Aylardan Temmuz, hava bunaltıcı derecede sıcak, heryer yanıyor.Annem ve teyzem benden habersiz bir tatil programı yapmışlar sözde babamın ölümünden sonra bana iyi gelicekmiş falan filan.Daha 13 yaşındayım babamı akciğer kanserinden kaybetmişim kendimi o kadar yalnız hissediyordum ki 1 ay boyunca evde kimseyle konuşmamıştım.Tabi babamın ölümünden sonra annemle birlikte hiç sevmediğim teyzemin evine yerleşmenin verdiği yabancılıkta var.Aslında teyzem özünde iyi bir insan bunu bende gayet iyi biliyorum ama babamla hep kavga ederlerdi babamında ölümünden sonra işte bu yüzden iyice soğudum sanki babama kazık atmış gibime geliyordu.Herzaman ki gibi bu saçma tatil fikrinede sesimi çıkarmadım evet dermişcesine başımı salladım sevindiğimi düşündüler ama bilmiyorlardı ki içim kan ağlıyor.
Sabahın 6sın da kalktık son hazırlıklarımızı yapıyoruz bavullarda eksik var mı yok mu.Apar topar çıktık evden, herkeste bir sevinç gösterisi.İki kuzenim ve ben arkaya oturduk, teyzem arabayı kullanıyor annemse yanında.Bu arada teyzem hakkında ki düşüncelerim kuzenlerim için asla geçerli değil.Ara sıra takıştığımız oluyor ama çok severiz birbirimizi zaten beraber büyüdük.Eniştemle teyzemde boşandı eniştem Amerika da çalışıyor yani benim yaşadıklarımı biraz da olsa anlıyabiliyor kuzenlerim.
1 saat falan yol gittik artık varmak üzereyiz İzmir'le Çeşme arası fazla uzak değil zaten.Ama severim araba yolculuklarını özellikle Çeşmeye giderken yaptığmız araba yolcuğulunu çünkü bana hep babamı hatırlatır.Bu sefer de öyle oldu ağlamaya başladım sonuçta babamsız gittiğim ilk Çeşmeydi bu.Babam yoksa Çeşmeninde benim için bi anlamı yok zaten.
-''Noldu kızım'' dedi annem cevap bile vermedn drurdurun arabayı diye bağırdım sonra üzüntüden bayılmış olucam ki gözlerimi açtığımda yazlıkta ki odamda buldum kendimi.
İki gün boyunca çıkmadım odamdan hatta ayağa bile fazla kalkmadım hep uzandım.Çünkü babamla gezdiğimiz o yolları,oyun oynadığmız bahçeyi görmek istemiyordum,korkuyordum.Annem çok ısrar dışarı çıkmıyosun bari iki lokma bişey ye ama yok anneme hep kötü davrandım.Sonra yine yatağımda boş boş uzanırken aklıma babamın ölmeden önce dedikleri geldi aniden.''Olurda birgün göçersem şu dünyadan yanında hep annen olucak,yapayalnız kalınca birbirinizin yeni hayat arkadaşı olucaksınız.Annen doğru yolu göstericek canım kızım.O öldüğünde de perişan olucaksın o yüzden sana vasiyetim olsun üzme anneni canım kızım.'' Öldüğü günün sabahı söylemişti bana bu sözleri.Sanki malum olmuş ölüceği.Akşamında da toprağa verdik zaten rahmetliyi.Mekanı cennet olsun.Ne kötü şey dedim kendi kendime daha 13 yaşında hayatı gördüm attığı kazıkları.Benim yaşımda ki çocuklar arkadaşlarıyla oyun oynarken ben babamın kefene sarılıp yerin metrelerce altına gömüldüğünü gördüm.Sonra canım babamı orda bırakıp geldik şimdi söyleyin ben bi daha nasıl mutlu olayım?Nasıl diğer çocuklar gibi oyun oynayım? Ölüm adın kalleş olsun...
Tüm bunları düşündükten sonra odamdan çıktım ve anneme sarıldım.Öyle sıkı sarıldık ki kafamdan 'yalnızlık' kelimesi bi anda uçup gitti.
Günler yavaş yavaş geçiyordu annem,teyzem,kuzenlerim ve ben hoşça vakit geçiriyorduk.Son bikaç aydır yaşadığım en iyi olaydır heralde.
Annem artık bir arkadaşım olması gerektiğini söyledi ''İnsanlardan böyle kopamazsın, senin yaşında ki bir çocuğun arkadaşı olması gerek.''
Bikaç yıl önce babamla bir film izlemiştik adını hatırlamıyorum ama konusu şöyleydi.Bir kız mektup yazıyor yalnızlığını,hayallerini...Daha sonra bu mektubu bir şişeye koyup şişeyi açık denize bırakıyor.Aradan seneler geçiyor tabi kızın aklında değil bu mektup falan oda daha 13 yaşındaymış bu mektubu yolladığında.Mektup 5 senede anca varmış Florida sahillerine ve orda genç bir erkek bulmuş kızı aramış sonra arkadaş olmuşlar hayata hep birlikte atılmışlar falan.Bu filmden çok etkilenmiştim ve annem öyle söyleyince bi an aklıma bu film geldi ve uygulamayı düşündüm.''Bunun gerçekleşmesi milyonda bir ihtimal'' dedim ama mantığıma yenik düşüp kalbimin sesini dinledim.İçimde ki ses bunu yapmamı söyledi.Belkide o bir ihtimal benim başıma gelicekti.
Koşarak eve gittim hemen güzel kokulu bi kağıda yazmaya başladım.Kendimi yalnız hissteiğimi,hayallerimi.. Çeşmeden bırakıcaktım mektubu Çeşmenin karşısında Sakız adası(Yunan adası) var olduğunu biliyordum. ''Ama ben yunanca bilmiyorum'' deyip umutsuzluğa kapıldım sonra olsun eğlence olur deyip mektubuma devam ettim.Sonuna ev adresi ve ev telefonumuzuda ekleyip mutfağa gittim ve bir şişe alıp mektubu kıvırdım içine koydum kapağıda bi güzel kapattım.
''Annecim ben çok sıkılıyorum bu akşam tekne gezintisi yapalım mı nolur'' dedim annem ve teyzem beni kıramadı.
Baya ilerledik ben herkesden gizli teknenin bir köşesine gittim,çantamdan şişeyi çıkardım ve ''Allahım lütfen olsun, artık bende kalıcı bir dostum olsun istiyorum'' deyip adanın yönüne fırlattım şişeyi. Bakalım bu şişe bize umudu getirecek mi?
Aradan tam 5 sene geçti ben 18 yaşındayım LYS sınavına deli gibi hazırlanıyorum çünkü başımda ne annem var ne babam. Babamı 13 yaşında annemi ise 16 yaşında kaybettim.Annem bunalıma girmişti hatta bir ara sinir hastalıkları hastanesine bile yatırmıştık ama bi faydası olmadı annem bir gece evde kimse yokken sinir krizi geçirmiş.Tabi insan o halde ölümden korkar mı? Atmış kendini 8. kattan aşağı.Her zaman söylerim babamın yeri bende ayrıdır diye ama annemi daha ihtiyacım olduğu bir dönemde kaybettim.Ve benim halimi düşünün.Alakası yok ama ölümden hep kendimi sorumlu tuttum.Niye bilmiyorum. Aradan 2 sene geçti Allaha şükür bunu da atlattım bir takım tedavilerle.Ama gelin görün ki anne ve babamı asla unutamıyorum. İşte bu yüzden bu sınav benim hayatımın dönüm noktası olucak.Artık teyzeme yük olmuyacağım.Bu yüzden çok çalışıyorum.
LYS günü geldi çattı.Bir yandan teyzem okunmuş suları içirmeye çalışıyor.Bir yandan kuzenlerim takit veriyor.Kafam allak bullak girdim sınava.Koca sene çalıştım soluk almadan(Belki de acılarımı kendimi derse vererek unutuyordum) sınavımda gayet iyi geçti.Sınavdan sonra yemeğe gittik kutladık bunu.Ve kendi kendime dedim ki 5 sene önce hakkında kötü şeyler düşündüğüm teyzem iyi ki şuan yanımda.Tabi kardeş yerine koyduğum kuzenlerimde öyle.
Aradan 1 ay geçti yerleştirme sonuçlarımız açıklandı. Boğaziçi Üniversitesi - İngilizce Öğretmenliği bölümünü kazanmışım.Annem ve babamın hayaliydi öğretmen olmam bu yüzden öğretmenliği seçtim.Zaten prestijli bir bölüm tüm alanar içerisinde Türkiyede en yüksek puanlı bölüm.
Bugün telefonlar susmadı herkes arıyor,tebrik ediyor.Akşam üstü teyzem ve kuzenlerim alışverişe gitti ben evde kalıcağımı söyledim.Onlar gider gitmez tam televizyonun karşısına geçtim aniden telefon çaldı.Artık bu sesi duymak istemiyordum belkide bugün 30. duyuşum falandı. Sinirle açtım ''Aloo'' dedim. Karşımdaki ses ''Hello'' dedi.Bir anda ingilizce konuşmaya başladı tabi anlıyabiliyordum.En sonunda derdini anlattı mektup göndermiştim yıllar önce çeşmedeyken onu söylüyo.Ben önce hatırlayamadım öyle birşey yaptığımı sonra bir anda aklıma geldi çok şaşırdım ''ama böyle birşey İMKANSIZ.''
Baya konuştuk(tabi ben hala şoktayım) Bu yaz içinde Türkiye ye geleceğini söyledi.Üniversitesinin Erasmus programında Istanbul çıkmış bende oraya gideceğim ve bir görüşme ayarladık. Bu yaz çok hızlı geçti görüşme günü geldi çattı. Sahilde oturuyorum bir baktım uzaktan Uzun boylu,buğday tenli,siyah saçlı,yeşil gözlü gayet yakışıklı bir erkek geliyor.Bunu Sakis olduğunu anladım çünkü kendini tarif etmişti.Fazla Türkçe bilmiyordu o yüzden ingilizce konuşuyorduk.Ben olayımı anlattım 13 yaşındayken yazdım çocukluk aklı işte ama aklıma bile gelmezdi 5 sene sonra bana yanıt geliceği dedim. ''Babamla izlediğim filmden etkilenmiştim'' diye ekledim.
Sakis hergün arıyordu beni ve buluşmak istiyordu ben reddediyordum.Arkadaşlarım yanlış anlıyordu hem elin adamıyla niye görüşeyim diyordum. Oysa benden sadece 2 yaş büyüktü.
Gecenin bir yarısı kapı hızlıca çalmaya başladı kapıda sanki alacaklı vardı.Ev arkadaşlarımla korktuk sonuçta 3 kızız evde. ''Gecenin bir yarısı kim olabilir ki ''
Cesaret edip kapıyı açtım karşımda Sakis ! Arkadaşlarım durumu anlayıp sırıtarak içeri gittiler ama yanlış anlamışlardı.Sakis sanki hafif alkollüydü bir anda bana sarıldı ve beni sevdiğini söyledi ''Ben sana daha seni görmeden aşık oldum.Mektupta yazdıklarını aşık oldum.Senin gibi farklı bir kız hiçbir yerde yok.Ben hayatımın aşkını bulmuşken bir daha kaybetmek istemiyorum'' ded ve çok etkilendim o anda bende aşık oldum zaten ama gurur işte belli etmiyorum.
Hergün mektuplar yolluyordu bana hemde bu mektupları benim yıllar önce yaptığım gibi şişeye koyup yolluoyrdu.Benim hoşuma gidiyordu ama pas vermiyordum tabii. Birgün kalkıp gelmiş okuluma.Arkadaşım Aslı ve Mineyle bahçeye indik ve ne görelim Sakis bahçeye güllerle ''Benimle Evlenir misin?'' yazmış.Gerçekten çok duygulandım.Daha 18 yaşındayım hem birbirimizi tanımıyoruz diye geçiştirdim hep ama o kadar inatçıydı ki peşimi bırakmadı.Ne yaptı etti bana zorla teklifi kabul ettirdi.Ama içten içe istiyordum.
O kadar sabırsızdı ki ''EVET'' dediğim anda elimden tuttu ve koşarak evlendirme dairesine gittik yıldırım nikahı kıydırdık. Evlendikten sonra aklım başıma dank etti ''Ben evlendim mi?'' diye bir süre sordum kendime.
Sakis macera sever bir tipti ve bana ''Bundan sonra belirli bir evimiz olmıycak seninle ölene kadar dünya turu yapıcaz.Ölene kadar dünyanın heryerinde yaşıycaz ve beraber bakalım hangi ülkede ölücez'' dedi . Bir kez daha aşık oldum...
Konu: Isabella Brando 
Ptsi Ağus. 23, 2010 3:36 pm
