Gece Güneşi

Son birkaç haftadır yaptığım tek şey yemek yemek ve uyumaktı canım öyle sıkılmıştı ki... Sonunda dışarıya çıkma isteğim tavan yapmıştı. Ayağıma siyah bir pantolon üzerimede siyah bir t-shirt geçirdikten sonra asamı masanın üzerinden yavaşça alarak cebime soktum. Tahta parçası olan bu mucizelerle donatılmış sopaya her dokunduğumda öldürdüğüm kişilerin yüzlerini bir saniyede gösteriyordu sanki bana. Godric's Hollow havasını içime çekmeyeli bayağı olmuştu. Sokağı aydınlatma çabasında olan eski ve tozlu lambalar ürkütücü bir ortam yaratıyordu, sokağın başından beri takip ettiğim büyücü hiç birşeyden habersiz hızlı adımlarla ilerliyordu. Büyücü, Dean Ormanı'na uzanan patikadan aşağıya inerken yavaşlamıştı tam o anda asamı cebimden çıkarmıştım asamı ona doğrultup "Crucio." lanetini yollamıştım ki saldırıcağımı önceden biliyormuş gibi arkasını hızlı bir şekilde dönüp savunma büyüsü kullanmıştı... Uzun süren bir duello'nun ardından yorulmuş ve sıkılmıştım büyücü ile aynı anda farklı büyüleri birbirimize yollamıştık "Avada Kedavra." asamdan çıkan yeşil ışık hüzmesi doğrudan büyücüye gidiyordu "Sectumsempra." büyücünün laneti lanetimi sıyırıp geçmişti. Göğsümde büyük bir acı ile birlikte birkaç metre geriye savrulup soğuk çimlerle buluştum.

Büyücünün öldüğünden emindim fakat burada ölemezdim Dean Ormanının girişine kadar gelmiştik duello'larda kendimi fazla kaptırıyordum yerde sürünerek bir ağacın dibine kendimi bırakı vermiştim. Oldukça fazla yıldız vardı gökyüzünde göz kapaklarım gittikçe ağırlaşıyor acıya katlanamıyordum, ölüyormuydum..? Uzun bir uykudan sonra başımın sarsıldığını farketmiştim gözlerimi açamıyor göğsümde büyük bir acı gittikçe artıyordu gecenin sessizliğini bozan ses "Ölmek için yanlış bir günü seçtin. İyi olacaksın." bir melekmiydi gittikçe öldüğüme inanmaya başlıyordum. Birden sırtımda bir sıcaklık hissetmiştim cehennemdemiydim? sanki tüm vücudum yanıp tutuşuyordu.

Öldürdüğüm herkes beynimin içinde dolaşıyordu sanki yüzleri bir an olsun kaybolmuyordu. Göğsümdeki acı durmadan artıyordu nefes almamı zorlaştırıyordu duyabildiğim tek ses şu olmuştu Vulnera Sanentur. Acı dayanılabilecek bir hal almaya başlamıştı nefes alıp verişim normale dönüyordu yavaş yavaş... Ölümden dönmüştüm en azından ben öyle düşünüyordum göz kapaklarım hala ağırdı bulunduğum ortamdaki sesleri büyük bir çınlamayla birlikte duyuyordum.

Göğsümdeki acı en son halime göre çok çok iyiydi göz kapaklarımı yavaşça aralamıştım herşey bulanıktı fakat tanımadığım bir ortamda olduğumu biliyordum. Oldukça gürültülü bir şekilde birkaç kez öksürmüştüm ciğerlerim yanıp tutuşuyordu adeta. Asamın cebimde olmadığını farkettim büyük bir panikle kalkmaya yeltenmiştim ki bir kadının eğilip bana baktığını farkettim ve öksürüklerin arasından sesimi duyurmaya çalışıyordum "Ne.. Neredeyim ben?" oldukça fazla nefes tüketmiştim derin bir nefesten sonra tekrar kalkmaya çalıştım ki yanımdaki kadın omzuma yavaşça dokunarak "Henüz değil. Yaran oldukça ağır, biraz daha dinlen." tedirgin bir şekilde olduğum yerde yatmaya devam ettim.

Havanın yağmurlu ve ürkütücü olduğunu farketmiştim. En sevdiğim renkler gökyüzünde bana gülümsüyordu adeta. Ne kadar süredir yerde yatıyordum? yanımdaki kadın göğsümdeki yarayı açmıştı oldukça fazla can yakıyordu parmaklarını göğsümde gezdirmeye başladığında küçük bir inleme ile kendimi sıkmaya başlamıştım. "Ben Isabella. Seni Çatlak Kazandan çıktıktan sonra buldum. Durumun ağırdı evime getirmek zorunda kaldım. Güvendesin ve burada zarar görmezsin." kim olduğunu bilmem gerekiyordu tabii, güvende olduğumu biliyordum. Az önce adını söyleyen genç cadının gözlerinin içine bakıyordum oldukça güzeldi. Küçük bir öksürükten sonra konuşmaya başladım "Ben Xavier." Isabella yarayı tekrar sararken uyuyakalmıştım.

Gözlerimi açtığımda etrafta kimse yoktu hava kararmıştı derin bir nefes alarak yerimden kalkmaya çalıştım yerde yatmaktan sıkılmıştım elimi göğsüme koyup yavaşça yerimden kalktım ve kendimi koltuğa bıraktım. Cadı tam kapının orada duruyordu çekingen bir şekilde "Bir bardak su alabilirmiyim." demiştim cadı masanın üzerinde duran ağzına kadar dolu olan bardağı bana uzatmıştı, bardağın dudağıma verdiğindeki tatlı soğukluk paha biçilemezdi. Bardağı cadıya uzatıp "Teşekkür ederim. Çatlak kazandamı çalışıyorsun? Seni görmüş olsaydım unutmam mümkün olmazdı." dedim.

Hala tam olarak iyileşmese de eskisinden daha iyi gözüküyordu. En azından yüzü ve yarası. Yarası gittikçe kapanmaya başlıyor ve ölüm tehlikesini de atmıştı. Belki zamanında göremeseydi ölü siluetiyle karşılaşacaktı genç erkeğin. En azından bu sefer erken yetişmişti. Göğsündeki yarayı iyice temizledikten sonra özenle sarmıştı. Babası büyü hasarlarıyla uğraşırken birkaç şey öğrenmişti… Onu hatırlamak bile güzel cadıyı hüzne boğmuştu. Karanlık bir cadıyla evlenmişti ve sonrası büyük bir boşluktu. Isabella ailesinden hep saklanmış, onlara bir ölüm kadar uzak olmuştu. Ailesinin yanından ayrılmış her şeyini kendisi yapmıştı. Bulunduğu yerdeyse eğer sadece tek başına gelmiş, kendini sürekli geliştirmişti. Merhamet etmemeyi öğrenmiş, bağlanmadan yaşamıştı. Birilerine bağlanmak ve onları sevmek her zaman daha büyük bir ölüm getiriyordu. Arkanızda bırakabileceğiniz şeyler olursa nasıl gerçek bir cadı veya büyücü olabilirdiniz ki?

Ilık bir duş tüm yorgunluğunu atmaya yetmişti. Üzerine geçirdiği beyaz elbisesinin arasında bir melekten farksızdı. Saçları güneşi kıskandıracak bir ihtişamla beline doğru iniyordu. Annesinden aldığı en büyük özelliklerinden biride zarafetiydi güzel cadının. Yavaşça merdivenlerden inerken erkeğin melodik sesini duymuştu. "Bir bardak su alabilirmiyim." Hızlıca ahşap küçük masaya doğru ilerleyerek kristal bardağı erkeğe uzattı. Yüzü canlanmış yeşil gözleri derinlik kazanmıştı. Özel bir işçilikle oyulmuş dudakları yukarıya doğru küçük bir tebessümle kıvrıldı. "Teşekkür ederim. Çatlak kazanda mı çalışıyorsun? Seni görmüş olsaydım unutmam mümkün olmazdı." Söylediği şeyi bir iltifat olarak mı algılamalıydı bilemiyordu. Çatlak kazan uzun zamandan beri Isabella’nın elindeydi ve yaptığı en güzel şeylerden bir tanesiydi. Usulca erkeğe dönerek dalgalarının omuzlarından dökülmesine izin vermiş, umursamaz bir tavır takınmaya çalışarak konuşmaya başladı. ‘’Çatlak kazan’ın sahibiyim ama daha önce denk geldiğimizi düşünmüyorum. Uzun zamandır İngilteredeyim. Hem burayı seviyorum hem de işimi. Seherbazım.’’

Yavaşça bana doğru dönüp konuşmaya başladı "Çatlak kazan’ın sahibiyim ama daha önce denk geldiğimizi düşünmüyorum. Uzun zamandır İngilteredeyim. Hem burayı seviyorum hem de işimi. Seherbazım." bu cümle ile korkmuş ve gözlerimi fal taşı gibi açmıştım endişelendiğimi göstermemeye çalışsamda olmuyordu. Hızlıca yerimden kalkmaya çalıştım yaram çok kötü bir şekilde sızlamıştı bunu belli etmemeye çalışarak ayağı kalktım ve birkaç adım attım ve kapının orada dizlerimin üstüne düştüm büyük bir öksürükle. Gözlerim kararmıştı ama bunu yapmak zorundaydım bir seherbazın evinde durmam hiç akıllıca olmazdı ömrümü Azkaban'da geçirebilirdim bu düşüncelerle boğuşurken genç cadı kolumdan tutarak kaldırmaya çalıştı şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. Neredeyse asamı unutucaktım "Asam, asam nerde?" diye sordum telaşlı bir şekilde cadı yavaşça arkada duran masaya gitti asamı alarak yanıma geldi ve bana uzattı hızlı bir şekilde elinden aldım herhangi birşey olursa diye tedirgin bir halde asamı elimde tutuyordum. Yerimden kalkmaya çalışırken cadı yardım etmişti bir adım daha attıktan sonra yürüyemiyeceğimi anladım ve kendimi koltuğa bıraktım.

"Bu halde hiçbir yere gidemezsin biraz dinlen." demişti ama bu benim için hiç kolay değildi ne yaptığımı ne suçlar işlediğimi bilmiyordu galiba. Seherbazların hepsi aranan ilanlarına bakıyordur diye düşünüyordum belkide bana oyun oynuyordu öldürdüğüm kişi belkide beni yakalamak içindi bir Seherbazdı. Uzun bir sessizlikten sonra "Mesleğin nedir?" şeklinde bir soru geldi korktuğum bir soruydu. Yalan söylemeyi hiç beceremezdim ama belkide kanabilirdi "Üüü.. Üç Süpürgede çalışıyorum." dedim bunu söylerken asamı daha sıkı tutmaya başlamıştım.

Seherbaz olduğunu söylerkenki mutluluğu gözle görülür şekilde olmuştu güzel cadının. Uzun yıllardır yapıyordu ve belki de kendini tamamladığı tek şey buydu. Büyücü hızla yerinde doğrulurken acı çektiğini görse de yanına yaklaşmamıştı. Ne olmuştu? Nereye gittiğini meraklı gözlerle inceleyen Isabel, erkeğin yaptıklarını garipsiyordu. Şiddetle öksürürken yarasının açılabileceğini tahmin etse de hızla yanına koşmuş ve genç erkeği kaldırmaya çalışmıştı. "Asam, asam nerde?"Belki de hiçbir açıklama yapmadan gidecek ve böyle teşekkür edecekti güzel cadıya. Olduğu yerde doğrularak, camın üzerinde bir yıldızın parlamasını andıran asayı alarak genç erkeğe uzattı. Elinden hızlıca alırken umursamadı ve kolundan tutarak eski yerine oturmasını sağladı. Asasını araması şaşırtıcıydı belki altında bir şey aramalıydı ama artık bunları düşünmek istemiyordu. Usulca erkeğin yanından kalkarak cam kenarındaki özel köşesine geçmişti güzel cadı. Yağmur damlaları parlak camı esir alırken, erkeği merak etse de takmamaya çalışmıştı. Elindeki kahve kupasını dudaklarına götürürken içini ısıtan alışılmış muazzam tat ve güzel kokuyla bedeni yavaşça çözülüyordu. "Bu halde hiçbir yere gidemezsin biraz dinlen." Sesi yumuşak olsa da kurallıydı. İsterse gidebilirdi tabii… Erkeğin derin iç çekişi sıkıldığını gösterse de olduğu yerde iyice yerleşmiş ve gözlerini etrafta dolaştırıyordu. Sımsıkı tuttuğu asasıyla küçük bir çocuğu andırsa da yüz hatları gergin ve huzursuzdu. Rahatsız edici sessizliği bölerek tekrardan konuştu. "Mesleğin nedir?" İri yapılı erkekte gözlerini süzerken her şeyi yapabileceğini düşündü. Etrafı güzel cadılarla sarılı iyi bir büyücü… Ne yaptığı umurunda bile değildi… "Üüü.. Üç Süpürgede çalışıyorum." Titrek çıkan sesi güzel kadını şaşırtmıştı. Bir büyücünün sesinin titremesi zor olan bir şeydi. Kendinden emin oldukları kadar da ukalaydılar. Daha önce denk geldiğini hatırlamıyor, hatta genç büyücüyü görmemişti bile. Aklındaki şeyleri uzaklaştırarak kahvesinin sütlü tadının keyfine vardı. Usulca kalkarak yumuşak daireler şeklinde dolaştırdı ayaklarını yüzeyde. Erkek daha da sıkı kavradı asasını. ‘’Seni gördüğümü hatırlamıyorum Xavier. Belki hiç karşılaşmamış olabiliriz ama bu mümkün değil gibi.’’ Sesinde şüpheci bir tını bırakmak istemese de mani olamıyordu. Biraz daha yaklaşarak büyücüye doğru eğildi ve yüzünü yüzüyle aynı mesafeye indirdi. Alaycılıkla bürünen kelimeler yavaşça kadının dudaklarından döküldü. ‘’Bir seherbazın, hatta bir baş seherbazın bir suçun olmadığı halde sana bir şey yapabileceğini mi düşündün? Bu gerçekten acı.’’