Uykusuz Gece

Her zamanki gecelerden biriydi benim için. Gözümde bir damla uyku yoktu. Lanet olsun bana verilen bir görevi yerine getirmeden neden rahat olamıyordum ki. Yataktan çıkmak için çok isteksiz olsam da tek bir hamlede ayaktaydım işte. Önce ne yapacağımı bilmeden etrafıma bakındım, boş gözlerle odayı tararken bir yandan da nasıl oyalanacağımı düşünüyordum. Hayır. Hayır hayır kesinlikle bu gece de dışarı çıkıp birkaç ip ucu toplamayacaktım. Günlerdir zombi gibi bir yüzle güne başlamaktan sıkılmıştım artık. En sonunda biraz kitap okuyup sonra tekrar uyumaya karar verdim. Bana yüklenen sorumluluklar genel olarak Mugglelar arasında olduğu için; kendimi onların romanlarını okumak, müziklerini dinlemek ve hayat felsefelerini anlamak zorunda hissederim hep. Bu yüzden elimde ilginç bulduğum bir polisiye romanla rahat koltuğuma oturdum. İlk sayfalar ilginç de olsa aklım giderek kendi işime kaymaya başlamıştı. Tam olarak kırk ikinci sayfada kendi kendime içimden küfür ederek kitabı sert bir şekilde kapattım ve üstümü değiştirmeye başladım. Bu gece küçük rahat odamda oturmayı yine başaramamıştım.

Toplamda yarım saat içinde aklımdan geçen ilk yerdeydim. Dean Ormanı! Bakalım elime neler geçecek diyerek asamı çıkardım ve devasa ağaçların arasından ormana daldım. Biricik Karanlık’ımdan süzülen küçük ışık adımlarımı daha kolay atmamı sağlıyordu. Yürüdüğüm patika ise giderek silikleşmeye, karışık çalıların boyları giderek yükselmeye başlamıştı. Önüme çıkabilecek herhangi bir tehlikeye karşı tetikte kalarak bahsettikleri çayırı arıyordum. Ancak yön duygum o kadar kötüydü ki düşündüğüm kadar ormanın derinliklerine gidememiştim bile. Hala ormanın dışına çok yakındım, tabii bundan haberim bile yoktu. Tanrım! Neden bu görevi kabul etmiştim ki sanki? Gerçi etmemek gibi bir seçeneğim yoktu. Ya yapacaktım, ya da yapacak. O’na kim ‘Hayır!’ diyebilmişti ki? Canım sıkkın bir şekilde iç çektim ve o anda yalnız olmadığımı fark ettim. Çalılar arasından gelen bir çıtırtı, herhangi bir yaratığa ait olmadığına emindim. Olabildiğince sessiz olarak hareket ettim ve gayet büyük bir çalılığın arkasına gizlendim. Bu sırada asamdaki ışığı çoktan söndürmüştüm bile.

Gelenin kim olduğu merakı tüm bedenimi sarmıştı. İşimi bölmüş, bana engel olmuştu bu hadsiz. Öfkeyle burnumdan solurken seslerden gelenin yaklaştığını anlayabiliyordum. Aklımdan geçen ve tutamadığım onlarca uğursuzluk büyüsünü yapmamak için kendimi zor tutarak, çok zor seçebildiğim siluete baktım. Bir kadın! Bu yaklaşan bir cadıydı.

Kır'daki küçük, şirin evimde oturuyordum. Bir elimde çay, öbüründe ise gazetem vardı. Mutlu mutlu çay içip gazete okurken arada bir de saate bakıyor, arkadaşımla yapacağım buluşmaya geç kalmayacağımdan emin olmak istiyordum.Gazetenin son sayfasına geldiğimde, onu önümdeki sehpaya attım ve hala bitmemiş olan çayımı yudumlamaya devam ettim. Pencereden, kasvetli ve rahatsızlık verici bir gecenin çöktüğünü gördüm. Midem acıyla kasıldı. Bir an önce gündüz olmasını diliyordum.

Saatime tekrar baktığımda sadece on beş dakikam olduğunu fark ettim ve fincanı sehpaya bırakarak aceleyle kapıya yöneldim. Öyle ki, pelerinimi almayı bile unutmuştum. Kır'dan çıkıp Dean Ormanı'na doğru ilerlerken etraf biraz daha karardı. İlerlerken kendimi bitkin hissetmeye başladım. Fakat bu, görüşümü engellemiyordu. Evet, benden biraz uzakta duran karaltıyı seçebildim. Bu bir cadı olabilir miydi? Ya da bir Luminight? Ya da daha kötüsü... Bir gece yaratığı? Ona doğru ilerledikçe merakım daha da arttı. Kimdi bu?

En son, yüzünü görebilecek kadar yaklaştığımda, elindeki asayı fark ettim. Son derece tehditkar bir şekilde bana bakıyordu. Sanki kılımı kıpırdatsam bana bildiği en feci laneti yapacak gibiydi. Ben ona doğru yaklaşırken, dost olduğumu anlatmak amacıyla sırıtmaya başladım. Biraz yumuşamış gözüküyordu cadı. Fakat asası hala elindeydi. Onun yanından geçip gitmeyi düşündüm birden. Ama en son merakıma yenilip "Sen de kimsin?" diye sordum. Cadı bu soru karşısında biraz kızmış, biraz da afallamış gözüküyordu.

* Kısa oldu, üzgünüm. Ama yazacak bir şey bulamadım.

Gördüğüm siluet bana yaklaşırken ben de kendimi göstermeye karar verdim. Tam olarak karşımdaki genç bayanla göz göze geldiğimde onun sırıtışını da fark etmiştim. Bu bana onun biraz saf, belki biraz da barışçıl olduğunu söylüyordu. Ne yapacağıma karar veremeyişimin karışıklığı ile biraz yumuşadım. Onun bana bulaşmayacağını anlasam da gözlerimi üzerinden çekmedim ve yine de aklımın bir köşesinde hazırda bir lanet beklettim. Uykusuzluğun, istediğim işi yapamayışımın verdiği huzursuzluk her zamanki gibi gözlerime öfke olarak yansımıştı. Olduğum yerde kaskatı kesilmiş bir halde önümdeki sarı saçlının geçip gitmesini bekledim. Ancak o hiç beklemediğim bir anda durdu ve bana kim olduğumu sordu. Ne saçma bir andı böyle. Bu kızdaki cesaret nasıl bir şeydi? Hızlı bir şekilde üstünü taradım gözlerimle; bir asa yoktu. Kız bir Luminight olmalıydı.

Gözlerimi devirdim, asamı biraz aşağı indirdim ve derin bir nefes aldım. Sıkıcı bir konuşma beni bekliyor gibiydi. Tam ağzımı açıp kendimi tanıtacakken vazgeçtim. Neden gecenin bu saatinde karşılaştığım bir sarışına güvenecektim ki? Konuşmaya başladım. “Fark edildiği gibi bir cadıyım, sen kimsin bir Luminight mı?” Farkındayım kız nesin sen dememişti, kimsin demişti; ancak kendimi güvene almalıydım.

Gecenin bir saati dışarı çıkmadığım için Muggle işi mavi lenslerimi takmayı unutmuştum. Bu yüzden tüm yeşilliğiyle parlayan gözlerimi kızın üzerinden ayırmadan gelecek cevabı bekledim. Gecenin bu saatinde tek başına burada ne işi olabilirdi, nasıl bir amaç? Yoksa.. Yoksa benim amacımla aynı mıydı?