar korkunç bir fikir olduğunu anımsayıp aklındaki düşünce dalgalarını dindirdi ki bayaa kolay olmuştu. Her ne kadar umursamıyormuş gibi olsada yağmurdan hoşlanmazdı ve kendini saklayabilecek bir yerin en iyi fikir olduğuna karar verip etrafına bakındı. Herhangi bir yer olabilirdi. Belki bir harabe, belkide bir kilise. Fark eder miydi ama bulabildiği tek şey bir ağaç oldu. ''Evet doğamda var.'' Gülümsedi sadece, söyleyecek bir şey bulamadığında yerini doldurabilecek tek şeydi. Hera'ın elini tutup onu, gözüne kestirdiği ağacın altına çekti. Elleri gerçekten fazlasıyla soğuktu ama bu şaşırmayacağı hatta beklediği bir şeydi. Herhangi bir açıklamaya gerek olmadığını biliyordu çünkü neden onu ağacın altına çektiğini anlamış olduğunu biliyordu ama yinede bir açıklama yapma isteği doğdu içinde, " Böylesi daha iyi, ıslanmak istemem." Dedi. Yüzündeki gülümseme yavaş yavaş kaybolurken az önceki yakınlıklarını kaybetmiş olmanın farkına varmasıyla tekrar yaklaşmayı düşündü. Tek amacının bir zamanlar aşık olduğu kızın o tapılası yüzünü incelemekti ama yanlış anlaşılmayı sevmez, istemezdi. Tabii kim inanırdı ki bir kişinin yüzünü incelemek için o kadar mesafe gerektiğine? Geceydi, karanlıktı falan filan ama asıl sebep hoşuna gitmesiydi. Ona yakın olmayı sevmişti her zaman ve şimdide hoşuna gitmişti.

Loth, çok konuşkan biri değildir. Onu tanıyan herkes bunu iyi bilir ama iyi bir dinleyicidir ve buda çevresi tarafından bilinir. Kendisiyle bile konuşmaz ki o, sadece düşünür, durmadan... Belki bu yüzden çok fazla arkadaşı yok, belkide kimseyi kendine yakın tutmak istemiyor, Loth ve onun güven problemleri... Genç sayılan bir yaşa sahip olmasına rağmen neredeyse her türlü olay başından geçmiştir onun işte bu yüzden sevmez güvenmeyi. Yaşadıklarından sonra hayatından tek eksilen güven değil konuşkanlıktıda. Geveze birinin bir anda suskun birine dönüşmesi gariptir, şaşırtır insanı. Genelde bu probleminde evreleri vardır yani geveze kişi suskunluğa açılan o uzun yolda yavaş yavaş susmaya başlar ama Loth yola başlamasıyla bitirmesi bir olmuştu. Onu konuşturan insanlar vardır elbet hayatında ama oldukça az. Hera onlardan biri miydi? Evet. Şuanda öyle mi? Kesinlikle hayır. Aralarında geçen burkucu ayrılam olayından sonra pek rahat değildi ona karşı. Sessizlik... Sessizlik yine hakim olmuştu şu ürkütücü ortama ve Loth yine konuşma ihtiyacı duymuştu. Konu açmak ve Loth, komik... Hiç beceremediği şeylerden biridir ama deneyecekti. Nasıl gidiyor, iyi misin? Dedi. Al işte sıradışı ve beklenmeyen bir konu açmıştı. Anlaşılan konu açma işini Hera' a bıraksa çok daha iyi olurdu her ikisi içinde.

Ağacın altına geçtiklerinden beri onun sarı saçları altında yatan güzel yüzünü izliyordu en ufak mimiklerini bile hala hatırladığına kolaylıkla inanabiliyordu. O hoş gülümsemesini, bakışlarının derinliğini ve ne kadar çok etkilediğini insanı. İnanamadığı şey ise birbirlerini nasıl bu kadar kolay yüz üstü bırakmışlardı. Eğer Loth gerçeği öğrendiğinde hala ilişkilerini sürdürebileceklerine inanıp devam etmeye çalışsa Victoria ile hiç tanışmayacak böylece o da ölmeyecekti bu kadar erken. Pişman mıydı, Hera'dan ayrıldığına? Hayır, her ne kadar şu anda büyük bir acıda yaşasa Victoria'ı tanımanın verdiği mutluluk vardı içinde bir de Hera ile ilişkilerinin sağlıklı olmayacağını er geç sonlanacağını biliyordu. Daha çok ciddiye alıp onu ve kendini üzmek istemezdi. Onsuzda hep bir yeri eksik kalmıştı aslında. En çok kafasının karışmasını sağlayan ins..., kişiydi. Hera'ın yanında neden bu kadar eski günlere gidiyordu bilmiyordu, belkide özlem. Her yananığa kondurulan öpücüğü özlemişti tam Hera elini, Loth'un yüzünde gezdirirken. Soğuk olsada tenini bir kere daha hissetmek hoşuna gitmişti. Eski Loth olsa gülümser ve oda aynısını yapardı fakat yenisi hiç bir tepki vermiyordu. Halbuki içinde büyük fırtınalar kopmaya başlamıştı bile. Heyecanlanmıştı. " ''İyi sayılırım Loth.Uzun zaman oldu.Değişmişsin, 'Beni neden çağırdın?' Gülümsemişti şimdi. Yüzündeki soğuk ve narin eli tutup kendi elleriyle sıkı sıkı birleştirdi. Söylemek istediği şeyi nasıl söyleceği konusunda pek bir fikri yoktu ama lafı dolandırmanın hiç yardımı olmayacağını gayet iyi biliyordu. " Biliyorsun, seni hep görmeyi istedim." Diğer eliyle kalbini gösterdiğinde amacı, Hera onun yalan söyleyip söylemediğini en kolay yoldan anlayabileceği, kalp atışlarının hızı..." Bazı nedenlerden dolayı ki bunlarıda biliyorsundur gelmedim, gelemedim. Bu ani buluşmamızın sebebi senden büyük bir yardım isteyeceğim. Sağlam bağlantılarım vardı her zaman arkamda. Yapacaklarımı onlar sayesinde belirleyebiliyordum fakat sağlam bağlantılarım artık bir çok yere, kişiye ulaşamıyorlar. Senin bilgi toplamakta ne kadar usta olduğunu söylemem gereksiz değil mi? Sen ihtiyacım olan kişisin. Kaybettiğim karımın intikamını almak için senden yardım istemem saçma biliyorum ama senden başka güvenebileceğim, gözümü kapatıp hayatımı teslim edebileceğim kimim var?"

İstediği şeyin sıradan birine göre -eğer sağlam bağlantıları yoksa tabi- ne kadar zor hatta tehlikeli olabileceğini biliyordu ama Hera sıradan biri değildi ki... İsterse profesyonel olabilecek kadar iyiydi birini araştırmakta fakat isteği bunlarla bitmiyordu. Bildiği, en azından araştırabildiği kadarıyla Hera, karanlık taraftaydı ve ona karşı savaşmak istemiyordu. Buraya gelmesinin asıl sebebi buydu aslında ama nedense bunu söyleyememişti ilk başta. Zorlanmaya başlamış olması ilk defa hoşuna gitmekten çok zarar veriyordu özellikle hislerine, çünkü kendini söylemeyecek kadar zayıf hissederken suskunluğunu korursa olacaklar... Tam bir felaket olurdu Loth için. Evinde, geniş ve rahat koltuğunda oturmuş elindeki buz gibi birayı yudumlarken bu konuşmayı planlamak çok kolay gelmişti. Halbuki nereden başlayacağını bile kestiremiyordu şu anda. Bu gibi zor durumda kaldığında doğaçlama yapmak en iyisi değil midir? Fakat, hayır o da işlemiyordu. Donmuştu. Sadece kendisi değil bütün evren donmuştu şu an. Hiç olmadığı kadar hızlı düşünüyor ve yapacağı şeyin doğruluğunu tartıyordu. Hayattan kopmuş bir şekilde düşünmeye dalmışken kulağında çınlayan ses onu bu kopuk evrenden kurtarıverdi. ''Peki.Nasıl bir bilgi istiyorsun'' Tekrar Hera'ın gözlerinin içine baktığında, "Değer verdiğim bir arkadaşım."- dan fazlasını görüyordu. Ona karşı her zaman bir şeyler hissetmiş ve intikam yemini ettiğinde bile bütün tanıdıklarına karşı hislerini köreltmişken Hera'dan vazgeçememişti. Şimdi neden bu kadar önemliydi onu kendi tarafına geçirmek anlatabilmeliydi fakat bunu nasıl yapacağı hakkında hala ufak bir fikri bile yoktu. Hera' dan değiştirmesini isteyeceği bir çift küpe falan değildi ki...

Ortamdaki sessizliğin rahatsız edici olduğunun farkına varsada konuşacak, yapacak bir şey bulamıyordu. [colo=darkgrey]" Hera..."[/color] Dediğinde, Loth elini uzatmış ve Hera'ın diğer elinide sıkıca kavramıştı. " Senden istediğim sadece herhangi bir ölümyiyenin ismi ve adresi. Kimin olduğu önemli değil herhangi bir pislik makuldur." Dedi ve asıl konuya gelemeden sustu. Az önce ne söyleyeceğini kestiremiyordu şimdide zamanda sıkıntı çekiyordu. " Bak bu konuyu sonra konuşmalıyız, daha önemlisi var. Önce bir nefes al dersen alınmam yine de ne kadar çabuk söylersem o kadar çok yük kalkacak üstümden, bekleyemem. Bu buluşmanın sebebi senden yardım istemekti evet ama daha önemli bir konu var konuşmamız gereken. Her zaman doğru olan şeyi yaptın bence ama şimdi yanlış bir şey var. Yanlış kişilerle birlikte yanlış tarafta çalışıyorsun. Hera senden doğru olanı seçmeni istiyorum. Her şeye katlanabilirim fakat olmaz, sana karşı savaşamam. Yapamam Hera. Dediğinde derin bir nefes alıp vermişti. Çok küçük adımlarla Hera'a yaklaşırken o güzel gözlerine kilitlenmişti. Bir elini ayırdıktan sonra o narin ellerden, yüzüne götürüp yanağında gezdirdi. Daha sonra eli yanaktan çeneye indiğinde kavradı. Aralarındaki mesafe gitgide azalmış ve neredeyse burun buruna kalmışlardı. Loth yavaş bir şekilde yaklaşıp o güzel dudaklara romantik ve küçük bir öpücük kondurdu. Daha fazlası bu ciddi havayı bozabilirdi. " Yapamam. Sana yalvarıyorum. Her ne kadar ağır ağır yaklaşmış olsada çok hızlı gelişmişti olay geri çekildiğinde öncelikle Hera'ın öpücüğe olan tepkisini bekledi.

Nefret mi? Her ne kadar batmış bir durumun içinde de olsa daima yaşananlara pozitif baktığından, bu kelime hep uzak gelmişti ona, şimdi, gerçekleşen ve onu toz pembe hayattan alıkoyan olaylar sonrasında akla gelebilecek her şeye karşı bir nefret besleyebilirdi. Hera ise bu hisse oldukça uzak kalmayı her zaman koruyabilmişti her ne kadar bu ilk görüşmeleri olsada ayrıldıklarından sonra. Nasıl oluyorsa, bu karanlığa rağmen esrarengiz bir şekilde parlayabilen ve asla unutamayacağı bir kokuya sahip olan altın sarısı saçların altındaki o büyülü, mavi gözlere baktığında kendisini bir an için gerçekten nefret dolu bir pislik olarak görmüştü. İnkar edilemeyecek tek şey ise ne yazık ki, nefret dolu bir pislik oluşuydu fakat şuanda soluk alan en duygusal erkeklerden biri olabilirdi belkide. Sırtını dönüp hiç yaşanmamış gibi davranmaktansa bunu yüzüne vurarak daha derinden yaşamayı tercih etmişti. Tamam tamam, şu eski karısı ve kendi başından geçen zırvalıkları(!) bahane olarak sunmayacaktı her şeye nefret duymasının sebebi olarak. Hayır, yinede sahip olduğu o çok geniş nefret çemberine Hera ile ilgili hiç bir şeyi sokmamıştı ve bundan sonrasında da böyle olmamasını umuyordu. Bu gün bittiğinde Hera'a hala bir şeyler hissetmeyi umuyordu. Onun taraf değiştirmeme düşüncesi bile yeterince korkunç geliyordu. Onu bu kadar kaybetmekten korkarken neden nefret etsin ki? Hera' dan her ne kadar hiç nefret etmemişde olsa yapmış ve söylemiş olduğu şeyler bunun aksini gösteriyordu. Eski ve hiç yaşamamyı dilediği o sayılı günlerden birine dönmüştü bir anda. Bu olay dizisi aklında geçmektense sanki yanlarında tekrar yaşanıyordu. Şimdi Hera büyük sırrını paylaşmış ve tek görebildiği kendi yüzünde meydana gelen o anlamsız, bir o kadar da garip yüz ifadesiydi. Az önce o hayatını değiştirmiş olan görüntünün kaybolmasıyla dikkatini toplamıştı yine fakat şimdi farklı olan tekrar aynı şeyleri hissedebilmişti. Üzüntü ve hayal kırıklığı vardı elbette ama baskın olan şey kalbinin kırılmasıydı. " Uzun ve güzel ilişkimizde, sana ölesiye aşık olmuşken ve bizi bir adım ileri taşımanın hayali ile yaşarken bana vampir olduğunu söyledin. Ahh hayır Hera, o gün söylediklerimin içinde... Duraksayıp birbirlerine kenetlenmiş olan ellerine baktı. Daha sonra tekrardan gözlere odaklandığında susup bu anın hiç bozulmamasını diledi ama böyle bir cümleyi sonu açık bırakamazdı. Nefret ile alakası olan bir şey yoktu. Senden asla nefret etmedim. Sadece, fazlasıyla hayal ve kalp kırıklığının aynı anda yüklenmesiyle olmuştu. Biliyorum çok saçma, iki cümleyi bile bir araya getiremezken seni hayatını değiştirmen konusunda ikna etmeye çalışıyorum. Yakında sana baskı yapıyormuşum gibi bir hal alıp hoşnutsuzluk hissedicek olsanda umrumda değil. Senden asla nefret etmedim ve seni asla kaybetmeyi göze alamam. Yine de onlarla oldukça seni şu an sevdiğim kadar sevemiycem. Baskı evresi başladı anlaşılan. Bak, bir anda ortaya çıkıp senden her şeyi değiştirmeni istemem yeterince rahatsız edici ve elbette bencilce farkındayım ama senin için cimri olmaya hazırım. Tekrardan duraksayıp dediklerini bir düşündü. Ne kadar saçma sapan konuşmuştu böyle. Evet her uzun ve heyecan yaptığı sohbetilerinde olduğu gibi aklını yitirdiği anlar... Derin bir nefes alıp verdikten sonra Saçmalamaya başladığım an. Özür dilerim. Kısaca özetlemem gerekirse buradan ayrıldığımda seni kaybetmemiş olmayı ve seni hala sevebilmeyi istiyorum. Seni kaybetmeme izin verme, lütfen. Dedi. Bu arada kenetlenmiş olan ellerini açıp yavaşça Hera'ın beline doladı ve ona yaklaşıp sıkıca sarıldı. Belkide bu aralarındaki son sarılma hatta son görüşme olacaktı.

Her insanın, önemli olmasa dahi bir konuda kabiliyeti vardır. Loth için konuşmak olmadığı kesindi. Ne zaman uzun bir konuşma yapması gerekse hemen saçmalamaya başlıyor ve konuları birbirine karıştırıp dinleyicinin beynini allak bullak ediyordu. Öldürmekte kabiliyetinin yarısını konuşmaya aktarmayı çok isterdi. Böylece gerektiğinde fiyakalı bir konuşma yapabilir ve ulaşmak istediği noktaya ısrar etmeden varabilirdi. Hayatın keşkelerle veya umarak geçmesi hiç gerçekleşemeyecek bir dileğiydi. Uzun bir konuşma yapmayı denemiş, beklendiği gibi saçmalamış ve şimdide utanmıştı. Mimiklerini hatta duygularını kontrol edebilmesinden dolayı hareketsiz duruyordu. Son günlerde geçirdiği yalnız ve zor günler epey hüzünlenmesini sağlamış sergilediği duygusallığıda bu hüzünün altına saklamıştı. Neredeyse diz çöküp Hera'ın bacaklarına sarılacak ve ona ağlaya ağlaya yalvaracaktı. Uzun zamandır ilk defa böyle bir şey hissettiğinden şu anda ne kadar acınası bir halde olduğunu gözünün önüne getirebildi. Yorgundu. Bütün gün evde oturup koltuğunda yayıla yayıla içmekten yorgun düşmüştü. Ayakta duracak hali yoktu şuan, son bir kaç enerjisini bu konuşma için saklamıştı ve şu anda bu konuşmanın boş ve bir anlam taşımadığını Hera'ın ağzından dökülen kelimelere bağlamıştı. Sessiz bir şekilde dinlerken içinin acıdığını hissedebiliyordu. Kendine hiç şaşırmıyor hatta kızmıyordu. Eğer içinde bir duyguyu çok beslersen patladığında en çok sen zarar görürsün. Buna hep inanmış olmasına rağmen bu hatasını her defasında tekrarlamıştı. Söylenenlerden sonra ondan uzaklaşıp hızlanan yağmurun altına girip bir mezar taşının üzerine oturdu. Tutamayacağım şeye söz vermem fakat bir kez daha seni yüz üstü bırakmayı düşünmedim. Konuşacak o kadar çok şeyimiz var ki ve ben o kadar çok yorgunum ki gitmem en doğrusu olacaktır. Bu konuyu iyi düşün çünkü bende öyle yapacağım. Çünkü uzun zamandır benim içim mesele taraf Hera, sana düşman kesilemeyecek kadar seviyorum seni. Cümlesini sonlandırmasıyla cisimlenmişti, böylece başka bir cümle daha duymayacak ve canı bir kez daha acımayacaktı, en azından şimdilik.