iş-iş-iş ve karşılaşılanlar

Topukla ayakkabısının sesi milyonlarca diğer ayakkabıların sesleri arasına karışıp çınladı,diğerleriyle koro halinde "tak tak tak tak tak..." Ardı arkası kesilmeyen bu yoğunluğu, her an herkesin meşgul olduğu ama aynı zamanda bir çok boş insanın ohlduğu bu şehri seviyordu. "Paris" diye düşündü "Ne gerçek bir yersin sen. Ve gerçek olamayacak kadar da hayal."

Elindeki çantasından taşan bir kaç evrağı kolunun altına sıkıştırmış kendi temposuyla kendi içinde yol alan cadının suratında bir tebessüm vardı. Tüm bu karmaşa onu gülümsetiyordu. Ama bu tebessümün asıl nedeni; büyü dünyasına yayın yapma projesindeki başarı ve görüştüğü bir kaç kişiden olumlu yanıt almasıydı.

Sürekli önünden geçtiği ve girmeyi planladığı kafenin önüne geldiğinde bir an duraksadı ve düşündü "Yarım saatlik bir molayı hak ettim." Bu ciddi ve şık görünüşlü olduğu kadar sevecen kafeye girecekti; tereddüt içinde olsada bunu yapacaktı.

İçeri girdiğinde çalan hafif müzikten hoşlanmıştı ve içindeki tereddüt dolu hissi kovdu ve işkolik Desarae"yı bir kenara atıp Elicia olarak dinlenmeye karar verdi. Cam kenarında şehrin ululuğunu izleyebileceği bir kenara geçti ve gelen garsondan bir mocha istedi.

İçindeki işkoliklik onu rahat bırakmadı ve çanntasındaki evraklardan bir kaçını çıkarıp incelemeye koyuldu. Garsonun getirdiği mocha ile başını işten kaldırıp boşvereceğini hatırladı ve vazgeçemediği işkolikliğine güldü. Mocchasını yudumlarken sokakta gördüğü çalgıcıya benzer kadına dikti gözlerini. Algılayamadığı bir biçimde tanıdık geliyordu.

Aklına gelen kişi olup olmadığı heyecanı ile ayağa kalktı ve garsona hemen döneceğini söyleyip dışarı çıktı. Karşısındaki kızı karıştıpır karışmadığını anlamanın tek yolu olan şeyi yaptı ve kızı hafifçe kolundan tuttu. "Rosepery? Bu sen misin? Tanrım, karıştırıyor olabilirim ama aşırı benziyorsunuz."

Kolundan tuttuğu kadının ona anımsattıklarını zihnini bayağı eski bölümünden çıkarıp kendini hatırlamaya zorlarken baştan aşağı süzüldüğünü hissetti ve elinden olmadan o da kendine bir baktı. Siyah oturtmalı bir ceket, siyah kısa bir kumaş etek. Oldukça sıradan bir kıyafetti işte, oldukça sıradan bir iş günü olduğu gibi.

"E..E..Elicia. Bu gerçekten sen misin?" Kadının tereddütlü sözcükleri arasında elini ağzına götürdü ve "Tanrım" diye inledi. "Bu gerçek." Duyulma desibelinin altında çıkmış bu minik cümleciklerin ardından ona bakan kadına sarıldı sıkı sıkı. UZun yıllar olmuştu görüşmeyeli, oldukça uzun yıllar.

Gözlerinden akmak için izin isteyen dmlaları eli ile sildi ve geri çekildi. "Rosepery..bu ne.." cümleyi devam ettirmekte zorlanıyordu. Uzun zamandır görmediğiniz birisi aniden karşınıza çıkta ne yapacağınızı kestiremiyorsanız işte benden size ipucu; ilk olarak aşırı şaşırırsınız ve dilinin lal olur sözcükleri söylemeye. "Hoş bir raslantı." diye gülümsedi.

Kendini biraz olsun toparladığında kuzenine baktı ve belli etmemeye çalışarak onu süzdü. Oldukça rahat gözüküyordu. Ve güzel, dikkat çekici cinsten hani. Yolda görse durup inceleyeceği ve "güzel" diyeceği nadir insanlardan biri olurdu. "Ama nasıl? Nasıl burdasın?Paris'te yaşamıyordunuz. Yada yaşıyormuydunuz? Ben tam hatırlayamıyorum." diye hızlı hızlı konuştu. Rosepery'nin söylediklerini duyduğundan şüpheliydi. Öyle hızlı konuşmuştu ki.

Eli istemsizce alnına gitmişti ve hatırlamaya çalışıyordu. Ama bu hatırlama işi hiç de kolay değildi. Gözünün önüne gelen iki kız ve kıkırtıları olan bir görüntü zihnini allak bullak etti ve tam konuşmak üzere olan kızı susturup "Masama gelirsin,ha?" diye sordu.

''-Defol bu evden, defol!
-Ama...
-Senin gibi bir ayyaş mı büyütecek benim kızımı, ha? İğreniyorum senden. Defol git!''

Kulaklarımda onların tartışmalarını duyduğum zaman, içimin titremesine engel olamıyordum. Yıllar önce ben daha çok küçükken kovmuştu annem, babamı. Kim sarhoş bir kocaya tahammül edebilirdi ki? Hak veriyordum ona. Hem benim için hem de kendisi için en iyisini yapmıştı. Yine de bir şeylerin eksikliği ile büyüdüm. Evin önünde arkadaşlarımla oynarken babalarından bahsettiklerinde susar, gökyüzüne bakardım. Hayallerimdeki babam oradaydı. Bazı geceler yıldızlara çıkar annemi izlerdik. Babam sürekli annemden özür dilerdi, o ise bunu duymazdı, duyamazdı. Oysa affetmesini ne çok isterdim. Babamın, annem uyuduktan sonra eve geldiği zaman, benimle beraber taso ve bilye oynadığında gördüğüm gözlerindeki sevinci, hiçbir babada göremedim şimdiye kadar. Eğer yanımda olsaydı bana muhteşem bir baba ve sevgili olurdu.

Elicia baba tarafından kuzenimdi. Ailesel sorunlar nedeniyle senelerdir görüşmemiştik. Görüşmek istesek de bunu hiçbir zaman başaramamıştık. Onun annemin ölüp ölmediğini bildiğinden emin bile değildim. Karşılaşmamız o kadar büyük bir tesadüfti ki şaşkınlığımı üzerimden atamıyordum. Bunun en büyük kanıtı, karşımda konuşması ve benim söylediklerini duyamamamdı. Derin derin nefes alarak söylediği cümleleri duymaya çalıştım. Paris'te yaşayıp yaşamadığımızdan emin olmadığını söylüyor, ve bir türlü gerçek cevabı hatırlayamıyordu. Tam da düşündüğüm gibiydi. Annemin öldüğünden haberi yoktu. O ölmeden önce Moskova'da yaşıyorduk. Çocukluğumun şehriydi orası. Evimizi, annemi ve hayallerimdeki babamı bırakarak istemeyerek de olsa Paris'e gelmiştim. Hiçbir şeyin bana onları hatırlatmasını istemiyordum. Burası da inanılmaz bir şehirdi. Kimseyi tanımamam bir yana, hiç kimse bana şüpheli gözlerle bakmıyordu. Bu da kısa zaman içinde buraya alışmama sebep olmuştu. ''Masama gelirsin, ha?'' Anlamıştım ki, eğer şimdi yollarımız kesişmese kafeye girdikten sonra kesişecekti. Ellerimle önden ilerlemesini belirterek Elicia'yı takip ettim. Kafeye son giren ben olmuştum, yavaşça kapıyı kapattım. İçerisi kalabalık değildi, lakin birkaç kişi tarafından kalabalık hissi uyandırıyordu. Elicia sandalyesini çekerek oturdu. Gözleriyle işaret vererek karşısına oturmamı istedi. Sakin bir şekilde sandalyeyi çekerek oturdum. Masada gözüme takılan Mocha, çoktan onun sipariş verdiği anlamına geliyordu. Başımı arkaya doğru çevirerek garsona seslendim ve çikolatalı bir Milkshake getirmesini rica ettim. Tekrar Elicia'ya döndüğümde ellerini çenesinde birleştirmiş bana bakıyordu. Tıpkı geçmişteki gibiydi; çocuksu güzelliğinden hiçbir şey kaybetmemişti. Parlayan gözlerinin içine baktım. ''Çok uzun yıllar oldu. Hayatında neler değişti? Anlatsana. Hepsini öğrenmek için sabırsızlanıyorum''

Gülümserken bir yandan da geçmişe gidiyordu Elicia. Bu kadar değişmediği, daha normal olduğu zamana. Keşke hep o zamanda kalabilseydi. Çünkü sonrasında büyük bir hata ve ardından ders çalışma dönemi vardı. O dönem olmasa bu gün bu kadar başarılı ve hırslı olmayacaktı belki. Yine de minnettar değildi yaşadığı hiçbir şeye.

Masasına geçtiklerinde ellerini çenesinin altında birleştirip baktı cadı kuzenine. Bu insanların arasında iki cadı olmak çok kolaydı ama gerçeklerin arasında iki cadı olmak? Aslına bakılırsa Elicia Rosepery'i sevmesine karşın ailesi hakkında pek de olumlu değildi. Ve sadece Rosepery ile geçirdiği zamanı hatırlıyordu, gerisi yok. Acaba neler değişmişti?


"Çok uzun yıllar oldu. Hayatında neler değişti? Anlatsana. Hepsini öğrenmek için sabırsızlanıyorum." Sorular sormak varken bir soruyla karşılaşınca ilk önce gülümsedi. Karşısında duran kızın saf ve temiz yüzü karşısında rahatlamıştı. Mochasından bir yudum aldı ve dilindeki sıcaklık hissi boğazından aşağı indikten sonra başladı. "Imm..Bi düşünelim."

Nerden başlayacağını bilememk buydu işte. Aredhel'i anlatmak istiyordu ilk önce. Ama nasıl olduğunu, nasıl açıklayacaktı? "Hmm..Hogwartsta okuyan bir kızım var." Gözlerini açan kuzeninni soru sormasını istemiyordu. Aklına gelen ilk yalanı söyledi; nasılsa bu konuda usta olmuştu iş camiasında olmasından dolayı. "Sonunda bisinin ilgisini çektim sanırım." diyerek kıkırdadı ve sonra olabildiğince ciddi bir şekilde kuzeninin gözlerine baktı ve cümleler döküldü ağzından. Sesi alçalıyordu "Bu konuda konuşmak istemiyorum Rose. Trajik bir son." Eli ile gözlerini biraz sildikten sonra gülümsedi. İtiraf etmek gerekir ki iyi rol yapıyordu "Ve Sun Day Fm diye bir radyonun sahibiyim. Mugglelara yayın yapıyorum. Yakında büyü dünyasına da açılacağım. Sen? Sen nasılsın? "

İyi rol yapıyorum diye kendini avutsa da bu dolan gözlerin tek açıklaması yanlızlığıylı, duyduğu geniş yanlızlık. Erkekler için neden sadece güzel olmak ve boyun eğmek gerekirdi ki? Neden mutlu olmayı denemezlerdi? Kadınlar olarak neden boyun eğdikçe değerliydik? Tüm bu soruların arasına karışmış bir cadıydı işte Elicia. Bulamadığı anlamsızlığa karşı ya öfke duyardı ya gözyaşı. Öyle anlardan birinde ve gözlerini siliyor. Yine başka gösterilmiş bir sebep, yine aslına uymuyor.

"...Ve Sun Day Fm diye bir radyonun sahibiyim. Mugglelara yayın yapıyorum. Yakında büyü dünyasına da açılacağım. Sen? Sen nasılsın? " Dağıtmak istediği konu ve atmosfer iki kişilik miydi orası şüpheli. Çünkü aklından geçen bir konuya dalmak en iyi başardığı şeylerden biriydi Elicia için. Bu yüzden kazanıyordu ya hep; aklından geçeni düşünüyordu. Başkalarını ve fikirlerini değil. Kendi fikirleri üzerinde her an yoğunlaşabiliyordu. Ve an büyük hatasıydı belki de bu, onu çıldırtacak derecede yoran ve işkolik yapan hatası.

Başını sağa sola sallayıp dikkatini uzun zamandır görüşülmeyen sevgili varlığa dikti ve gülümseyerek baktı cadıya. "Tebrik ederim canım. Demek sonunda istediğin mesleğe kavuştun."Başı ile onaylayarak gülümsedi. Bu gülümseme ifadesinin diğerlerinden farkı tebessümle sınırlı kalmayışıydı. Dişlerinin gözükmesine izin vermişti. "Bak ne dileceğim. İstersen size gidip benim hakkımda olan herşeyi orda anlatayım. Bunu herkesin ortasında yapabileceğimi sanmıyorum."

Suratı ciddi bir ifadeye bürünmüştü cümlelerin ardından. Dikkat etmeye değer bir nokta vardı sanırım. Tek kaşını kaldırarak kafasında ölçüp tarttı; bir yere gitmesi gerekiyordu ama..? Elini çantasına daldırıp telefonunu aradı ve gülümseyerek onayladı. Bulduğu telefonla yazdığı bir kaç mesajın ardından eli ile hesabı istedi ve cüzdanını aradı.

Merak dolu bakışlarına rağmen sırasını bekliyordu anlatılması gerekenlerin. Hesabı ödeyip Paris'in büyüleyiciliği arasına daldı iki cadı.