Yardım etmeli mi? Etmemeli mi?

Ayaklarının soğuk zemine değdiğini hissettiğinde, kalbi o kadar hızlı atıyordu ki diğerlerini uyandırmaktan korktu Cassandra. Belki de bu yapacağı şeyi unutmalı, yeniden sıcak yatağına uzanıp güvenli bir şekilde eğitimine devam etmeliydi. Yapacağı şeyde hiçbir mantık yoktu, tam bir aptal gibi davranıyordu. Ama içinde bir yerlerde bunu yapmayı çok istiyordu kız. Hogwarts'a geldiğinden beri, en çok görmek istediği yere gitme şansını kaçıracak mıydı? İçinden ihtiyacı olabilecek büyüleri tekrar etti yavaşça. Hızlı ama sessiz hareketlerle üstünü değiştirdi. Siyah sade bir tişörtün üzerine, kot ceketini giymişti. O ceketin kendisini sıcak tutacağına inanıyordu. Kimsenin onu izlemediğinden emin olmak için uyuyan kızlara baktı. Hiçbiri uyanık olduğuna dair bir tepki göstermemişti. Rahat bir nefes aldıktan sonra, asasını eline alarak yatağından çıktığından beri yaptığı gibi hızlı ve sessiz hareketlerle yatakhaneden çıktı. Ravenclaw ortak salonuna inmeden önce, yeniden kimsenin uyanık olup olmadığından emin olmak için duraksadıktan sonra, sessiz olma kuralını unutarak koştu ve kartal şeklindeki kulpu çevirip yedinci kat koridoruna adım attı. Yaptığı şey yüzünden nefes alış verişi ve kalp atışları hızlanmış, kızı heyecanlandırmıştı. Herhangi bir profesörün onu yakalama ihtimaline karşılık, fazla oyalanmaması gerektiğinin farkındaydı. Giydiği spor ayakkabıların ses çıkarmamasına sevinerek koşmaya başladı. Ölü ya da canlı birini gördüğü an saklanıyor, onların geçmesini bekliyordu. Hogwarts'ın bahçesine yaklaşırken aklına sürekli ortak salonuna geri dönmek geliyordu. Ama sonra kurtarıyordu kendini bu düşünceden. Saatin kaç olduğunu bilmiyordu, ama tepede Ay tüm parlaklığı ile çevresini aydınlatırken, neden korkacaktı ki kız? Bahçede koşusuna devam ederken, rüzgarın dalgalı saçlarını uçurduğu zamanki histen çok hoşlanmıştı. Ormana giden yolda, bunu daha önceden denemediği için kendisine kızacaktı neredeyse. Bir süre sonra, koşmayı bırakıp yürümeye başladığında, ayaklarının altında ezilen nemli çimlerin ve ormanda yaşayan yaratıkların çıkardığı sesleri duyabilmeye başladı. Cesaretini biraz olsun yitirirken yutkundu. Asasını sıkan elinin beyazlaştığını fark etmemişti bile. Neredeyse kıracak kadar sıkıyordu onu seçen asayı. Onu, o an koruyabilecek tek şey asası olacaktı şüphesiz.

Ağaçlara ulaştığında başını kaldırıp, gökyüzüne ulaşmaya çalışıyormuş gibi uzayan ağaçlara baktı. Başını oldukça kaldırması gerekmişti. İstemsiz olarak geriye doğru attığı iki adımdan nefret etti. Tam bir korkak gibi davranıyordu. "Lumos." dedi asasını kaldırıp. Asanın ucunda parlayan mavi ışığa bir süre baktıktan sonra, üç kere derin nefes aldı ve ilerlemeye başladı. Kalbi o kadar hızlı atıyordu ki yerinden çıkacak gibi hissediyordu Cassandra. Bastığı her daldan duyduğu ses başkasınınmış gibi geliyor, asasını doğrultup çevresine bakmasına, takip edildiğini hissetmesine sebep oluyordu. Defalarca bir şeyin olmadığını hatırlatması gerekmişti kendine. Ay, sanki kıza tüm bu yaptıklarının yanlış olduğunu hatırlatmak istercesine, ormana girdiğinden beri etrafı yeterince aydınlatmıyor, Cassandra'yı asasının ışığı ile başbaşa bırakıyordu. Son attığı adımda, yeni bir çıtırdı duydu. Sesin yeniden kendisinden geldiğini düşündüğü için ilk başta dikkat etmedi. Ama onu bakmaya zorlayan bir şey vardı. İç sesine güvenerek, asasını yere doğrulttuğunda, o sesi çıkartabileceği bir dal olmadığını gördü. Panik olmamaya çalışarak, bir kez daha derin nefesler aldı. Aklına neden hemen kötü şeyleri getirirdi ki? Fazla karamsar takılıyordu Cassandra. Orman, tehlikeliydi ve korkunçtu belki. Fakat iyi şeylerin de olduğunu duymuştu. Belki bir tekboynuzdu o sesi çıkaran. Sentor da olabilirdi. Cassandra'nın ormana gelmesine sebep olacak tek şeyler de onlardı ya. Kızın bunca tehlikeye girmesine sebep olacak şeyler. Bir süre sonra sakinleştiğini hissetti. Yeniden önüne döndü ve yürümeye başladı. Az önce yaşadığı korkusundan dolayı terlemişti, belki de gelirken yaptığı koşmadan olmuştu bu. Ama ıslanmış tişörtü, esinti hafif bile olsa üşümesine ve titremesine sebep olmuştu. Ceketine biraz daha sıkı bir şekilde sarıldı kız. Titremesinin devam etmesi, ona soğuktan mı yoksa başka bir sebepten titreyip titremediğini düşündürmüştü. Yeniden takip edildiğini hissettiğinde, daha fazla dayanamayıp arkasını döndü. Az önceki korkusunu unutmuş gibiydi. Asasını sesin geldiği yöne doğru doğrulturken "Kimsen çık ortaya!" diye bağırdı. Herhangi bir öğrencinin çıkmasını ve ona şaka yapmasını bekledi. Ama çıkanın bir insan olduğundan bile şüpheliydi. Çıkan şey kurda benziyordu, ama aynı zamanda insan gibiydi de. Kızın gözleri şaşkınlıkla açıldı. Yaratığın ağzından akan salyalar kızı ne kadar iğrendiriyor ise, Cassandra'ya sanki atıştırmalık bir şeymiş gibi bakan bakışları da korkutuyordu. Çığlık atamazdı kız, o zaman ormanda olduğunu öğrenirler ve onu okuldan atabilirlerdi. O an için yapabileceği en iyi şeyi yaptı. Kaçmaya başladı.

"Evet evet kesin öyledir." Demişti sinirlerine hakim olmaya çalışarak. Çabuk sinirlenen bir kız değildi, ama bir kez sinirlendiği zaman eski haline dönmesi uzun sürebiliyordu. Aslında Cassandra'yı sinirlendiren şey yakalanmak değildi. Bir profesöre yakalanma ihtimalinin de bulunduğunu düşünmek kızı rahatlatabilirdi. Onu sinirlendiren şey, bir kurtadama karşı savunmasız bir kızmış gibi gören Rhea olmuştu. Beyaza yakın sarı saçları ile oynamaya başlarken, içinden ona kadar sayıyordu. Devam etmek üzere olan sessizlikte bir kez daha ağzını açmak üzereyken duyduğu bağırış ile sustu ve sesi duyduğu tarafa doğru döndü. Az önceki savunmasız görüntüsünü yok etme isteği ile dolmuştu genç kız şimdi. Asasının yeniden çevresini aydınlatmasını istediği kişi kaldırdığı sırada, ormana girmeden önce yaptığı büyüsünün hala geçerli olduğunu gördü. Umursamaz bir tavırla derin nefes aldıktan sonra, yerdeki kuru dallara basmamaya çalışarak ilerledi. Rhea'nın onun takip ettiği, kuru yapraklara bastığında çıkan sesten anlamıştı. Kızın daha fazla onu takip etmesini istemiyordu, ama içinde az da olsa kalmış olan mantık arayan yanı yararlı olabileceğini düşünüyordu. Sonuçta az önce Cassandra'nın hayatını kurtarmamış mıydı? Bir anda geriye doğru sıçraması, onun birkaç adımlık mesafede yürüyen Rhea'ya çarpmasına sebep oldu. "Bunu ne yapmış böyle?" Konuştuğunda, sesi kendisini şaşırtacak derecede sakindi. Korkmamıştı, biraz iğrenmişti belki. Asasının ucunda parlayan mavi ışığı, yapışkan sıvının durduğu yere doğrulttuğunda, üstünde çok birikmiş her şeyi emen toprağa rağmen kıpkırmızı kanı görebiliyorlardı. Rhea, gördüklerinin şaşkınlığı eşliğinde eğilip kanın birikmesine sebep olan şeyi bulmaya çalışırken, sessiz bir şekilde onu izledi. "Burada değil." Yerdeki kanı incelemekte olan Cassandra başını kaldırıp kıza baktı. Gözleri, merakını göstermek istercesine ay ışığı altında parlıyordu. "Bu şey her ne ise çok kan kaybetmiş, yine de yürümeyi başarabilmiş. Gördün mü? Kan izleri, ormanın derinliklerine doğru ilerliyor." İlgisini çekmişti Cassandra'nın.

"Olay olduktan sonra bir süre olduğu yerde kalmış. Kan o yüzden birikmiş olmalı. Sonra da burada beklemenin iyi olmayacağını düşünüp gitmiş ya da kaçmış." Konuşmasının ardından hafif bir şekilde gülümsedi. Rhea'yı gülümsemesi ile şaşırttığını bilmek de eğlendiriyordu kızı. Yaşadıkları yerde edindiği muggle arkadaşları sayesinde, onların polis dediği muggle'ların güvenliklerini sağlayan kişiler gibi konuşmuştu. "Peki ala Galibina. Doğruyu söylemek gerekirse orada ne olduğunu merak ediyorum. Bu kadar kan akıtan şeye ne olduğunu da. Ben gitme taraftarıyım, ya sen?" Bir an için, olumsuz yanıt alacağından korksa da, Rhea'nın cevabı gülümsetmişti kızı. Olumluydu ve ikisi de bu işin sonunu merak ediyordu. Az önceki korkusundan eser yoktu kızda. Belki yanında birinin olması iyi geliyordu. "Saçmalık..." Diye mırıldandı düşüncelerine karşın. O yalnız olmayı hep sevmişti, yalnız olduğunda dilediği kadar anormalliğini gösterebiliyor, özgür olabiliyordu. Arkadaşlarına, ailesine bile hakkındaki her şeyi söylemezken, onların yanında güvende hissetmezken bu kızın yanında nasıl güvende hissedebilirdi. 'Sadece anlık bir güven duygusu, güven duymaya ihtiyacın var çünkü yasak ormanda bulunuyorsun.' Mantıklı tarafını dinlemeye karar verdi Cassandra, zaten o anda yapabileceği başka bir şey yoktu. Asasından yayılan ışığın ısıttığı eline baktı bir an için. Kan akışı bir an için azalsa da, ilerledikçe yeniden arttığını fark etmişti iki kız da. Yaklaşıyor olmalıydılar o şeye. Rhea'ya bakmıyordu artık Cassandra, sanki onun varlığını unutmuş gibiydi. Sürekli değişen davranışları, bir kez daha gösteriyordu kendisini. Adımları hızlanırken, asasını yere doğru tutmaya özen gösterdi ve suratına sertçe çarpan dalları iterken, birden bir bedene çarptı. Vücuduna değen kılları hissettiğinde, şaşkınlık ve onun getirdiği merakla o şeyin ne olduğuna baktı. Asası, refleks hareketi olarak saldırmaya hazır bekliyordu. Yolun sonuna gelmişlerdi. Cassandra, neden ormana gelmemesi gerektiğinden tam olarak emin olmuştu artık. Griye çalan mavi gözler, o korkmuş sarı gözlere bakarken anladı Cassandra ne olduğunu. Rhea'ya dönerken koşmasını söyleyerek bağırdı. Bir kurtadam tarafından ısırılır ve yaşarsan, sen de kurtadam olursun. Küçüklüğünden beri biliyordu bunu. Anlaşılan, o gördükleri kişi de biliyordu. Dönüşümü tamamlanırken, kurdun dolunaya doğru uluduğunu duydular. Bir süre oluşan sessizlikte, ikisi de dinlenme fırsatı bulsa da, onlara yaklaşan şeyi ayak seslerini duyduklarında yeniden kaçmaya başladılar. Cassandra arkasına dönüp asasını sallarken, bir an için gözünde bir görüntü belirdi.

Asanın ucundan çıkan yeşil ışık onları kovalayan kurtadama isabet ediyor. İki kız, o büyünün şoku ile bir an için durup birbirlerine bakıyorlar. Sadece korunmak içindi diye düşünmek istiyor Cassandra ama yapamıyor. Yasaklanmış laneti kullanıp, sabah olduğunda normal yaşantısına dönmeye çalışacak genç bir insanı öldürmüş oluyor çünkü. Böylece sırlarına bir yenisi daha ekleniyor. Rhea'nın bembeyaz olmuş suratındaki ifade, kalbine bıçak saplanmış etkisi yaratıyor...

"Avifors!" Diye bağırdı o görüntüden sıyrılmak istercesine. Asasından çıkan karga sürüsü kurtadamın dikkatini dağıtırken, çiziklerle dolu yüzündeki tüm kanın çekildiğini biliyordu. Bir an için öldüren laneti yapmayı düşünmüş olması bile saçmalıktı. Bunu Rhea'ya söylemeyi de düşünmüyordu. Sadece güvenli yatağına dönmek istiyordu kız. Hiçbir zaman bu kadar mantıksız bir şey yaptığını hatırlamıyordu. 'Ravenclaw'a uymuyorum.' diye düşündü bir kez daha. İstemsiz bir şekilde aklına geliyordu bunlar belki ama elinde değildi kızın. Hogwarts'ın koridorlarından koşarak geçerken, yanındaki kişinin sessiz olmasından mutluydu. Konuşmak istemiyordu. Kartal tokmağının sorusuna cevap verebilecekmiş gibi de hissetmiyordu. Bu durum, onun için bile sinir bozucuydu. Yatakhanelerine parmak uçlarına basarak çıktıklarında, Rhea'ya iyi geceler dileyip cam kenarına geçti. Dolunay, yerini Güneş'e bırakırken, kız hala kendisiyle konuşmasına devam ediyordu.

Rp sonu.