Alımlar.

# Alexandra Rhea Galibina.
# Doksan iki.

Karanlığın ardında şiddetli sis, çalılıkların haricinde bir şeyi belli etmiyordu. Sadece iğneleyici bir ses ve dolunayın verdiği ışık birkaç düşünceye sebep oluyordu aklında. Yarı uykulu olmasına rağmen, gördüğü rüyanın etkisindeydi, elleri ve kolları ona göre hareket ediyordu. Hissediyordu Alexandra. Sıktığı yeşilimsi gözlerini hızlıca açarak yatağından doğrulmaya çalıştı. Yataktan doğrularak nerede olduğuna bakındıktan sonra kendini dikleştirdi ve dirseklerini, dizlerine doğru koydu. "Az önce gördüklerim hepsi bir rüyaydı. Hiçbir şey olmayacak." Böyle düşünmesinin tek sebebi, şu ana kadar gördüklerinin kısmen gerçekleşmiş olmasıydı. Sadece birkaç yıl önce babasının gideceği seyahatte öleceğini görmüş ve inanmamıştı böyle bir şeyin olacağına. Gördüklerinin bir kaç gün sonrasında herşey gördüğü gibi olmuş ve babasının ölümüne göz yummak zorunda kalmıştı. Ağlamaları, zırlamaları onun için her ne kadar rahatlatıcı bir oyuncak gibi görünse de, eksikliğini ve şimdi ne yapması gerektiğini hiçbir şekilde bilmiyordu genç kız. Ellerini yüzüne doğru getirerek önlerine gelen saç tanelerini kulaklarının arkasına doğru sıkıştırdı ve beyaz teniyle bütünleşmiş, uzun parmaklı ellerini alnına doğru götürdü. Gözlerini kapatarak aklına bir şey getirmemeyi ve öylecesine gözlerini kapamayı denedi. Tekrar, yeniden. Hepsini tekrardan görüyor, en başından. Genç kız derin bir nefes alarak gözlerini sıktı ve ellerini yumruk yaparak beyninden geçen görüntülere tanık olmaya çalıştı. Çalılık ve karanlıkların arasında görebildiği tek şey Veronica ve tüyleri parlak, ağır bir rengi olan kurtdan başka bir şey değildi. Zaman aralıklarında heyecan ve solukların sıcaklığı artıyor, kurt genç arkadaşının üzerine doğru yürüyordu. Gözlerini açtıktan sonra hızlıca düşünmeye çalıştı. Böyle bir şey olabilir mi? Veronica'nın başına böyle bir şey gelebilir miydi? Acele etmesi gerekli.

Hızlıca kalkarak odanın kapısına doğru yöneldi ve söylendi. Tanrım! Yatağına doğru tekrar yönelerek yastığının altında duran uzun, ince ve nazik asasını eliyle kavradıktan sonra hızlıca koşmaya başladı. Onu gören birçok binadaşı aceleyle bir yere yetişmesi gerektiğini farketmişler ve arkasında delicesine bağırınıyorlardı. Hepsinin beyninde bir merak oluşmuş, genç kız gözleri üzerine çekmeyi başarmıştı. Koşarak yasak ormana gelmeye çalıştıktan sonra asasını karşıya doğru dikti ve yorulmasını umursamadan koşmaya devam etti. Veronica'ya önem veriyordu, çünkü beş Senedir genç kızı tanıyor, onunla anlaşıyor , sırlarını anlatıyordu. Ona güvendiği kadar şu zamana kadar kimseye güvenmemişti belki de. Ailesine bile. Bir görüntü görerek hızlıca kendine geldi. Duraksadı ve ardı ardına gelen soluklarına devam etmeye çalıştı. Hızlıca arkasından gelen bir sese tanık oldu. "Kimsin sen?" Ses Veronica'nın sesi kadar ince ve hoş çıkıyordu. Yüzünü genç kıza döndükten sonra söylemeye başladı Alexandra. "Ve-Veronica. Benim Alexandra. Yalnız durmaman gerek." Hızlıca asasını indrip tereddütle yanına yaklaşan genç kızın koluna girdi Alexandra. İlerlerken hiç sesi çıkmıyor, Veronica'dan gelen soruları cevaplamakla meşgul oluyordu sadece. Eğer herşeyi anlatsaydı sadece bir aptal ya da öylesine düşünceler düşünen birisi olarak görünebilirdi dostunun gözünde. Aradan birkaç dakika geçtikten sonra karşılarına hırlayan, dolunayın parlaklığında belli olan, kırmızı gözlü bir kurt adam çıkmasına rağmen cesaretini toplamaya çalıştı. Geriye doğru uzattığı asasını, yanlarına yavaşça yaklaşan kurda doğru uzattı ve asasının ucundan çıkan parlak mavi ışığa dikti gözlerini. "Sersemlet." Yere yığılan ve kendisini afallamış hisseden kurttan uzaklaşmak için hızlıca koşmaya başlayan Alexandra ve Veronica, Alexandra'nın genç kızı çekişiyle birden yere doğru eğilmek zorunda kaldılar. Büyük bir ağacın kütüğüne oturup herşeyi anlatmak ve Veronica'dan bir fikir alması Alexandra'nın şu an yapabileceği en mantıklı şeydi. Yavaş yavaş anlatmaya çalıştı. " Veronica. Nasıl anlatmam gerektiğini bilmiyorum ama ben olacakları gördüm. Tıpkı, babamın öleceği günü gördüğüm gibi." Gözlerini faltaşı gibi açarak kekelemeye başlayan ve çalılıklara batıp kanıyan parmağını tutarak cevap vermeye çalıştı. "Na-nasıl? Anlat hemen çabuk." Bir vampir gibi elinin kanayan kısmını ağzına götürüyor, kanının donup kalabilmesi için öylece elinde gezdiriyordu dilini. "Babamı biliyorsun zaten. Seni ise, uyuklarken gördüm bir şeyler. Rüya olduğunu sandım tekrardan gördüm. Her şeyi, tıpatıp aynısını. Sanki bir şeyler biliyorum ama gelecek değişken gibi. Bize bağlı olan bir değişkenlik gibi." Elini ağzından yavaşça çeken Veronica, hayranlıkla Alexandra'yı süzdü ve kesin bir şekilde yanıt verdi. "Sen bir görücüsün Alexandra." Kısaca boğazını temizledikten sonra devam etti. "Herşeyden çok eminim ki sen bir görücüsün." Ardından güülümseyen Veronica'ya gözlerini dikerek yüzünde oluşan bir tebessüme engel olamadan Alexandra'da gülümsedi ve kalkabilmek için elini kütüğe doğru bıraktı.

Satellite Romolius.
Seksen beş.
Michelle Trachtenberg, Emily Browning.

Yatağınn üzerinde oturmuş, gözlerini tavana dikmişti. Ela gözleri, duvarlardaki posterleri yokluyordu. Evde kimsenin olmayışını fırsat bilmişti bu sıcak yaz gününde ve kafasını dinliyordu. Fakat kalbi hızlı bir biçimde atıyor, midesi bulanıyordu. Yanlış bir şey olabilirdi yaptığı fakat o sadece sevdiğini görmek istemişti. Ama düşünemediği olasılıklar vardı; ya babası Barcelona'dan erken dönseydi, ya annesinin toplantısı iptal olmuş olsaydı? Kapıyı açtığında karşısında sinirli şekilde duran babasını hayal edebiliyordu. Titredi ve kendine geldi. Bugün her şey çok güzel olacaktı, bunu hissedebiliyordu. Zachary, biricik aşkı. Onun için çok anlam ifade ediyordu. Bu minik örgülü kızın belki de ilk aşkıydı. Daha önce birçok kişiyle çıkmıştı fakat, ilk kez bu duyguyu tadıyordu. Daha öncekileri aşk sanması büyük bir hataymışcasına davranıyordu. Belki de öyleydi. Derin bir iç çektikten sonra yatağının üzerinden kalktı. Masasının üzerindeki parfümü sıktıktan sonra kahverengi saçlarını geriye attı. Son kez aynaya bakmak üzere adımlarını atarken birden kapı çalınca bundan vazgeçti. Dudağını ısırarak hızlı bir şekilde kapıya doğru ilerlemeye başladı. Kapıyı açtığında karşısında duran istediği kişiydi. Gülümsemeye başladı, otuz iki dişini göstererek. Fakat Zachary gülmüyordu. Normalde kızı görünce neşe dolan mavi gözleri, donuk ve anlamsızca kızın ela gözleriyle birleşmişti. Zack, baştan aşağıya süzdü kızı ve geri çekildi. Satellite, bu olanlara anlam veremiyordu. Zack'in omzuna dokundu usulca, minik ve narin elleriyle. Ama Zack yine geri çekildi ve konuşmaya başladı, nihayet. "Romoliuslar'ın evi değil mi?" diyince Satellite kahkahalara boğulmuştu. Muhtemelen Zack şaka yapıyordu. Çocuğa sarılmaya yeltendi fakat çocuk gayet ciddi bir yüz ifadesiyle kıza bakıyordu. Satellite korkmaya başlamıştı, yoksa Zack onu terk etmeye falan mı hazırlanıyordu? "Haydi Zack, şakanın sırası değil." Fakat Zack yine aynı ciddiyette durmuş kıza bakıyordu. Satellite bir adım geriye attı ve yavaşça aynaya doğru ilerlemeye başladı. Arkasında bir nefesin varlığını hissediyordu, muhtemelen Zack onun peşinden geliyordu. Satellite ela gözlerini kapadı ve aynanın karşısına geçti. Gözlerini açtığındaysa bir çığlık atarak geriye kaçtı. Bu, o değildi. Bir kere çok sevdiği ela gözleri, mat maviye dönüşmüştü. Donuk bakışlıydı, o eski sıcak bakışları yok olmuştu sanki. Ayrıca, değişim sadece gözlerinde de değildi. Saçları, yine kahverengiydi fakat dalgalıydı. Ve her zamankinden daha yumuşaktı. Ellerine baktığındaysa geçen gün özenle sürdüğü ojeler tamamıyla yok olmuştu. Dudakları da, eskisinden inceydi. Kendisine neler olduğunu bilemiyordu. Zack'e baktı, gözleri büyümüştü ve ağzı endişeyle açılmıştı. Zack kızın omzuna dokundu ve alnına bir öpücük kondurdu. Satelliteın şaşkın bakışları, Zack'inkilerle buluşmuştu. Zack hiç endişelenmiş gibi gözükmüyordu, oysa az önce kızı reddetmişti resmen. "Benim tatlım, metamorfmagusmuş." diyince kız şaşırmıştı. Bu yeteneği biliyordu, aynı yetenekten babasında da vardı. Şekil değiştirme yeteneği denebilirdi, fakat daha önce nasıl fark edemediğini anlayamıyordu. Hatta farkındalıktan ziyade, bu yaşa gelmişti ve yine de bu yeteneği ortaya çıkmamıştı. Biraz utanmıştı doğrusu. Bir an karşısında bambaşka biri vardı, fakat o kendisiydi. Kabullenmesi zor olacaktı. Zack'e sarıldı ve beraber yere çöktüler. Bu gecelik planları değişmişti, Satellite'ı metamorfmagusluğa alıştıracaklardı. Bu kadar çabuk olmasını beklemiyordu genç kız. Birden fiziği değişmişti. Kişiliğinin de değişmiş olmasından korkuyordu. Ayağa kalktı ve ansiklopedilere doğru yürümeye başladı. Zack, her zamanki gibi yanından ilerliyordu. Bu durumda onunla beraber olmaktan büyük bir memnuniyet duyuyordu Satellite. Çalışma odasına geldiklerinde kız, masaya çöktü. O sırada Zack de kitaplarla ilgilenmeye başlamıştı. Satellite hala düşünüyordu, o ela gözlerini geri istiyordu. Tamam, maviye her zaman özenmişti fakat değişen tek şey gözleri değildi. Yuvarlak kafasını avucunun içine aldı, o sırada masanın üzerine konan kitabın sesini duyunca okumaya başladı.Asa veya iksire ihtiyaç duyulmadan görünümü değiştirebilme yeteneğidir. Fakat Metamorfmagus öğrenilebilen bir yetenek değildir. Doğuştan gelen bir özelliktir ve çok nadir olarak görülür. Bu özelliğe sahip olan büyücüler, istedikleri gibi görünümlerini değiştirebilirler. Başını anlarcasına salladı ve tekrar gömdü.

Onaylandı.

[left]Ad-Soyad:Rudesser T.M. Werop
Rp Puanı:88
İstenilen Yetenek: Çatalağız, Animagus(Macar Boynuzkuyruk (Ejderha) ), Zihinbend, Zihinfend

Örnek RP

-yazım aşamasında-

Ad-Soyad: Ailsa Lotharingia
Rp Puanı: Doksan beş
İstenilen Yetenek: Animagus
Animagus için hayvan: Baykuş -bununla ilgili bir kurgu oluşturdum bile-
Örnek Rp:

1993 yazı / Ailsa 7 yaşındayken

Ailsa oturduğu salıncakta yavaş bir şekilde hareket ediyordu. Alnını kalın ipe yaslamış, ayağını da yerdeki kuru toprağa sürtüyordu. Kalkan tozun terden ıslanmış olan bacaklarına yapıştığını hissedebiliyordu. Derin bir nefes alarak ciğerlerini temiz havayla dolduran genç cadı, bakışlarını yere odaklamıştı. Ağacın kalın bir dalına tutturulmuş olan salıncakta yavaş hareketlerle bir öne bir arkaya doğru gidiyor ve ılık esintinin yüzünü yalamasına izin veriyordu. Islak dilini çatlamış olan dudaklarına sürten Ailsa midesinden gelen garip bir ağrının etkisine girdiğini fark etti. Ellerini salıncağın ipinden çekip karnının üstüne yerleştiren genç cadı, bir anda iki büklüm olmuştu. Bakışlarını korku içerisinde kulübeye doğru çevirirken dudaklarının arasından hırıltıya benzer bir ses koptu. Evde bulunan herhangi birinin şu an yanı başında olmasını isterdi. Tam seslenmek için bütün gücünü topladığı bir anda, bütün acı kesildi. Şaşkınlık içerisinde cenin pozisyonundan çıkan Ailsa, terlemiş ellerini kuru toprağın üzerine yerleştirdi. Dizlerini büküp etrafına bakınmaya başlarken kendini neden farklı hissettiğine dair mantıklı bir açıklama üretmeye çalışıyordu kendi kendine. “Ne?” diye mırıldandı. Gözlerini kapatırken oksijenin hücrelerine dağıldığını hissediyordu. Zihnini acıdan uzak bir yere odaklamaya çalışıyor olsa da bir türlü başaramıyordu. İster istemez endişe ateşinin kıvılcımlandığını hissediyordu içinde. İki kolunu salıncağın oturağının üzerine koyarken yavaşça yerden kalkmaya çalıştı Ailsa. Gözlerinin hala kapalı olması nedeniyle ortamın bir anda değişmesinin nedenini anlayamadı. Ama göz kapaklarını araladığında tamamen tahta oturağın üstünde buldu kendini. Normalden daha küçük hissediyordu ve boynunda bir rahatlık vardı. Bakışlarını kendi üzerine kilitlediğinde bir an donup kaldı genç cadı. Kendisini tüy içerisinde ve yirmi santim boyunda beklemediğinden olacak ki şaşkınlıktan dili tutulmuştu. Baykuşa benzediğini fark etti. Koyu kahverengi tüyleri kalkmıştı, muhtemelen korktuğu için. Yardım istemek için bağırmayı denedi ama tiz bir ses dışında hiçbir şey çıkmadı ağzından.

Ailsa’nın aklına bir soru takıldı. ‘Acaba uçabilir miyim?’ Kollarını kaldırırken kendisini saçma bir şey yapıyormuş gibi hissediyordu. Ne de olsa böyle bir şey hiç duymamış ya da görmemişti. Anne ve babasında ya da hayatında bulunan hiçbir akrabasında hayvana dönüşme yeteneği olduğunu sanmıyordu. Kendisinde bir hastalık mı vardı yoksa? Gerçek olmayan şeyleri mi görüyordu? Kaldırmış olduğu kollarını, ya da kanatlarını, çok sert olmadan hareket ettirdi. Başının döndüğünü hissetti ve midesinde kusacakmışçasına bir his oluştu. Bunu yaptığına inanamıyordu çünkü, altındaki buğday tarlasının bu kadar hızlı bir şekilde gözden kaybolması da mümkün olamazdı. Bir anda bütün bedenini endişe duygusu kapladı. Eve nasıl döneceğini hiç düşünmemişti. Hayatında çok fazla da belgesel izlemiş sayılmazdı, kuşların nasıl viraj yaptıkları hakkında hiçbir fikri yoktu. Bu kadar yüksekten yere çakılmak da istemiyordu, bunun için en iyisi yere konup yürümekti. Kanatlarını rüzgâra ters bir şekilde hareket ettiren Ailsa yere doğru alçaldığını izlerken zevkten dört köşe olmuştu. Ayakları yere basınca da mutluluğunun yüzüne yansıdığını hissedebiliyordu. Buğday tarlasının tam ortasına konmuştu, onun ailesinin tarlasıydı bu. Ortasında bulunan gölün küçük bir köşesini görebiliyordu çünkü. O tarafa doğru ilerlerken büyükannesinin bu duruma nasıl bir tepki vereceğini düşünüyordu genç cadı. Geri insan formuna nasıl dönecekti ki? En son baykuş olduğunda gözleri kapalıydı, belki de bunu yeniden denemeliydi. Göz kapaklarını bir kez daha kapatırken, kendi insan görüntüsünü zihninde canlandırmaya çalışıyordu. Boyu çok uzun sayılmazdı zaten ama yedi yaşında biri için oldukça normal sayılırdı. Siyah saçları da at kuyruğu yapılmıştı, özellikle gözünün önüne düşmemeleri için. Daha sonraki saniyelerde yine ayaklarının yerden kesildiğini hissetti Ailsa. Sanki boyu uzuyordu. Yeniden gözlerini açtığında artık baykuş gibi görünmediğini fark etti. Elbisesi kirlenmişti ve teninin her yanı toza-toprağa bürünmüştü. Heyecan içerisinde kulübeye doğru koştururken olan biteni büyükannesine anlatmak için büyük bir istek duyuyordu.

Robert, Ailsa: Kabul edildi.
Rudesser: Rp olmadan yetenek veremeyiz.