Öldürmenin Tadı.

Konu: Öldürmenin Tadı. Salı Tem. 12, 2011 4:17 pm

Etraf zifiri karanlık... Bir adam soğuk, taş duvarlara dayanmış; elinde bitmek üzere olan bir içki var. Düşünceli görünüyor,
pişman, zayıf ve ümitsiz…

Gözlerimden akan yaşları durdurmaya çalışmak nafile. Onu unutamamak ise harika bir şey... O güzel vücudun yerde kıvranışı seyretmek. Böyle bir zevki tatmak, yeni eroine başlamak gibi. Bir tiksinme ve sonunda gelen arzulama.

Gözlerimi kapattım ve o anı tekrar düşündüm, tekrar zevkine vardım. – Kukuletalı cılız adam yavaşça elleri bağlı kıza doğru ilerler. Öldürmeye duyduğu açlık açıkça gözlerinden okunmakta, elleri titriyor, uzun süredir öldürmemenin verdiği acıyla. Dudakları kurumuş, bu büyüyü söylemeyeli o kadar uzun zaman olmuş ki… Kuru dudaklarından en sevdiği iki kelimeyi fısıldıyor. “Avada Kedavra!” kadının bedeni son bir kez çırpınıyor ve bir daha
kasılmamak üzere duruyor. Saçları karışmış, tişörtü yırtılmış, pelerini sıyrılmış. Ölüm yiyen başını kaldırıp onu kurtaran adama bakıyor. Kukuletasını omuzlarından aşağı sarkıtmış, tutsağın kendisini tanımasını istiyor. Saçlarını terli elleriyle arkaya tarıyor, gereksiz yere. Elleri titremeye başlamış, telaşlı, korkuyor. Ve bundan zevk alıyor. Kekelememeye çalışarak karşısındaki öldürücüyle konuşuyor. “Asandan büyüyü silsen iyi olur. Ne olur ne olmaz, önlemi almalıyız.” Adam tek kaşını havaya kaldırıp Sihir Bakanı’na bakıyor. “Hah! Saçma! Beni yakalamayacaklar, değil mi Orderic!?” Sihir Bakanı derin bir nefes alıyor ve ellerini arkasında birleştiriyor. “Evet, evet, söz verdi m, değil mi? Onu ortadan kaldır, yeter. Buraya gelip kiminle ne
konuştuğumu biliyordu ve cezalandırıldı. Sende mükâfatlandırılacaksın, tamam mı?” Adamın dudakları yavaşça yukarı kıvrıldı, kirli dişleri berbat duruyordu. Alışması gerekiyordu bakanın bu dişlere. Zira artık sık sık o dişlerin kokusunu alacaktı, o dişeri görecekti. Bu ölümleri görecekti. Bu çırpınışları. En başından beri istediği şeyi... –
Soğuk duvarda kayarak yere çöreklendim. Başımı arkaya yasladım ve içkinin son damlalarıyla ağzımı tatlandırdım. Olanları düşündüm. Bunlar zihin oyunları değildi. Gerçekti. Her zaman doğru davranışlarda bulunacağımı düşünmek yanlıştı, hayır. İstediğimi yapacaktım. Her zaman istediğim şeyi. O büyüyü söylemeyi. Aklımdan geçirmek değil, hayır. Birinin üzerinde çarpıcı bir şekilde kullanmaktan bahsediyorum. Önümde yatan biri, çırpınıyor, yalvarıyor onu öldürmemem için. Şimdi ben kirli dişlerimle sırıtıyorum, pis pis. Islak dudaklarımın arasından müthiş bir ahenkle dökülüyor sözcükler. İçimdeki ruhu öldürüyorum sanki o iki sözcükle, şimdi.

“Avada Kedavra…”