Oh Papatya.

Konu: Oh Papatya. Perş. Tem. 21, 2011 3:47 pm

&

Alexa Diane Sunny & Alexander Matthew Morgan

"Lanet olsun." dedi kendi kendine fısıldayarak ve ardından geriye döndü. Hayalleri yarıda kaldığı için üzülüyordu ve yatakhanesine giden yolu düşündükçe sinirleniyordu. Merdivenlerden hızlı hızlı çıkmaya başladı, çarptığı çocukları umursamıyordu bile. Hogwarts büyüktü, belki de bir daha görüşmeyeceği ve hiç tanımadığı kişilerden özür dileyerek vaktini harcayamazdı. Asıl özür dilenmesi gereken kendiydi çünkü. Annesine yapılanları hatırladı ve sağ yumruğunu sıktı. Dişleri gıcırdıyordu, her annesini hatırladığında aynı şey oluyordu zaten. Merdivenlerden çıkmayı bitirdiğinde karşısına çıkan bir kızdan sıyrıldı ve karşısında bulunan dersliğe doğru güler yüzle ilerlemeye başladı. Açık kapıdan içeri girdi ve sırasını aramaya başladı. Hızlı bir şekilde ders notlarını aldıktan sonra bununla gurur duyarcasına sırtını dikleştirdi ve sınıftan sallana sallana çıktı. Artık yatakhaneye varabileceğini bildiği için gamzesini de ortaya çıkartarak gülümsüyordu sonuna kadar. Ve o sırada, koridorda ilerleyen bir kız gördü. İlk defa bir kıza bakıyordu Matthew Hogwarts'ta. Olduğu yerde durmuştu, yüzü tanıdık geliyordu. Muhtemelen daha önce karşılaşmışlardı fakat Matthew onunla yakından tanışmak istiyordu. Mavi gözlerini kızın mavi gözlerine dikmişti. Kız yanından geçtiği sırada "Hey." dedi biraz kaba bir şekilde. Kız ona döndüğünde bambaşka duygular hissetti kendinde. Kalbinin ilk kez attığını hissediyordu o korkunç günden sonra. Gülümsüyordu, belki de uzun zaman sonra. İlk kez tanımadan birini, kendine bu kadar yakın hissetmişti. Elini ensesine götürdü ve başını sağa eğdi. "Tanışıyor muyduk?" dedi, der demez de pişman oldu. Daha güzel bir giriş yapabilirdi, karşısındaki bebek yüzlü kıza gerçekten ayıp etmişti ve ilk kez utanmanın ne anlama geldiğini anlayabiliyordu.

Konu: Geri: Oh Papatya. Perş. Tem. 21, 2011 6:47 pm

"Ah, tanrım! Ne yorucu bir gündü!"

"Verry nerede yine?"

"Emin değilim. Sürekli meşgul. Ya da öyle şeyler işte."

"Bir şey mi var?"

"Benim tuvalete gitmem lazım."

"Hey."

"Tanışıyor muyduk?"

"Sanmıyorum."

"Ihh, ben Alexa."

Konu: Geri: Oh Papatya. Cuma Tem. 22, 2011 7:50 am

"Ihh, ben Alexa."

"Ben de Alexander. Memnun oldum." dedi. İki tane Alex'in karşı karşıya gelmesini kaderin bir oyunu olarak görüyordu. Kızın mavi gözlerine baktı, gülümsemesi düştü. O mavi gözlere yakından bakınca birini anımsıyordu, yaklaşık üç yıl önce kaybettiği birisini. Yutkundu o kızdan gerçekten hoşlanmıştı ve ona bu tür anlamlar yüklemek istemiyordu. Başını iki yana sallayıp düşüncelerinden kurtulduktan sonra kızın ondan hala çekindiğini sezebiliyordu. Kızı bundan uzaklaştırmanın tek yolu, ona kendini daha iyi tanıtmaktı. Kıza döndürdü gözlerini yine, binadaşlarına benzemiyordu hiç. Genelde Slytherin binasına mensup kızlar gözlerine sertçe gözlerine kalem çekerlerdi, iğrenç iğrenç gülüp çevreye rahatsızlık verirlerdi. Çekincesiyse karşısında duran Alexa'nın kendi binasından olmamasıydı ki muhtemelen değildi. Hatta daha da korktuğu, kızın Hufflepufflı olmasıydı. Böyle bir durumda Alexander'ın bütün çabası boşa olurdu, iki zıt binanın arasında düşmanlıktan başka bir şey olamazdı çünkü. Sonra kızın mavi gözlerine baktı ve yavaş yavaş alta doğru indirdi gözlerini, kızın mavi cübbesini ancak o zaman fark etti. Aptallığına kendi kendine güldü, o ana kadar kızın sadece gözlerine bakmıştı çünkü ve ona uzatmadığı eline. Uzun süre konuşmadığını fark etti ve kızın kaçmasından korkarak sohbeti devam ettirme kararı aldı. "Muhtemelen Ravenclaw öğrencisisin değil mi? Ben de Slytherin. Ne güzel." dedi ve sonra söylediği cümlenin aptallığına kendi bile güldü. Emindi ki kız onun gibi sadece Matthew'ın suratına bakmamıştı. Genelde normal insanlar öyle yapmıyordu çünkü. Kıza baktı tekrar fakat kızın hala ona ısınamadığını hissedebiliyordu. Belki de Matthew hızlı hareket ediyordu. Duraksadı ve parşömenlerinin arasına baktı. Orada bir çiçek vardı, annesinin ona verdiği çiçek. Annesi kendi elleriyle toplamıştı ve Matthew'a vermişti o papatyayı. Papatyadan gözlerini ayırdığında tekrar Alexa'ya döndü ve konuşmak istediğini belli ederek atılganlığını gösterdi. "Kaçıncı sınıfsınız?" dedi kibariyetten kullandığını belli ettiği ikinci çoğul şahısla. Ve tekrar kızın gözlerine bakmaya başladı, onu alıp geçmişe ve geleceğe aynı anda götüren o etkileyici gözlere.

Konu: Geri: Oh Papatya. C.tesi Ağus. 13, 2011 1:14 pm

"Ben de Alexander. Memnun oldum." dedi çocuk Clara'nın oldukça şeker bulduğu bir şekilde saçını karıştırdıktan sonra. Clara konu bulmak konusunda hiç iyi değildi, ayaklarının üstünde ileri geri sallanmaya başlayıp gözlerini yerden ayırmadı. Bir süre sonra durumunun ayarına vardı. Ne yapıyordu o böyle? O soğukkanlılığı ve zeki davranışları nerede kalmıştı? Hemen kendini durdurdu, hala Alexander'dan oldukça uzak duruyordu, çocuğun bundan huzursuz olduğunu farketmişti. "Muhtemelen Ravenclaw öğrencisisin değil mi? Ben de Slytherin. Ne güzel." dedi Alexander aralarındaki sessizliği bölerek. Clara'nın dudakları ister istemez yukarıya doğru kıvrıldı, pek de akıllıca bir cümle değildi bu. Tahmin ettiği gibi, çocuk Slytherinli idi. Ama Slytherinli budalalar gibi görünmüyordu. Bir kere Clara'ya karşı gülümsüyordu, bu çok büyük bir şeydi. Clara'nın köşe bucak kaçtığı, her kişiye bulaşan çocuklar gibi de değildi, nazik birine benziyordu. Clara içten içte onlardan farklı olmasını dilemişti aslında, bunun farkına varırken gülümsemesini durdurdu. Aptal, aptal kız! Bu hiçbir şeyi değiştirmez ki. Senin düşündüğün gibi biri olmayabilir de. Unutma ki onlar iyi rol yapabilir. Clara başını tekrar yere eğdi. O sırada kızın gözleri Alexander'ın kitaplarının arasındaki şeye takıldı. Bir çiçek. Tam olarak bir papatyaydı. Kız bir an Alexander'ın onu kendisine vereceğini sanarak korktu. Neden korktuğunu bilemiyordu aslında, bu yüzden hemen başka bir şeye odaklanmaya karar verdi. Ne yazık ki o anda dikkatini tamamen dağıtacak tek şey çocuğun yüzüydü. Bir an onu gördü diye çok korktu ama Alexander'ın gözleri papatyadaydı. Kız da rahatlıkla yüzüne bakabildi. Masmavi gözlerinin derinliklerinde kayboldu, o sapsarı saçlarını az önce Alexander'ın yaptığı gibi karıştırmak istedi. O sırada Alexander'ın bakışları Clara'ya döndü, kız da ödevini yapmayı unuttuğunu son dakika hatırladığı zamanki gibi irkildi. "Kaçıncı sınıfsınız?" dedi çocuk ciddiyetle. O sırada kızın içine bir kut düştü. Ya çocuk ondan fazla büyükse? Ondan küçük olma ihitmali yoktu, Clara başını iyice kaldırıp ona ancak bakabiliyordu, Alexander'ın ondan büyük olduğundan emindi. Neden endişeleniyordu ki? Onunla çıkmak gibi bir planı yoktu, değil mi? Değil mi? Daha önce kimseyle çıkmamıştı, Alexandra hep onun parşömen kağıtları ve kitaplarla seviyeli bir ilişkisi olduğunu söyleyerek onunla dalga geçerdi. Utançla başını eğdi, çocuğun gözlerine bakmaya daha fazla dayanamıyordu işte. "Üç." dedi kısaca. Alexander'dan bir küçümseme ifadesi gelmeyince Clara cesaretlenip başını kaldırdı ve ona baktı. "Sen?" diye mırıldandı cadı.

Konu: Geri: Oh Papatya. Ptsi Ağus. 15, 2011 1:49 pm

"Beşinci sınıfım ben de."

"Ama yaş farkı fark etmiyor tabi."

"Yanlış anlama ama, ilgimi çektin Alexa. Fazlasıyla. Imm, ne demek istediğimi anladığını umuyorum. Şu anda pek konuşamıyorum, anlarsın."

Konu: Geri: Oh Papatya. C.tesi Ağus. 20, 2011 8:58 pm

Evet, düşündüğü şey maalesef olmuştu. Alexander ondan küçük bir kızla konuştuğunu görünce geri çekilmişti. Clara paniğe kapılmıştı, kesin Alexander birkaç söz gevelip, bir işinin çıktığını söyleyip uzaklaşacaktı. Clara sakin olmaya çalıştı, ama bunu başaramıyordu. En azından telaşı yüzüne yansımamayı başarmıştı. Cadının gözleri Alexander'a kilitlenmişti, tepkilerini ölçüyordu. Alexander bir süre sessiz durdu, sonra tekrar Clara'nın yüzüne baktı. Kız kulaklarının kıpkırmızı olduğunu hissetmişti. Ondan gerçekten hoşlanmıştı, artık inkar etmeyecekti. Ama Alexander'a da eski hoşlandığı kişi gibi bir şey olursa... Çok korkuyordu, sanki üzerinde bir Çok korkuyordu, sanki üzerinde Alexander'ı üzerinde taşıdığı sorumluluk binmişti. Hayır, Alexander'ı bırakamazdı. Ona bir şey olmasını da istemiyordu. "Beşinci sınıfım ben de." dedi Alexander. Tabii Clara bunu söylemeden önce de anlamıştı. "Ama yaş farkı fark etmiyor tabii."diyerek Clara'yı şaşkına uğrattı Slytherinli çocuk. Belki de sadece laf olsun diye söylemişti. Her an gitmek için can atıyordu. Clara bilemezdi bunu, ama Alexander'ın gözlerinden hiç de öyle olmadığı anlaşılıyordu. Alexander sözlerine devam etti. "Yanlış anlama ama, ilgimi çektin Clara. Fazlasıyla. Imm, ne demek istediğimi anladığını umuyorum. Şu anda pek konuşamıyorum, anlarsın." Clara kıpkırmızı olduğunu hissetmişti. Gülümsemeye çalıştı ama aptalca bir yüz ifadesinden başka bir şey yapamadığını anlayınca yüzünü ifadesizleştirmeye çalıştı. Ama bunu ilk defa başaramıyordu. Bu yüzden kafasını eğip ayaklarına baktı. O sırada Alexander'a ne kadar yakın olduğunu farketti. Farkında olmadan birbirine yaklaşmış olmalıydılar. Kız istemsiz bir şekilde sırıtmaya başladı. Uzun siyah saçları yüzünü kapattığı için şanslıydı. Elini yüzüne götürüp dudaklarını eski haline getirene kadar öyle sırıtmıştı kız sadece. Hiç bu kadar heyecanlandığını, kalbinin böyle hızlı attığını hissetmemişti. Belki o vampire olan aşkı heyecanlıydı, ama burada, böyle onun gibi biriyle ve ona bu kadar yakında birine aşık olmak gerçekten bambaşkaydı. Clara bütün cesaretini toplamıştı. Başını yavaşça kaldırdı, tam o sırada yan tarafından gelen ayak sesleri duydu. Alexandra olanları hiç bilmeden Clara ve Alexander'a doğru koşuyordu. Clara onu görünce reflekssel olarak hafifçe öksürdü ve geri çekildi. Bir an Alexander'ın bakışlarını yakaladı, bunlar duygu dolu veda bakışlarıydı. Alexandra gülümseyerek arkadaşının koluna girdi. "Ah, şey... Merhaba. Tanışmış mıydık?" Clara ister istemez güldü. "Alexandra, bu Alexander." Alexandra güldü, Alexander da gülümsedi. Ardından arkadaşı Clara'ya döndü. "Veronica'yı buldum, hatta bizi çağrıyor. Gidelim mi?" dedi Clara'ya. Aslında gitmeyi hiç istemiyordu. Hem de hiç. Ama Alexandra'yı da kıramazdı. Alexander durumu anlamıştı sanki. Özür dileyen bir şekilde gülümsedi ve saçını o Clara'nın çok sevdiği şekilde karıştırdı. "O zaman... Benim de gitmem gerekiyordu zaten. Görüşürüz o zaman. Umarım." Son kelimesini Clara'ya bakarak söylemişti, gözlerinin önünde eriyecekmiş gibi hissetti cadı. "Umarım görüşürüz Alexander." dedi büyük bir cesaret örneği göstererek. Büyücü başını salladı ve arkasını dönüp gitti. Gözden kaybolana kadar Clara gözlerini ondan ayırmadı. "Ah, Clara! Bu da ne böyle?" Alexandra'nın sözü üzerine onun gösterdiği yere baktı. Koridorda beyaz bir şey vardı. Yanına gidip dikkatlice bakınca onun Alexander'ın papatyası olduğunu gördü. Nazik hareketlerle papatyayı eline aldı ve cüppesinin cebine dikkatlice koydu. "Alexander'ın. Düşürmüş olmalı." Alexandra en iyi dostunun gözlerine baktı. Clara daha önce ondan hiçbir şey saklamamıştı. Ama Alexandra bu sefer ona bir şeyler olduğunu hissetmişti. Clara hızlıca Alexandra'nın yanına geldi ve hiçbir şey olmamış gibi elini omzuna attı. "Haydi gidelim, Verry'yi bekletmeyelim." Alexandra bu sözden tatmin olmasa bile başını salladı ve koridorda yürümeye başladılar. O sırada Clara'nın düşündüğü sadece bir şey vardı. Papatyasını düşürmüştü Alexander, şu anda o Clara'daydı. Onu tekrar görmek için bir nedeni vardı. Ve bu nedene sıkı sıkı tutundu.
Rp Bitmiştir.