Blair, annesinin sesiyle uyandı: "Blair...Blair.Tatlım uyan Dave ile Evelyne seni görmeye geldiler." Blair gözlerini açmaya çalıştı: "Tatilden döndüler mi?" dedi. Blair'ın bunu söylerken sesi çatal çatal çıkmıştı, bu Blair'ın hoşuna gitmemişti. Annesi içtenlikle gülümseyerek: "Evet tatlım. Gözün Aydın."
Blair mutlulukla yatağından fırladı.Hemen dolabının kapısına yapıştı,dolabı açtı ve ne giyineceğini düşünmeye başladı.Annesi tek kaşını kaldırmış Blair'a bakıyordu."Yatağını toplamadan bir yere inemezsin küçük hanım." dedi Blair'a.
Blair somurtarak "Tamam hemen toplarım." dedi.Annesi gülerek kafasını salladı."Kıyafet secmene gerek yok tatlım.Üstüne birşeyler geçir işte.Birbirinizi çıplak bile gördünüz.5 yaşındayken çıplak çıplak havuzlara atladığınızı unutma." Blair gözlerini devirerek :"Anne! bunu kimsenin yanında söyliyeyim deme." dedi.Tam o sırada Blair, Evelyne ve Dave'ın kapıdan kendisini izlediğini farketti.Evelyne'nin üstünde pembe,kısa bir elbise vardı.Uzun,siyah ve mükemmel saclarına pembe bandaj takmıştı.Dave'in ise üstünde kot pantolon ve siyah tişört vardı.Ve bir de elinde cips. Dave ile Evelyne Blair'ın çocukluk arkadaşlarıydı.Birbirlerini hem sever,hemde gıcık ederlerdi.Dave: Tatlı,komik ve yakışıklı bir cocuktu.Blair'a olan ilgilisi de gözlerden kaçmıyordu.Evelyne:Mükemmel bir kızdıı.İçi dışı birdi.Duygusaldı.Blair'ı cok severdi.Bu üçlü birlikte büyümüşlerdi.Dave ile Evelyne'nin ailesi cok yakın olduğu için onlar aileleriyle birlikte tatile gitmişlerdi.Blair'ı da davet etmişlerdi ama o ailesiyle kalmayı tercih etmişti.
"Cips için teşekkürler Bayan Granger" Dedi Dave.Bayan Granger:Birşey değil tatlım.Hadi ben çıkayımda siz biraz dertleşin."
Bayan Granger odadan çıktıktan sonra,Blair Evelyne'nin boynuna atlayarak:"Sizi çok özledim"dedi.Ardından Dave'in boynuna atıldı.Dave:"Sen birde bize sor."dedi.Ardından Evelyne ciddiyetle söze başladı:"Sanırım senle önemli bir konuyu konuşmalıyız Blair.Dave'in tek gelmesi doğru olurdu ama benim de gelmemi istedi."dedi ve Blair'ın pembe pullu koltuğuna oturdu.Blair:"Sizi Dinliyorum."dedi merakla.Blair'la Dave Yatağın üstüne oturdu.Evelyne:"Sanırım Dave'in anlatması gerekiyor."
Dave'in yüzü kıpkırmızı olmuştu.Söze başlaması uzun sürdü."Blair sadece sus ve beni dinle.Biz çocukluk arkadaşıyız,kardeş gibiyiz kabul ediyorum.Ama ben gittiğim tatilde birşey öğrendim.Olmuyor...Blair Olmuyor."Blair bu sessizliği bozmak istercesine :"Ne olmuyor?"Dave'in gözleri yaşarmıştı."Bunu öğrenmenin vakti geldi.Sensiz olmuyor Blair.İstiyorsan kardeşiz de arkadaşız de ama sen benim için kardeşten daha ötesin.Ben sana aşığım.Eğer bunu içimde tutsaydım daha çok açı çekerdim.Söylemek zorundaydım.Özür Dilerim."Blair'in gözleri doldu.Şoka girmişti."Böyle birşey olmaz olamaz.Biz kardeşiz ve hep öyle kalacağız bu olay burda kapansın ...Ben yalnız kalmak istiyorum." dedi.Dave ile Evelyne Hiç itiraz etmeyip gittiler.
Blair bütün gün ağladı. Akşam oluncada beyaz çarşaflarını yayıp uyumaya karar verdi.Ama bir türlü gözüne uyku girmiyordu.Dave'i kırmaktan çok korkuyordu.Hayatındaki kimseye Dave kadar değer vermiyordu ama bunun aşk olmadığını da adı gibi biliyordu.Hisleri karışmıştı.Belkide şaka yapıyordur dedi kendi kendine ama bu şaka değildi.Telefonunun çaldığını farketti arayan Dave'di.
Blair:"Alo?"
Dave:"Blair iyi misin?"
Blair:"Evet iyiyim." Göz yaşlarını tutamamıştı.
Dave:"Blair bunu bana yapma.Nolursun ağlama."
Blair:"Ağlamayı bende istemiyorum."
Dave:"Sana son kez sormak istiyorum...Seni canımdan çok seviyorum. Benimle...Benimle çıkar mısın?"
Blair: "Olmaz dave sen bnm kardeşimsin."
Dave:"Pekala...Ben gidiyorum. Blair bunu bilmen yeterli."
Dave telefonu kapatmıştı.Blair hiçbir şey yapamazdı.Ağlamaya başladı.Dave'ın bu sözlerine inanmasa da.
Sabah....
Blair uyandığında Evelyne yanındaydı.Hıçkırıklara boğulmuştu."Dave gitmiş Blair.Ailesi bir daha dönmeyeceğini söyledi, başka bir şey söylemedi." Blair şoka girdi ve ağlamaya başladı.Çığlıklar atıyordu delirmiş gibiydi, herşeyi yıkıp dökmeye başladı."Benim yüzümden!!" diye bağırıyordu.Evelyne Blair'in yanlız kalmasının daha doğru olacağını düşünerek gitti.
Blair o günlerde yapmayacağı şeyler yaptı.Kendini suçlu gibi hissediyordu.Kimse onu avutamıyordu.Bir yandan Dave'den haber bekliyordu ama haber alamıyordu.Bütün umudu Dave'in ailesi taşınınca bitmişti.Dave'in babası gitmeden önce Blair'la konuşmuştu.Blair'a "Dave seni çok seviyordu ama gitmesinin sebebi sen değilsin, kendini bu kadar üzme bir gün onu anlıyacaksın.Psikolojik yardım almalısın.Senin onu reddetmene rağmen yanında olsaydı çok acı çekerdi. O sana gerçekten aşıktı." dedi Dave'ın babası. Bunlara rağmen Blair ne kimseden yardım alıyor, ne konuşuyor, ne de gülüyordu.
Ta ki sıradan bir doğum gününde sıradan bir baykuşla değişik bir haber alarak büyücülük okuluna gideceğini öğrenene kadar.Artık yeni bir hayata başlıyordu.Birinin hayatını maffettiğini unutması lazımdı.Artık bambaşka bir kişi olacaktı.
Okula geldiğinde okula çabucak alıştı.Dave'i unutmuştu.Ama bir gün bir mektup geldi.
"Ben Dave.Blair sen de bir büyücülük okuluna gidiyormuşsun, tebrik ederim.Ben de başka bir büyücülük okulundayım.Bu yüzden birşey söylemeden gittim.Seni hala seviyorum ve aşığım.En kısa zamanda yanına geleceğim.Beni unutma..."
Blair'ın yepyeni kişiliği bir anda solmuştu.Bir yandan haber aldığına seviniyor.Bir yandan da derin yarası acıyordu.Ne yapacağı konusunda en ufak bir fikri yoktu.
Konu: Blair Granger 
Cuma Ağus. 21, 2009 11:53 am
