Derin bir nefes alıp durdum.
Roma'nın çok kalabalık bir caddesinin tam ortasındaydım. Etrafıma bakınırken bana bakan insanlar görüyordum. Ne yani hiç mi yolunu kaybetmiş insan görmemişlerdi? Üzerimde kırmızı bir tünik ve altımda bir pantolonla dışarı çıkmıştım. Bavulumu topladığım gibi havaalanına, oradan da Roma'ya gelmiştim. Ne yapacağım konusunda hiçbir fikrim yoktu. Sadece Roma'da olduklarını bildiğim iki kişiyi arıyordum.
Nereye gittiğimi bilmeden bavulumu çekerek ilerledim. Bir yandan da nerede olabileceklerini kestirmeye çalışıyordum. Muggle'ın arasında ilerlemek çok zor geliyordu. Onlara uyum sağlayamıyordum. Neyse ki cüppe yerine muggle kıyafeti giymiştim. Sihirsiz nasıl yaşadıklarını hep merak etmiştim. Ailem , yüzyıllardır safkandı ve buna sinir oluyordum. Bütün ailem takıntılıydı. Bence mugglelar harika insanlardı fakat aralarında olmak beni hep çaresiz hissettirirdi. Yanlarında büyü yapamıyordum. Bir sokaktan dönerek ilerlemeye devam ettim. Hay aksi! Yağmur başlamıştı ve yanımda şemsiye yoktu. 5 dakika içinde sırılsıklam olmuştum. Önüme sarı bir araç durduğunda yürümeyi kestim. Arabanın içinde siyah saçlı ve çok şık giyinmiş bir adam ile şöfor vardı. Adam gülümseyerek konuştu.
'Yolunuzu kaybetmiş görünüyorsunuz. İsterseniz sizi de götürebilirim. Buradan taksi çok nadir geçer.'
O bunu söylerken tek tek düşündüm. Evet yolumu kaybetmiştim. Araba dedikleri şeyi o kullanmadığına göre beni nasıl götürecekti? Taksinin ne olduğunu unutmuştum. Çok eskiden sadece bir kez taksiye bindiğimi hatırladım. Yağmurda durup ıslanmamak istediğim için aceleyle cevap verdim.
'Teşekkürler fakat 2 kızı arıyorum ve nerede olduklarını bilmediğim için nereye gideceğimi bilmiyorum.' Adamın bana gülümseyerek baktığını gördüm ve aynı şekilde karşılık verdim.
'Yine de binin isterseniz. Sırılsıklam görünüyorsunuz.' Haklıydı. Onunla konuştuğum 3 dakika içinde daha da çok ıslanmıştım ve şimdi yağmur bütün yaz yağmamanın hıncını çıkarırcasına hızlanmıştı. Teşekkür ederek arka koltuğa oturdum.
'Benim adım Jané' dedim elimi uzatarak. 'Jané Allen.' Elini uzatarak cevap verdi.
'Arthur Clanthe, ama William diyebilirsiniz.' Elimi sıktı. Taksi şöforü bu tanışmanın dışındaydı. Yola bakıyor ve belli ki William'ın istediği yere götürüyordu onu. Ben ise William'ın sorduğu sorulara cevap verip gülümsüyordum. Kısa zamanda çok iyi anlaşmıştık. Bir süre sonra yağmur durmuştu. Taksi şöforünün durupta istenilen yere geldiklerini söylediğinde, taksiye binmemden sadece 5 dakika geçmiş gibiydi. William taksi şöforüne parasını verdikten sonra arka koltuğa doğru döndü.
'Eğer istersen aradığın kişileri bulmanda yardım edebilirim. Bu şehri çok iyi tanırım.' Dedi gülümseyerek. Onunla gezmekten asla şikayetçi olacağımı sanmıyordum. Gülümseyerek kabul ettim ve taksinin kapısını açıp dışarı çıktım. Yağmur artık iyice durmuştu. Bavulumu da çıkartarak kapıyı kapattım. William yanıma gelerek bavulu taşımama yardım etti. Ben ise biri yardım ettiği için şükran duymaya başlamıştım. Çok ağırdı bavulum. Tekerlekleri hafif bir gıcırtıyla ilerlerken ikimiz birden bavulu çekmeye başladık. Bir yandan ilerlerken konuşuyorduk. Kimi aradığımı bile unutmuştum. Sadece caddelerde dolaşırken William'la konuşmanın keyfini çıkarıyordum.
Konu: Jané Valéria Clanthe 
Cuma Ekim 30, 2009 10:06 am
