Üçüncü Ders

Günün bütün stresini atmak üzere çoktan eve gelmiştim. Sıkıcı bir yolculuk çekmektense cisimlenmek hep işime gelirdi. Kendimi uzun beyaz koltuğa atıp biraz dinlenmeye karar verdim. Sessizlik, başımın içinde zonklamalar yaratıyordu. Uykum falanda yoktu. Gözlerimi evin içinde gezdirip daha önce fark etmediğim şeylerin nereden çıktıklarını düşünüyordum. Fakat bir tanesi vardı ki, bir kez farkedince gözlerimi çekmem mümkün değildi. Ağabeyim ve benim resmim. Hızlıca olduğum yerden doğrulup resme doğru gittim. Resmin siyah-beyaz olması dahi onun masmavi gözlerini saklayamıyordu. Elini omzuma atmış, gülümsüyordu. O fotoğrafı çok iyi hatırlıyorum, elleriyle saçlarımı dağıtıp beni güldürmeye çalışıyordu. Zaten fotoğrafta da saçlarım dağınıktı. O zamanlar saçım uzun ve altın sarısıydı. Saçlarımı ve yüzümü çok benzetirlerdi büyükbabam Leonardo’ya. Bu yüzden kendi adımdan çok Leo diye seslenilmişti bana. Fakat artık ona ait bir iz istemiyordum, bu yüzden Hogwarts’tan mezun olur olmaz ilk işim saçlarımı kestirip siyaha boyatmak olmuştu. Ara sıra eskisi gibi yaparım, fakat ara sıra.

Resmi birkaç hafta önce eski evimizde bulmuştum. Yıllardır oraya ilk kez gitmiştim. Gitmezdim aslında, fakat benim yapmam gerekeni bir başkasının yaptığını öğrenmek beni raya sürüklemişti. Anne ve babamı kim öldürmüştü? Tek sorun bu değildi tabii. Birisi onları acı çektirerek ve yavaşça öldürmek istediğimi biliyordu. Bu yüzden duvara kanla “İstediğin oldu, acı çekerek ve yavaşça öldüler. İntikamın alındı Mathias.” yazılmıştı. Bunu kimseye söylememiştim. Eğer birisi öğrendiyse daha fazla yaşamaması gerekiyordu.

Benimle ilgili herhangi bir şeyi bir başkasının bilmesi alıştığım bir şey değildi. Hızla kapıya doğru gidip ceketimi giydim ve asamı elime aldım. Oraya tekrar gidiyorum.

Bu sefer her şey düzgündü; kapı onarılmıştı, bahçe düzeltilmişti. Sanki hiçbir şey olmamış gibi. Bir an bütün yaşadıklarımın hayal olmasından korktum, birazdan babam kapıyı açacaktı ve o andan itibaren asalarımız konuşmaya başlayacaktı. Fakat dışarısı düzeltilmiş olsa da içeride hala o kasvetli havayı soluyordum. Evin bu katı gayet düzgündü fakat ikinci kat öyle değildi. Cinayet benim odamda işlenmişti.

Üst kata gelmiştim. Odanın temizlenip temizlenmediğini bilmiyordum. Nedenini bilmediğim bir şey kalbimin küt küt atmasını sağlamıştı. Garipsemiyordum. Hiçbir şey normal değildi ki. Koridorun en sonundaki odanın kapısının hafif aralık olduğunu görünce durdum. Ağabeyim Oliver’ın odası. Hemen yanındaki oda da benim odamdı. Oliver’ı hatırlamak bana sadece acı çektiriyordu, neredesin ağabey, neden bir daha yanıma gelmedin? Ben senin yolundan gitmekten hiç vazgeçmedim. Odaya biraz daha yaklaştığımda içeride birinin olduğunu görmüştüm. Maktûl, her zaman olay yerine geri döner. İçeridekinin Leonardo olma ihtimali de vardı fakat yine de asamı hazırlamıştım. Kapıyı hızla açıp asayı ona uzattım. “Kimsin?!” Karşımdakinin saç renginin tonu sadece bir kişide olabilirdi. Yavaşça bana döndü. Yanılmamıştım. Oliver. “Ağabey?” asam yere düşerken mırıldandığım bu kelime asayı düşürdüğümü fark ettirmemişti bile. Kollarımı hızla onun boynuna doladım. “Sendin. Neden yaptın?!” dedim. “Geleceğini biliyordum. Seni bekledim. Sana bir özür borcum var Mathias.” Bir adım geriye atıp ağabeyimin gözlerine baktım. Can çekişiyor gibiydi. Pişmanlık, nefret, özlem ve daha bir çok duyguyu barındırıyordu şuan o gözler. “Neyin özrü?” dedim. Elleriyle kollarımı sıkıca tuttu gözleriyle benimkileri yakaladı. “Mathias, hayatını ben mahvettim. Seçimlerimi sana yansıtmasaydım, kötü bir çocukluk geçirmeyecektin. Annem ve babam sana iyi davranacaklardı. Sırf onlara benzediğin için görünümünü değiştirmek zorunda kalmayacaktın. Ben senin elinden annemi ve babamı aldım. Sonra da çekip gittim. Daha çok küçüktün. Ne yapman gerektiğini çok geç anladın,” Söylediği her kelimede vücuduma iğne batırılıyormuş gibi hissediyordum. Başımda felaket bir ağrı yaratmıştı, söylediklerini anlayamaıyordum. “Sus!” diye bağırdım. Tepkim onu ürkütmüştü. Ondan nefret ettiğimi falan düşünüyordu belki de. Yapabilir miydim ki? “Eğer sen olmasaydın bende en az onlar kadar iğrenç olurdum! Onlara bir bak.. Ne kadar acınası bir haldeler-” “Eğer ben yapmasaydım onları sen öldürecektin. Daha çok küçüksün Mathias, Azkaban’a gitmene izin veremezdim..” Sözlerimi kulağımda defalarca kez yankılanmıştı. Azkaban. Beni yakalayamazlardı ki.. Ben bir Ölüm Yiyenim. Fakat ağabeyim? O da bir Ölüm Yiyen olsa bunu bilirdim! Yani şimdi bir hiç uğruna Oliver Azkaban’a gidecekti. “Haksızlık bu.. Senden tekrar ayrılamam Oliver,” dedim kısık sesle. Başımdan kaynar sular dökülüyor gibiydi. O orada her gün ölürken ben burada nasıl günümü gün edecektim ki? “Bedel ödeme sırası bende,” diyip tekrar sarıldı bana. Ellerimi kımıldatamıyordum ki ona karşılık vereyim.. Yavaşça geri çekildi ve daha bir cümle kurmamı beklemeden cisimlendi. Gözlerim, boşlukta öylece kalakalmıştı.