Yıldızların ve Eiffel' in Altında

Malikane' nin kapısından bahçeye çıkarken Carol' un elini tuttum ve bülbül sesleri, hanımeli kokuları ve yıldızların süslediği bahçemize adım atarken beyinlerimizin koridorları tamamen dolmuştu birbirimizle...

Birbirimizden başka bir şey düşünmüyoruduk... Ne nasıl göründüğümüzü ne de fani dünyanın dertlerini Paris' in aşıklara bahşettiği bir şey miydi bu yoksa "Gerçek Aşkın" bizler üzerindeki etkisi mi... Bilemiyorduk... Ayrım yapamıyorduk belki de her ikisinin de etkisi vardı bu ahvalimizde...

Bu duygu ve düşüncelerle Paris' in sokaklarına atmıştık kendimizi. Sanki bir gündüzdüşü büyüsünün etkisi altındaydık ama hepsi gerçekti... Robert' in fani dünyada olduğuna dair hissettiği tek şey Carol' un nergis kokusu ve pantolonunun cebinde tenine değen bu akşamın anlamını taçlandıracak şeydi...

Taki yürüdükleri sokağın sonuna vardıkları ve köşeyi dönüp Eiffel' i karşılarında gördükleri zamana kadar... Eiffel tüm ışıklarıyla Robert' i de Carol' u da düşüncelerinden ayırmayı başarmıştı...

İşte aşk bu dedim, kendi kendime... Kitapta bahsedilen gibi olmadığını her zaman biliyordum. Okurken içinizden ılık ılık bir şeyler akmazdı, Sevdiğinin gözlerine bakmak dünyanın tüm mücevherlerine bakmakla kıyas götürmezdi, öyle ki içinden beyninden bir aşk melodisi yankılanırdı... Sadece iki kişinin duyabileceği... Robert'a bakarken, elini tutarken; hani derler ya dünya bir yana o bir yana diye, işte o anı yaşıyordum... Karşımızda ihtişamlı bir şekilde dikilmiş Eyfel kulesi bile aşkımızı sadece pekiştiriyordu... Aşkımı taçlandıran şey içimi görür gibi bakan bir çift sevgi dolu mavi gözdü...


"Geldik" dedim basitçe.

"Geldik" dedi onaylarcasına.

İçimdeki aşk melodisini bastıramıyordum. Hep gülmek geliyordu içimden ve ona sarılmak... Gözlerine daha bir derin baktım. Ve sarıldım ona... Öyle uzun... Sanki dünya durmuş, bir tek biz kalmışız gibi... onu içime sokmak ister gibi... Öyle severek... Ağlıyorum... Aman Allahım! Böyle bir anda gözlerim doluyor... Juliet bile böyle hissetmemiştir belki diye düşünüyorum... Yoksa Romeo ve Juliet'in aşklarını biz mi devralmıştık? Ne ben ne de o kıpırdamadı öylece sarılarak durduk. Ne ben ne de o kollarını gevşetti. Kolları belime dolanmıştı, başı boynuma dayanmış, saçlarıma gömülmüştü. Gözyaşlarım onun ipek gibi saçlarına aktı...Aman Allahım... Ben onu gerçekten seviyorum!...

"Geldik." dedi basitçe... Ne kadar basit geliyordu her şey Robert Carol' dan sonra en çok Hogwarts' a ve Paris' e önem verirdi, bu iki yerin önemi onun için paha biçilemezdi... Fakat Carol' un yanında Paris' in Eiffel' in ne kadar basit olduğunu görünce Robert' in aşkın mucizesi ve aşklarının büyüklüğü karşısında dumuru tutulmuştu ağzından sadece:

"Geldik" kelimesi çıkabildi onaylarcasına bundan sonra kelimeler anlamsız ve çaresiz kalmıştı besbelli... İçimde, beynimin tüm koridorlarında ve bana ait olan her şeyin özünde... Tıpkı bir ankanın matemi gibi bu dünyadan değil ama bana şah damarımdan daha yakın... içinden şuana kadar hiç yapmadığı bir şeyi yapmak, fütursuzca kahkaha atmak geliyordu, hiç bir şeyi umursamadan... Carol' un yüzüne baktım... Mavi gözler, yeşil gözlerle buluştu birbirlerinin içinden geçtiler... O an sarılmak geldi içimden, besbelli Carol da aynı hisler içindeydi... Sarıldık... Öyle uzun... Sanki dünya durmuş, bir tek biz kalmışız gibi... Tek bir varlık olmak ister gibi... Carol ağlıyordu, gözyaşları saç tellerimi şereflendiriyordu...

Zaman ve mekanın önemi kalmamıştı... Daha ne kadar öyle kaldık bilemiyordum... Allah' ım bu "Gerçek Aşk' tı"

Onu bırakmak istemiyordum fakat bu şekilde kalırsak ona söylemem gerekenleri söyleyemezdim... Kollarımı yavaşça gevşettim... Gözyaşlarını cebimden çıkardım gecemavisi mendilimle sildim ve:

Kolları yavaşça gevşedi. Elleri boynuna gitti ellerimi çözdü. Kafamı kaldırdım ve mutlulukla ışıldayan gözlerine bir daha baktım. Ellerimiz, ellerimi bırakmadan iki yanımıza düştü. Birbirimizin yüzüne ezberlermişçesine bakıyorduk. Benim gözlerim hala nemliydi, ama gözyaşlarım durmuştu artık. Onun için -ister acı, ister sevinç- ağlamak o kadar güzeldi ki. Sebebinin o olduğu herşey, o kadar güzel. Mavi bu kadar güzel miydi Robert'ın gözlerinde görmeden önce? Yada sarı onun ipek saçlarını okşamadan? Ne zamandır kendimi Juliet gibi hissediyordum?... Halbuki ben hep Romeo idim aslında... Ama buraya kadarmış... Herşey gerçek Romeo ile karşılaşana kadarmış... Gözümden tek bir damla yaş daha yanaklarımdan süzüldü...
Robert ellerimden birini bırakıp yanağımı okşayarak gözyaşımı sildi.

" Ağlama Prinkipisa..." dedi.

Ona sadece gülümsemekle yetindim. Ağlamak bile mutlu ediyordu beni. Oysa her acı anımda da benimle gelen onlardı, ne garip. Ben konuşmayınca o devam etti, konuşmuyordum çünkü sesimle bu güzelim an puf diye sönecekmiş gibi hissediyordum. Bıraktım sesi içime işlesin... Altın sarısı bir sis gibi sarsın beni... Aksın geçsin üzerimden...

"Varlığımı anlamlı kılan leydi..." diye başladı söze. Bir müddet durdu, gözlerini Eyfel'e dikti. sonra tekrar gözlerimiz buluştu ve devam etti.

" Sevgimi sonsuza kadar adadığım ruh... Ve herşey, gökyüzündeki, yeryüzündeki, içimdeki... Doğudaki güneşim, Kuzeydeki yıldızım. Caroline, Sen benim için herşey, herşeysin. Sarfettiğim kelimeler sana yakışmayan öyle basit sözcükler ki aslında. Ne söylersem söyleyeyim tatmin olmayacağım. Belki de sabaha kadar benim sana yakıştırdığım sıfatları dinlemek zorunda kalacaksın." dedi. Son cümleyi gülerek söylemişti.

" Bir önemi yok" dedim. " Yanımda sen oldukça, hiç bir şeyin, hiç kimsenin önemi yok. Seni değil sabaha kadar, sonsuza kadar dinleyebilirim... Lütfen devam et."

" Carol, seni seviyorum." dedi.

" Bak bu bütün sıfatların önüne geçebilir." dedim. " Bende seni seviyorum, Robert. "

" Ve artık, bazı şeyler eksik geliyor bana. Biz bir bütünüz. Ama bunun için birşey eksik gibi..." dedi. Kafam karışmıştı. Ne demekti bu yani aramızda eksik ne vardı?

" Yine mi gidiyorsun yoksa-" dedim. Sözümü kesti, parmağını dudağıma koyarak.

" Hayır. Asla. Seni bırakıp gitmeyeceğime söz verdim. Zaten sensiz bir yere gidemem." dedi. Gözlerinde hala o umut ışığını görebiliyordum. Tuhaf ama bana yeni bir bayramlığa hasretle bakan küçük bir çocuğu hatırlattı.

" Peki o zaman..." dedim. " O zaman..." tuttuğu elimi bırakmıştı...

Carol' u yıllardır tanımama rağmen Eiffel' in ışıkları altında yeniden keşfediyor gibiydim... O, sabahın ilk ışıkları kadar canlı... Güzellik ve Aşkın tanrıçası Afrodit kadar güzel ve tutkulu...

Bunları düşünürken Carol' un tanrıçalara götürülen şarap kadar kırmızılaşan yüzüne bakıyordum, baktıkça içim sıcak, tatlı bir şerbet içiyormuş gibi ısınıyordu...

Artık zamanı gelmişti... Yıldızlar her zamankinden daha parlaktı... Elpis kulağıma umut fısıldıyordu... Ve ben her zamankinden de daha ateşli, tutkulu ve yürekliydim...

Carol' un elini yavaşça bıraktım, nereden başlayacağımı bilemiyordum, bir şair olmama rağmen şairane sözler dökülmüyordu dilimden... İlham bu en gerekli anda birden beni terketmişti sanki... Carol' un gözlerine baktım yeşil gözler ile mavi gözler buluştu... Fakat olmamıştı her zaman işe yarayan sihir şimdi olmuyordu... Hani terzi kendi söküğünü dikemez derlerdi ya işte öyle olmuştu kendim için bir şiir söyleyemez olmuştum... Geriye tek çare kalmıştı, içimden gelenleri olduğu gibi saflığıyla dökmek, hiç oynamadan...

"Carol, Benimle evlenir misin?"

Rp Out: O gece böyle romantik bir biçimde biter. Malikaneye döndüklerinde ikisi de aşk sarhoşudur.

Öyleki odalarına bile çıkamazlar... Salondaki kanepede bşaları birbirlerinin omuzlarında uyuyakalırlar :)