Yeniden Hogwarts...

Mükemmellik, ihtişam ve gizem... Sayısız bloktan oluşan duvarları,halâ ayakta duran, yıllara hatta yüzyıllara meydan okuyan, kuleleri ve hayret edirici büyüklükteki girişi...

Yıllar sonra bu ihtişamlı şatoya adım atmak zor oluyordu. Hayatının büyük bir bölümünü burada geçiren Robert, şimdi öğrencileri eğitmek için Hogwarts' a geliyordu. İçinde garip bir heyecan vardı, daha önce sadece iki kez hissettiği bir heyecan, özlemle karışık bir heyecan...

Yakut kakmalı bastonu yine elindeydi, parlak gümüş rengi pelerini yine gece mavisi cüppesininin üstündeydi. Tüm heyecan verici günlerde olduğu gibi... Yavaşça ilk merdivene adımını attı, iliklerine kadar titrediği metrelerce öteden belli oluyordu. Birden etrafına tedirgin bir şekilde baktı sanki birisi gördümü diye kontrol ediyordu.
Kimsenin görmediğinden emin olduğunda tüm gücünü topladı ve ikinci bir adım, üçüncü, dördüncü... Derken merdivenler bitmişti, olmuştu başarmıştı uzun yıllar sonra o çok sevdiği sevgilisine, Hogwarts' a, yuvasına dönmüştü...

Tak, tak, tak...
Koridorlarda ilerliyordu, tüm dünya kaygılarından sıyrılmıştı, şatonun muhteşem mimarisi ve büyüsünün etkisine bırakıvermişti varlığını... Tak, tak, tak...

Birden duruverdi, aklına kızı gelmişti, acaba o ne düşünecekti babasının öğretmen olması hakkında... Acaba kendi babası onun öğretmeni olsaydı o ne düşünürdü? Ya Wulf ve Hill onların da kuzeniydi Robert. Acaba kuzenlerinin öğretmenleri olması hoşlarına gider miydi?

Robert bunları düşünürken, köşeden tam da bu sorulara tepkisiyle en büyük cevabı verecek kişi, Penolope, geliyordu...

Aradan geçen yılların aksine ters bir kum saati gibiydi benim düşüncelerim. Sanki hep düşünmek için var olmuştum, ama artık ağır geliyordu. Düşünmek sorumluluktu, acıydı, zordu. Ve ben düşünmek için yanlış zamanı seçmiştim. Yanlış zaman, yanlış yer, yanlış kişi klişesine sığınıyordum güçsüzlüğümün bahaneleri için. Ben o gün terketmiştim özbenliğimi, annemle babamın yerlerini söylediğim gün. Acıyla Robert'ı düşündüm. Belki de biliyordu. Ama hiç bir zaman yargılamamıştı beni. Yaşamaya karar vermiştim böylece. Her ne kadar anlamsız ve sıkıcı olsada beni düşünen insanlar vardı işte. Bunu Robert'a yapamazdım. Öz babam bile bazı yerlerde onun kadar olamazdı. Zor bir çocuktum ben, her zaman öyle oldum. İnatçı, kişilikli, o kişil.k ki insanları ölüme sürüklerdi, Robert'ın bildiğine inanmıştım hep. O garip hoşgörüsü. Kim katlanırdı ki bana? Daha kendi gençliğini yaşayamamışken hem de benim gibi biriyle uğraşmak. Zor... Evimi,yuvamı inceledim bir müddet. Hep burada ömrümü tamamlamak isterdim. Ama yine kendimi haksız çıkarıyor Seherbaz olmak istiyordum. Ünlü bir seherbaz olarak geçmişteki hatalarımı telafi edebileceğimi sanıyordum. Bu da benim yanılsamalarımdan biriydi. Ama her insan gibi en iyi hissedebileceğim bahaneye sığınıyordum bende. Kendiminden iğrenerek geçmişimin işlemeli duvarların gömdüm yüzümü. Bugünüm, geleceğim, yarınım ... Burası her şeye rağmen kucaklamıştı beni. Kendimden geldiğine emin olmadığım iç çekişle irkildim birden. Evet, ben asla iç çekmezdim. Hızlandırdığım adımlarımla köşeyi döndüm. "Robert! " Ona baba diyebilmeyi isterdim ama acı veriyordu bu kelime bana. "Sen burada ne arıyorsun? " Gözlerine baktım,o duygulu,anlayışlı,sevecen gözlerine. Çok mutluydu. Biraz gülümsedim. Bozmak istemedim bu eşsiz tabloyu. Koşup sarıldım.

"Robert!" dedi, bilinmezlik içinde çırpınırken birden kendini somut dünyanın ortasında bulmuş biri misali. "Sen burada ne arıyorsun?" diye devam etti, Robert' in mutluluğunu bozmamak için yapılmış bir hareketle koştu, sarıldı babasına -vaftiz babasına-

"Ben de seni gördüğüme memnun oldum Penolope, kızım!" bu son kelimeyi sanki daha bir vurgulu söylemişti, her zamankinden de vurgulu. Bu vurgu üzerine Penolope kollarını gevşetti ve Robert' in yüzüne baktı... Gerçek babası değildi ama ona birçok gerçek babadan çok daha iyi babalık etmemiş miydi? Baba denmeyi haketmiyor muydu? Kafası çok karışıktı. Robert hakediyor olabilirdi ama Penolope henüz hazır değildi. He her zaman hayat mı yapacaktı haksızlıkları biraz da o yapsındı. Bu son düşüncenin karanlık gücü diğerlerinin önüne geçmeyi başardı. Kendini tekrar Robert' in burada ne aradığı gerçeğine odakladı ve: "Evet, hala soruma cevap arıyorum!" dedi kollarını tamamen çekerek.

Penolope' yi sıkmak istemiyordu, o olmadan yapamazdı çünkü. O, Robert' in biricik kızı, sıkılmaya gelmezdi. Sıkıldığında gözü hiçbir şeyi görmez hatta tamamen kendini bırakabilirdi boşluğa... Hayır, yapmazdı ya da yapmamasını arzu ediyordu Robert. Bunları düşünmeye yüzyıllarını harcayabilirdi fakat Penolope' nin cevap için yüzyıllarca bekleyeceği konusunda endişeleri vardı Robert' in.

O güzel gözlere bakarak masumca bir yalan söylemeye karar verdi: "Profesör Rosenbaum ile bir işim var bu nedenle yaklaşık bir hafta Hogwarts' ta misafir edileceğim." dedi ve beceriksizce ekledi: "Benim şimdi gitmem gerek Penolope, Profesör Rosenbaum ile konuşmam gerekiyor ve ardından Profesör Raymond ile beş çayı randevum var. Bu arada seçtiğin dersler arasına Bitkibilimi de eklemelisin bence." dedi ve arkasında karmaşık düşüncelerine yenileri eklenmiş bir Penolope bırakarak merdivenlerden yukarı çıkmaya başladı.


Edit: Son sözüm hakkında ciddiyim ve bence buraya kafası karışık bir Penolope rpg' si bırakırsan süper olur.

Onu dikkatle inceledim. Alayla süslenmiş ince gözleri bir sır barındırıyordu. Konuşmadım. Kimse onun bir çocuk sarhoşluğundaki süprizlerini bozmaya cesaret edemezdi. Yine susuyordu. Söylemek istediklerini söylememek telaşıyla... "Hata yapmaktan korkmak hayatındaki en büyük hata olacaktır." demişti. Ama kendisi hala sır saklıyordu. Bazen gerçek bir baba kız olmayı dilerdim. Talihsiz bir vakayla bir arada bulunmayı değil. Seçtiğim dersler arasına bitkibilimi eklememi isteme amacı ne olabilirdi ki? Robert de Marque Albusan namıdiğer babam bana bu mevzuyu anlatmayacak kadar meşgul müydü? Böyle zamanlarda ya korkar olurdu tepkimden, ya da gereksiz bulurdu. Gözlerimin dolduğunu hissettim.

Aynada kendini inceledi küçük kız. Artık ağlamaktan iyice solmuş yüzü, şişmiş burnu ve neredeyse hiç değişmeyen ifadesiyle orada duruyordu. Yerinden kımıldamadı, ev cini onu teselli etmek için geldiğinde,bakanlık kurulu görevlileri geldiğinde, hatta Caroline geldiğinde bile. Mavi gözler hep aynı boşluk duygusuyla baktılar o aynaya. Bir şey yanlıştı gerçek olamayacak kadar. Gelip geçenler ve Penelope. Orada ne kadar durduğunu bilmiyordu. Ya da hiç bir şeyin onu oradan kaldıramadığını. Onlar ölmemeliydiler,o kadar yanlıştı ki. Kendine güvenli ayak seslerini duydu Penelope. En sonunda o da gelmişti işte. O ne hissediyordu. Belki kendisi kadar acı çeken birilerinin varlığı güvenle doldurdu içini. Sonra sesini duydu; "Penelope !" Mavi gözler,mavi gözlere kilitlendi ve her şeyi anlamışçasına orada durdular. Sonunda konuştu Robert ; "Senin yerinde kim olsaydı aynısını yapardı, suçlu sen değilsin Penelope." Mavi gözlerden bir damla hüzün süzüldü.