Jason James

Tren istasyonunda karşılaştık onunla. Sigarasından son nefesini çekti ve yanıma oturdu.
Biraz bakıştık. Gülümsedim, gülümsedi. Güzel bir dosttu. En azından yanındayken susmayı en çok sevdiklerimdendi. Görüşmeyeli nasıl olduğumu sordu, sustum.
-Sen?
-Değişen bir şey yok. Şu ara hayatımda yine o var. Aslında hep o vardı. İnsanın sevmesi ve sevilmesi güzel. Onun, biz ayrıyken bile yanımda olduğunu bilmek güzel.
Gülümsedim.
-Güzeldir, bilirim.
Gülümsedi.
-İlk aşklar unutulmuyor be arkadaş. Ne yaparsan yap. İlk sevdiğin hep kalbinde kalıyor. Eğer onu gerçekten seviyorsan.. Bir şekilde unutamıyorsun. Yerine birileri geliyor, gidiyor; ama o hep içinde kalıyor.
Bu dediğine katılmayarak başımı salladım.
-Hayır. Hayır.. Çünkü ben onu unu..
-Şimdi bana onu unuttuğunu söyleyeceksin. Bana bak bakalım bir. Gözlerime bak.
-…
-Gözlerindeki acıyı ben bile görebiliyorken sen kendinden nasıl saklıyorsun; hayret ediyorum.
Bir sigara yaktım. Dumanının hislerimi bastırmaya çalışmasını bekledim, olmadı.
-İlk aşklar unutulmaz. İlk aşk öyle bir şeydir ki ondan öncekiler hiçbir zaman aşk olmamıştır; ve sonrakiler de asla aşk olamaz. Hele senin gibi, uzun zaman bekleyip kavuşamamışlar.. Demek istediğim.. Kavuşmuş, ama sonra o kişi ellerinin arasından uçup gitmiş olanlar.. Hadi bana onu unuttuğunu söyle.
Tren sesi duyuldu. Ayağa kalktım. O da kalktı. Sımsıkı sarıldık ve beraber trene bindik.
Sonra da gideceğimiz yere kadar sadece sustuk.