D'acian Josh

Hava kararmaya başlamıştı. Güneş, ışınlarını yavaş yavaş yeryüzünden çekiyordu. Hafif bir esintiyi teninde hisseden D'acian sakin bir biçimde ormanda yürüyordu. Doğa ona huzur veriyordu. İlham kaynağıydı onun için. Sessizlik... Ayağına takılan küçük çakıl taşlarının arasından beğendiklerini seçerek topluyordu. Küçüklüğünden beri severdi bunu. Çok çeşit, renk renk taşlar... Annesiyle birlikte toplarlardı. Annesi sevdirmişti ona bunu. D'acian sekiz yaşındayken annesi ve babası ayrılmışlardı. Annesinin yanına yerleşmişti D'acian; ancak babasıyla da araları iyiydi. Başka kardeşi yoktu. Evin tek çocuğu olmak bazen ona sıkıcı gelsede ailesinin sadece onunla ilgileniyor olması bu durumu düşünmesini engelliyordu. Hem o kendinden büyük yada kendinden küçük bir kardeşinin olmasını istemezdi hiçbir zaman. Kendiyle yaşın bir kardeşinin, ikizinin olmasını isterdi. Çift yumurta ikizi...
D'acian küçüklüğünden beri müziğe büyük bir ilgi ile bağlanmıştı. Çalmayı en sevdiği müzik aleti olan piyanoyu annesi o sekiz yaşına bastığı gün hediye etmişti. O günden sonra her bulduğu boş vakitte piyanonun başına geçer ve çalışırdı. Piyano dersleri yanında ses eğitimide alıyordu. Müzik öğretmeni onun geniş bir ses aralığına sahip olduğunu söylüyor ve bunun onun açısından iyi bir avantaj olduğunu dile getiriyordu herzaman. Annesi D'acian'nin müziğe olan bu tutkusunun farkındaydı ve birgün onu yanına çağırdı. "Efendim mére" demişti D'acian küçük gözlerini annesine çevirerek. "Sana birşey göstermek istiyorum. Eminim hoşuna gider bu." demişti gülümseyerek. Kulağı okşayan hafif bir sesi vardı. D'acian heyecanlanmış bir biçimde annesinin peşine takılmıştı ve kendi odasının yanında bulunan kilere doğdu gidiyorlardı. Kilerin önüne geldiklerinde annesi D'acian'a dönmüştü "Hazır mısın?" "İçeride ne var anne" demişti sabırsız bir biçimde. Annesi yavaş bir biçimde kapıyı açarken D'acian'nin küçük kalbi daha hızlı atmaya başlamıştı. Kapı artık tamamen açılmıştı ve D'acian karşısındaki manzara karşısında olduğu yerde kalmıştı. Annesi kileri onun için bir müzik odasına çevirmişti. İçeride o sekiz yaşındayken aldığı piyanoyu, bir gitarı ve bir kemanı koymuştu. Odanın sağ köşesinde D'acian'nin daha kullanmayı bilmediği bikaç alet duruyordu. Duvarı nota işaretleriyle dolu bir duvar kağıdıyla kaplatmıştı. Tam bir müzik evi. salle de musique. D'acian için o gün diğer günlerden çok farklıydı. Bir tür mabet gibiydi o oda D'acian'ye göre. Müzik mabedi. Artık zamanının çoğunu o odada geçiriyor ve ailesinin aldığı birçok müzik aletinde kendini geliştiriyordu. Şarkı sözleri yazıyor ve besteliyordu.
D'acian adımlarını yavaşlatarak gözlerini kapattı. Sadece dinliyordu; ormanın sesini... Çünkü en güzel melodiler sessizliğin içinde çıkan sesler olurdu herzaman. Sessizlik birşeyler fısıldardı.