Moniqué Alice Knowlés

" İmdat ! Yardım edin ! Baba , babacığım ! " Gözlerimi her zamanki halimle açtım . Korku ve nefret dolu . Yastığıma baktığımda , yastığımın ter içinde kaldığını gördüm . Ayağa kalktım ve güzelce esnedim . Aynaya baktığımda her zaman atttığım o çığlıklardan attım . Arkama döndüğümde , kaybolan o yaratığı sanırım hiç göremeyecektim . Yardımıma annem koştu , Terlerimi sildi ve bana sarıldı . Tekrar ağlamaya başlamıştım . " Aaaa yapma Moniqué ! Üzülüyorum tatlım ! " Gözyaşlarımı sildim . " Babanın ölmesiyle o gördüğün yaratığın hiçbir alakası yok . Daha kaç kere söylemem gerekiyor ? " Tekrar düşüncelere daldım . Babamla geçirdiğim son anımızı anımsadım.


" Babacığım ! " O tatlı gülümsemesiyle bana bakıp " Söyle prensesim ! " demişti . " Ben de büyüyünce sen gibi bir profesör olabilecek miyim ? " Gülüsedi ve kaşlarını çattı . " Tabii ki hayır ! " Yüzümün düştüğünü gördüğünde ; " Sen daha iyi olacaksın ! " demişti . Hemen kafamı kaldırdım ve boynuna atladım . " Ama şimdi gitmem gerekiyor , benim küçük cadım ! " İçimde bir burukluk vardı belki ama onu üzmek , kırmak istemiyordum . Annemi öpüp bana el salladı . Ben de ona küçük bir tebessümle karşılık verdim .

Daldığımı gören annem " Moniqué ! Tatlım ! " Gözlerimi anneme çevirdim . " Haydi bakalım ! Hazırlan . Yemek yiyelim . " Tamam maksadıyla kafamı salladım . Dolabımı açtım . Giyinirken - dolaptaki - cübbemin içinde bir kağıt gözüme çarptı . Hemen cübbemi aldım ve kağıda baktım . Yüzümde bir gülümseme oluştu . Bu mektubu babam ben Hogwarts ' a giderken cebime sıkıştırmıştı . Kağıdı açtım ve yazdıklarını okumaya başladım ;

" Benim minik cadım ! Senin bu günlerini göreceğimi hiç sanmıyordum . Artık yaşlandım değil mi ? Sen şimdi ufacıksın . Büyüyünce baban gibi hatta babandan daha yetenekli bir iksir profesörü olacaksın ! Ben ise o içimdeki mutluluğu sana gösteremeyeceğim . Çünkü ; bu o kadar sevindirecek ki beni ! Okulu bitirdiğinde bana gelip " Yeni büyüler öğendim babacığım ! Pack ! Gördün mü artık kendim hazırlanabileceğim ! " diyeceksin . Ben mutlu gözlerle sana bakacağım ve " İşte bu geleceğin iksir profesörü ! " diyeceğim . İksir profesörü olduğunda her zaman olduğu gibi seninle gururlanacağım ! Hep sihirle kal geleceğin profesörü !"

Mektubu okuken annem içeri daldı . " Aaaa ! Daha hazırlanmadın mı sen ? Çabuk in aşağı ! " Gülümseyerek aşağı indi . Mektubu katlarken bir ayrıntı dikkatimi çekti . Daha önce bu yazıyı hiç görememiştim . Bir kitap ismi yazıyordu ; " Bilinmeyen Gizemli Yerler " Annem " Son kez çağırıyorum ! Gelmezsen seni gıdıklayarak aşağı indireceğim ! " Gülerek " Tamam anne ! " diye seslendim . Mektubu pantolonumun cebine soktum ve odayı toplamaya başladım . Annem içeri daldı . " Ben sana ne demiştim ? Gel buraya ! " En sonunda beni aşağıya indirebilmişti .

En sonunda ; " Yapma anne ! " diye bağırdım . Annem " Çabuk yemeğe geliyorsun ! " dedi . Yemekte en sevdiğim yemeklerden vardı . Canım yemek yemek istemiyordu . Yemeğimle oynamaya başladım . Kafam da soru işaretleri vardı . Cebimdeki mektubu aldım ve kitabın ne anlama geldiğini çözmeye çalıştım . " Anne " Bilinmeyen Gizemli Yerler " kitabı hakkında bir bilgin var mı ? " Annem ağzındaki yemeğini yedi ve " Hayır yok . Ama benim minik cadım biraz daha aç kalırsa onu kim öldürecek biliyorum sanırım ! " dedi ve güldü . Mektubu katladım ve tekrar cebime koydum . Yemeğimden bir lokma aldım ve " Çok güzel olmuş anne !" diyerek ayağa kalktım . Annem " Hemen otur şuraya ! Hiçbir şey yemedin . Üzülüyorum ama . " Annemin üzülmesine dayanamıyordum . Tekrar oturdum ve yemeğe devam ettim ...

Yukarı çıkarken evimizdeki kütüphaneye girdim ve mektupta yazan kitabı aramaya başladım . Bulduğumda odama geçtim ve kitabın üzerindeki tozları üfledim . 1000 yıldır açılmamış gibiydi . Kitabı açtığımda , kitabı örümcek ağlarıyla görünce çığlık attım . Fakat hemen ağzımı kapadım . Annem böyle şeylerle uğraşmamam gerektiğini söylemişti . Kitabın sayfalarını çevirmeye başladım . Çok anlamsız şeyler yazıyordu . Ama babam anlamsız şeyleri okumazdı . Bu kitapta önemli şeyler olmalıydı ! Kitabın bir sayfasında harita vardı . Burası işaretlenmişti . Küçük bir notta ; " Ölüm ... " yazıyordu . Haritayı kopardım ve asamı aldım . Aşağıya indim . Anneme " Ben gidiyorum ! " dedim . Annemin " Nereye ? " diye soracağından emindim . Bu yüzden kapıyı hızla çarptım . Haritadaki yere doğru yürümeye başladım ...

Sonunda haritada işaretli olan yerin girişine gelmiştim . Kafamı kaldırdığımda ürpertici bir yer olduğunun farkına vardım . Korkuyordum , bir o kadar da meraklıydım . Kendimi toparladım ve derin bir nefes aldım . İlk adımımı attım . Kurt sesleri kulağa çok ürpertici geliyordu . Yolda etrafıma baka baka yürürken bir ses duydum ve çığlk attım . Daha sonra kendi kendime " Şapşal ! " diye bağırdım . Bastığım bir daldan korkmuştum . Biraz daha yürüyünce artık burası daha da ürpertici olmuştu . Yutkundum . Kafamda yarasalar uçmaya başlamıştı . Hepsini kovaladıktan sonra kayanın oyndığını farkettim . Yavaşça eğildim . Eğilmemle çığlık atmam bir olmuştu . Yüzüme bir cisim uyapışmıştı . " Sersemlet ! " diye bağırdım . Koşarak ordan uzaklaştım . Derin bir nefes aldıktan sonra yoluma devam ettim . Soluklarım hızlanmıştı . Burası gittikçe ürpertici oluyordu . Bakınırken ayağımın oraya bir kağıt parçası düşmüştü . Kağıdı aldım ve okudum . Kağıtta " Ölüm ... " yazıyordu . Hemen etrafıma bakındım ve " Çık ortaya ! " diye bağırdım . Anlamıştım ki bu babamın da katiliydi . Daha hızlı adımlarla yürüdüm . Babamın işeretlediği yere yaklaştığımı farkettim . Tam o sırada " Avada Kedavra ! " . Babam bana elini uzatmıştı . " Gel buraya ! " diyordu , her zaman ki gülümsemesiyle . Elimi uzattım ve ona doşru koştum . Ölümün soğukluğunu vücudumda hissediyordum .

Not : İlk rp'm olduğu için çok beğenmenizi beklemiyorum açıkcası . =) Renk konusunda da pek bir fikrim yoktu .