İçki en büyük yardımcımız olsun.

Koskoca bir gününü gözlerden ırak olan büyükbabasının evinde geçirmiş ve bütün gün evde boş boş dolaşıp kendine bir uğraş aramıştı. Canı sıkıldığında çağırabileceği, dertleşebileceği bir dostunun olmaması ne kadar kötü bir şeydi bunu işler durgunlaştığında ve ortalık fazlasıyla sakinleştiğinde anlıyordu. Yine de büyükbabasının bir kaçık olması işe yaramıştı, adamın kendini alzheimer hastası zannedip her tarafa garip notlar bırakması her ne kadar hoş olmasada Loth'u eğlendirmişti. Eğlenmesinin sebebi kesinlikle büyükbabasının kendini hasta zannetmesinden kaynaklanıyordu yoksa bu hastalığın ciddiyetinin farkındaydı. Bu eski eve uzun zamandır kimse girmemiş hatta büyükbaba öldükten sonra eşininde ayrılıp Loth'un sahip olduğu çekirdek aile ile yaşaması ve ilk defa bu eski eve girişinden dolayı etrafı keşfetmesi, eğlenceliydi. Gündüzler hep fazlasıyla sıradan olurdu Loth için, belkide uzun zamandır en çok eğlendiği şey buydu sabahında kendine ayırdığı zaman dilimine göre. Sabah ve öğleden sonrası onun için içmeye hiç uygun değildi fakat hava karardı mı içinde büyük bir istek doğardı ki bunun bir kaç yıldır gerçekleştiğini düşünürsek tamamen alışkanlıktı. Büyükbabasının salonunda farkettiği "baba" koltuğuna kendini bırakıp yanında getirdiği büyük buzluk'a ağzına kadar buz kasetlerini doldurulup aralarına sıkıştırdığı biralardan birini kaptı. Sıkıcı geçen bir sabahtan sonra her ne kadar kendine uymasada öğleden sonrasını içerek geçirecekti. Bir kaç birayı üst üste devirdikten sonra hem yavaşça havanın kararması hemde biraların sayısının hızla azalması onu dışarı çıkmaya zorlayacaktı. Gece tamamen oturup güneş yerini zifiri karanlığa bıraktığında eve dönmeyi düşündü. Dürüstlüğünü her zaman savunurdu ve şuanda yanında biri olsa bütün bir gecesini bu evde geçirmekten kesinlikle rahatsız olacağını söylerdi. Evden ayrılmaya karar verdiğinde yapacağı şey basitti, her zaman gitmiş olduğu bara gidecek ve içecekti. Bügün evde yaptıklarından çok farklı şeyler yapacaktı yani(!) Yaşadığı sıradan günü aynı şekilde sonlandırmaktan bıkmıştı artık. Monotonluk öldürecekti Loth'u ama elindende pek bir şey gelmiyordu. Bildiği yerlerde takılmayı, gezip yeni yerler keşfetmeye tercih ederdi ama Fransa'ya gelmeden önce bir dost tavsiyesi almıştı ve denmişti ki "Buradaki barların çoğundan güzeldir." Gitse ne kaybedebilirdi? Çıkarıp koltuğa fırlattığı ceketini alıp bar'a yakın ve gözden ırak bir yere cisimlendi. Geri kalan yolu ise yürüyerek geçirmek, temiz hava almak istemişti. Eline bir adres tutturulmuşda olsa Paris'i çok iyi bilirdi, gerek duymamıştı. Kısa bir süre daha yürümeye devam etmiş ve barın kapısına vardığında sığabileceği kadar aralayıp içeri dalmıştı. Etrafına bir süre bakındı hareketsiz. Hoş bir mekandı, bahsedildiği kadar. Bara yönelip şu yüksek bar taburelerinden birine oturdu. Barmenin kendisini gördüğünü tahmin edip gelmesini bekledi fakat beklediğinden farklı olunca sonuç, ona gelmesini işaret etti. Siparişini vermek üzereyken birinin kendi ismini söylediğini işitmişti. " Xealoth?" Ağır bir şekilde başını çevirip kendine seslenen kişiye baktı. Sarı saçların arasından onu izleyen mavi gözlere baktığında yüzünde anlamsız bir ifade belirmişti. Nereden tanıyordu bu kız, Loth'u? Hiç bir şey söylemeden gözlerine bakmayı sürdürdü. Çok tanıdık gelmeye başlamıştı bir anda bu güzel yüz. Salak gibi karşısındaki kıza anlamsızca bakıyordu. Bir anda... Bir anda bir kaç koltuk ilerisinde oturan kızı tanımıştı. Leonie... Öncelikle onu tanıyamamış olmak utanç vericiydi yani onun yüzüne anlamsızca uzun uzun bakmak. Aslında küçüklüğünden kalan unutamadığı anıların çoğunda Leonie vardı. Bir kere çocukluk aşkıydı o her ne kadar hiç açılmamış olsada. O, taşındığından beri hiç görüşmemiştiler şimdi onu görmek çok güzel bir şeydi. Leonie? Bu sensin...-dimi?