Çattık Belaya!

Konu: Çattık Belaya! Çarş. Ekim 05, 2011 7:01 pm

&

&

&

Konu: Geri: Çattık Belaya! Çarş. Ekim 05, 2011 7:02 pm

On beş yaşına gelmiş olmasına rağmen henüz kendini şekerlemeler konusunda zaptedemediği kanıtlanmasına gerek duyulmayacak bir gerçekti. İşte bu koca gerçek bütün şekerlemelere bir anda cesurca saldırmasına imkan tanıyordu kolaylıkla. Clarisa’nin kıkırdamasına aldırmadan ücretini de ödeyerek bir dolu şekerlemelerle kompartımana geri döndü tekrar. Fakirlik diye bir sorunu yoktu, kuzeni Brayden’ın kendisine her ne kadar düşman olsa da pişkin bir şekilde ceplerini galleonlarla dolduran teyzesine hayır demiyordu. Diyesi de gelmiyordu esasen. Yanında oturan Matt’e uzun ve yumuşak renkli şekerlemeden uzattı. Hayır demesini beklemeden tıktı sonra ağzına, kabullenmiş bir edayla en sununda Matt onun elinden şekerlemeyi aldığı anda Mau artık ısrarlı hareketine gerek kalmadığını anlayarak geri çekti kendini. Karşısındaki uzun koltukta Clarisa yalnız oturuyordu. Matt ise kendi yanında oturuyordu. Birbirlerine bu yeni yılda neler olacağına dair fısıldarlarken Mau yarı dolu ağzıyla atıldı. “Bence çok eğlenceli bir sene bizi bekliyor. Fakat beni en çok koğkutan SBD’ler. İşte bu tırsınç bir durum bence.”

Konu: Geri: Çattık Belaya! Çarş. Ekim 05, 2011 7:17 pm

Genç kız uzun koyu sarı saçlarını hafifçe örmüştü. Bol bıraktığı zaman daha güzel olduğunu kabul ederek okula da bu şekilde dönmeye karar vermişti. Bayan Miller’ın öğütlerini unutmamıştı elbette. Hani şu kızsal mevzular… Kendine bakım yap, saçlarına çeki düzen ver. Ne kadarda meraklı bir üvey annesi vardı? Bunların hepsini ustaca atlatmış olduğunu düşünürken yüzüne bir tebessüm yerleştirdi. Tek istediği bir huzurdu çünkü bu Miller’ların malikanesinde pek mümkün değildi. Karşısında oturup şekerlemeleri yiyen iki dostuna baktı ve onlara verdiği değerin ne kadar fazla olduğunu merak etti. Her şeyden çok… Kendisinden çok değer veriyordu. Birbirinden şeker iki kardeşe sahip olmak o kadar farklı bir duyguydu ki, Clarisa bu konuda şanslı olduğunu biliyordu. O bunları düşünürken ağzı yarı dolu olan zeytin yeşili gözlere sahip çocuk konuşmaya başlamıştı. “Bence çok eğlenceli bir sene bizi bekliyor. Fakat beni en çok koğkutan SBD’ler. İşte bu tırsınç bir durum bence.” Clarisa gözlerini önünde duran kitaptan kaldırdı ve dudaklarını büzdü. Elinde tuttuğu ‘Hogwarts: Bir Tarih’ isimli kitaptan gözlerini ayıran bu berbat cümleye fazlaca kızmıştı. SBD onun için fazlasıyla önemliydi. Safkan tanınmasına rağmen bir muggle doğumluydu ancak bu sınavı kazanıp ailesinden ayrılmalıydı ve kendine ait bir hayat sürdürmeliydi. Belki gerçek ailesini bile bulabilirdi. ‘‘Seni o korkutan SBD sınavı emin ol benim için fazlasıyla önemli Mau. Lütfen, ayrıca ikinize de söylüyorum ki bu sınava hep birlikte çalışacağız. Kaçış yok.’’ Son cümleyi vurgulayarak söylemişti. Kısa zaman önce toplu çalışma yaptıklarında genç büyücülerin ikisi de cadının karşısında uyuyakalmıştı. O günleri hatırlarken cadının dudaklarından bir kıkırdamada kaçmıştı.

Konu: Geri: Çattık Belaya! Çarş. Ekim 05, 2011 7:30 pm

Brayden fazlaca yorgun bedenini yeterince kompartımanlar arasında dolaştırmışken, o sıkıntı verici kuzeninden son birkaç dakikada ayrı kalabildiğine seviniyordu. Onun gibi birisiyle kuzen olmak. Onu çekememesi artık eski yıllardaki gibi bir his olmaktan çıkmış, farklı bir boyut almıştı şimdi. İşin garibi, Matt’e bile tahammül edebilirdi artık. Ama bu kuzenine, neredeyse çok çok yakın oldukları akrabasına artık dayanamıyordu. Yaz tatilinde kapılarını bir hayli aşındırmıştı bu cıvık şahsiyet. Hayır, aslında ona da takmıyordu. Onu gördüğünde tek düşündüğü şey; Clarisa’nın Mau ile ilişkisiydi. Belki arkadaşça… Ama Bray yine de Mau’nun Clarisa’ya karşı boş olmadığına emindi. Derin bir nefes vererek bu düşünceleri kafasından attı. Artık kompartımanlar arasında yeterince gezinmişti. En son kendisinin kaldığına inanamayarak daha önce bakındığı dördüncü kompartımanın kapısını yeniden yokladı. İçeri de her zamanki gibi ayak takımı vardı. Kapıyı kafasının sığacağı kadar araladı. Gözlerini devirerek bir tıslama sesinin ardından gözlerini Clarisa’ya dikerek kouşmaya başladı. “Diğer bütün kompartımanlar ne yazık ki yeterince dolu. Bu yüzden sizi rahatsız edeceğim.” Onların bir kelime bile etmesini beklemeden Clarisa’nın yanına kuruldu hemen. Çok geçmeden, Mau’nun şaşkın surat ifadesine aldırış etmeden onun kucağından bir şekerleme kaparak ağzına atıverdi. “Tadı da oldukça güzelmiş doğrusu. Her zaman merak etmiştim… mm bu şeylerin tadını.” Sonra gözlerini Matt’e doğru dikti umursamadan. “Bu arada böldüm sanırım. Ne konuşuyordunuz?”

Konu: Geri: Çattık Belaya! Çarş. Ekim 05, 2011 8:05 pm

Mau sinirli bir şekilde eline almış olduğu şekerlemeyi sıkarken son anda Matt’in onu dürtmesiyle kendine gelmişti. “Önemli bir şey konuşuyorduk, ama sayende bölünmüş oldu.” “Ah! Yapma Matt! O kadağ da önemli değildi. Çünkü konumuz Bay Chester değildi. Ondan sanığım.” Bunu her ne kadar alaylı bir ses tonuyla söylemiş olsa da, yine de söylediği bu şeye inanamıyordu. Kulaklarına da inanamıyordu. Bu kelimeler gerçekten onun ağzından çıkmış olamazdı. Matt şaşkın bir halde kendisini süzerken, Mau ondan iki kat daha da şaşkın bir halde Clarisa’nın omzuna kolunu atıveren Brayden’a kaydırdı gözlerini. Fal taşı gibi açılan gözlerinin ardından bedeni olduğu yerde kaskatı kesilmişti. Brayden gerçekten büyük oynuyordu. “Hey! Çek o pis ellerini Clarisa’nın üzeğinden!”

Konu: Geri: Çattık Belaya! Çarş. Ekim 05, 2011 8:16 pm

Genç kız sürmeli kapının eşiğinde duran çocuğu görünce tebessüm etti. Tatil boyunca onun yüzünü bile görememek sol tarafını o kadar acıtmıştı ki, parıldayan mavi gözlerinin yaşattığı hislere özlem duymaya başlamıştı. “Diğer bütün kompartımanlar ne yazık ki yeterince dolu. Bu yüzden sizi rahatsız edeceğim.” Cadı onu özlediğini itiraf etmeyi o kadar çok istiyordu ki, iki dostu buna maalesef ki engel oluyordu. Genç büyücünün yanına oturmasını beklerken cevap vermeden gözlerini kitaba kaydırmıştı. O yanındayken ve nefes alıp verirken kitabına konsantre olamıyordu. İçimde durmadan çarpan ve hızlanan kalbine söz dinletemiyordu. Özellikle de büyücünün kolunu omzunda hissedince daha da beter olmuştu. “Hey! Çek o pis ellerini Clarisa’nın üzeğinden!” Sözler karşısında kitabı okumayı tamamen bırakmıştı cadı. Ne diyeceğini bilemiyordu. Yavaşça omzundaki kolu ittirdi ve derin bir nefes aldı. Brayden’ın şaşkınlıktan şok olduğunun farkındaydı. ‘‘Mau, Brayden’ın yerine geç. Brayden, sen de Mau’nun.’’ Matt’in sözleri olaya damga vurmuştu adeta. Brayden tam bir şey diyecekken genç kızın gözleriyle karşılaşmıştı. Bir şey diyemeden yer değiştirirlerken Maurice’ın da keyfi oldukça yerindeydi adeta… ‘‘Galiba böyle daha iyi oldu.’’ diyen cadı gülümserken herkes somurtmasından ödün vermiyordu.

Konu: Geri: Çattık Belaya! Çarş. Ekim 05, 2011 8:30 pm

Brayden umarsızca kolunu Clarisa’nın boynuna atmışken bu işin neyle sonuçlanacağını düşünmemişti bile. Clarisa’nın tenine yine yakın olmak, onun kokusunu içine çekmek… Bu hissi ne kadar da çok özlemişti. Mau bakışlarını bir ok gibi onun üzerine saplamışken Bray sadece Clarisa’yı düşünüyordu. Mau ona emir verdiğinde bile onu takmamayı sürdürdü. Ancak Clarisa’nın eli onun koluna uzanmışken kızın ittirmesine müsaade etti. Clarisa onun kolunu ittirirken bile Bray yutkunarak ona bakınmayı sürdürdü. Son anda Matt onun Mau ile yer değiştirmesini emrettiğinde Clarisa’nın gözlerinin içine baktı Brayden. Umut yoktu, geçecekti çaresiz ve Mau gülümseyen bir vaziyette yerinden doğrulmuşken onu hafifçe itikleyerek yerine geçti. Şimdi de Matt’in yanında olduğuna inanamıyordu. Ancak yine de bu iş daha da eğlenceli bir hal almıştı nedense. Mau sırıtmayı sürdürürken Clarisa’nın ağzından çıkan sözlere burun kıvırdı. Bence pek de o kadar iyi olmamıştı. Ama Brayden bugün gerçekten de büyük oynayacaktı. Hatta aşkını bu üçlünün karşısında itiraf edebilecek kadar büyük oynamayı aklına koymuştu şimdi. “Maurice baksana.. ne diyeceğim.” Bütün gözler onun üzerinde odaklanmışken konuşmasını sürdürdü. “Clarisa hakkında ne düşünüyorsun. Yani derinsel anlamda.”

Konu: Geri: Çattık Belaya! Çarş. Ekim 05, 2011 8:40 pm

“Galiba böyle daha iyi oldu.” Evet anlamında başını salladı Maurice. Sonra Brayden’ın gözüne sokarcasına Clarisa’nın omzuna kendisi kolunu attı bu sefer. Daha önce hiç yapmaya yeltenmediği şeyi şimdi Chester’ın karşısında rahatlıkla yapabildiğine kendisi de şaşıyordu doğrusu. İşin bu noktaya geleceğini kestirmemişken Matt’in onun haline kıkırdamasına üzerine kolunu Clarisa’nın üzerinden hemen indirip toparlandı kendince. Sonra Brayden’ın dediklerine odaklandı. Bu çock Clarisa’nın adını mı ağzına almıştı. Yoksa ona mı öyle geliyordu. Maurice son anda Brayden’ın son kelimelerinin beyninde yankılandığını düşündü. Derinsel derken neyi kastediyordu ki. Kafası oldukça karışmış biraz da utanmıştı şimdi. “S-sen neler diyorsun Chester! Ne değinseli? Saçma sapan konuşma.” Dudaklarını büzüştürdü. Bir an gözleri Clar’a kaymışsa da son anda başını çevirip kompartıman kapısının içler acısı desenlerini izlemeye zorladı kendini.

Konu: Geri: Çattık Belaya! Cuma Ekim 07, 2011 6:46 pm

Genç cadı Brayden’ın sinirlendiğini tüm hücrelerinde hissedebiliyordu. Her şeyi yapabilirdi. Hiç beklenmedik bir anda çekip gitmeyi ya da her şeyi gözler önüne sermeyi… Korkuyordu sadece hayır, hayır. Korku değil bu sadece endişe. İki dostunun tepkisine karşılık endişeler derin bir nefes alırken can alıcı sorununda kulaklarına kadar ulaştığını fark etti. Elindeki kitabın derisine dokunurken tüm kasları kaskatı kesilmişti. Sanki bir şeyler kopuyordu içinde. Bir dostluk, aşk… Bakışlarını Maurice’a dikerken ağzı açık kalmıştı, bilmedi ne vardı? “S-sen neler diyorsun Chester! Ne değinseli? Saçma sapan konuşma.” Dostunun verdiği tepki karşısında yutkunurken çikolata rengi gözlerini sevdiği büyücüye dikti. ‘Amacın ne?’ dercesine. Ardından sakince olacakları izlemeye başladı. Kendisi gibi Matt’in de şaşkın olduğunun farkındaydı.

Konu: Geri: Çattık Belaya! Cuma Ekim 07, 2011 7:33 pm

Sevdiğinin çikolata rengi gözlerine bakarken artık bir şeyleri açıklığa kavuşturmaları gerekiyordu. O değilde... Sanırım birilerinin buradan çekip gitmesi de gerekli gibi görünüyordu, ya o gidecek ve kendine bir başka kompartıman bulup sıkışacaktı bir yere. Ya da bu kızıl ve dörtgöz uzaklaşacaktı bu kompartımandan. Her halükarda yine Bray çıkarlarının tarafınday dı ve onların gitmesini bekliyordu. Yüzsüzlük ettiğini düşünmüyordu bile. Düşünemezdi de zaten. Onun düşünecek başka konuları vardı şuan çünkü. Maurice'i çileden çıkarmak mesela. Ama ne yazık ki bu dört göz yanındayken bu işi yapması pek kolay olmayacak gibi görünüyordu. Yine de soğukkanlılığını koruyarak bu işi devam ettirmeme kararı aldı kendince. Bunda karar vermesinde asıl etken içten içe sırıl sıklam aşık olduğu o çikolata gözlerdi. O bunları düşünerek Clar'ın göz bebeklerinin içinde derin rüyalara dalmışken kompartımanın kapısı şiddetle açıldı ve beyaz tenli, kızıl saçlı ve uzun boylu bir kız iki elini beline koymuş bir şekilde gözlerini Brayden'a dikti. Brayden ise şaşkınlıkla kekeledi ona bakarken. "Eu-euterpe! Burada ne işin var?" Çocukluk arkadaşı onun kolundan çekerken her yerde onu aradığını ve bu ayak takımının arasında ne yaptığını sormuştu. Brayden son bir kez Clarisa'ya bakarken, Euterpe çoktan onu kolundan çekerek bulunduğu kompartımana doğru sürüklemişti bile. Brayden ise sadece Maurice McFarland'ı yine rezil edemediğine yanıyordu. En çok da yarinden ayrı düştüğüne[!]

Konu: Geri: Çattık Belaya! Cuma Ekim 07, 2011 8:08 pm

Sıkıntıdan patlamak üzereyken birden Euterpe denen kızın gelip Brayden’ı kolundan tutarak bu kompartımandan uzaklaştırması onun çok işine gelmişti doğrusu. Onun gitmesinin ardından hemen Matt’in yanına kuruldu. Oysa ki Matt buğulu cama şekil vermekle meşguldü. Mau ise gülümseyerek ona omuz attı. “Dostum artık rahat edebiliriz, baş belası yanımızdan uzaklaştı. Bazen sırf buna vesile olduğu için Euterpe’a teşekkür edesim geliyor.” Matthew kendine geldikten hemen sonra ufak bir işi olduğunu söyleyerek kompartımandan ayrıldı. Bu gidiş pek iyiye işaret değildi. Dalgınlığının ardından bir şeyler yapmaya karar verdiğinde kötü sonuçları oluyordu çünkü. Mau sadece omuz silkerek Matt’in geride bıraktığı ve hiç açmamış olduğu çikolata kutularına saldırdı. Bir yandan çikolatasını hüpletirken diğer yandan Brayden’ın yokluğunun verdiği rahatlık hissiyle mırıldandı. “Clarisa! Nedense Brayden geldiğinde sürekli geriliyorsun. Bunun sebebini anlayamadım doğrusu. Zaten geçen baloda yaptığın o ağır şakadan sonra yaklaşık üç ay kendime gelememiştim. Oysa ki bunun gerçek olmadığını bilmek seni de rahatlatmalı bence. ” Elindeki çikolatanın son parçasını da ağzına attıktan sonra artık iyice ciddileşen gözlerini Clarisa’nın gözlerine doğru dikti. “Herkes ona karşı bir şeyler hissettiğini söylüyor. Biliğsin dedikodular işte. Ama ben yine de senin ağzından duymak isterim. İnan bana, sonuç ne olursa olsun hala..” Gözlerini zemine kaydırarak yavaş ses tonuyla konuşmayı sürdürdü. “..arkadaş olarak kalmaya devam edicez. Buna emin olabilirsin! Bana gerçekleri söylemekten hiçbir zaman çekinme!”

Konu: Geri: Çattık Belaya! Paz Ekim 09, 2011 4:13 pm

Euterpe’nin gelmesi ve sinirden kasların gerilmesi… Cadının klasik tavırlarıydı. Sarı saçlı güzel kızı görünce o kadar çok kıskanıyordu ki, bunca yıl kalbindeki aşkı nasıl sakladığına ve uzak kaldığına şaşıyordu. Hayır, neden hep şanssız taraf kendisi oluyordu? Euterpe’e nefreti on kat daha artmıştı sanki. Bakışlarını genç kızdan ayırıp pencereye dikmişti. Ağaçlar, böcekler… Kafasını dağıtacak bir şeyler arıyor gibiydi. Matt’in gitmesi ile Mau’nun çenesi açılmıştı. Gözlerini camdan ayırıp onu dinlemeye karar verdiğinde sadece vurgulayarak söylediği cümleyi duyabildi. “..arkadaş olarak kalmaya devam edeceğiz. Buna emin olabilirsin! Bana gerçekleri söylemekten hiçbir zaman çekinme!” O kadarda kolay değildi. Hiçbir zamanda kolay olmayacaktı. Somurtmasını bir kenara atarken tebessüm etti ve konuşması gerektiğini hissetti. ‘‘Maurice, bence şuan bunu konuşmak için fazla iyi bir ortamda değiliz. Okulumuza dönüyoruz ve hepimizin içinde tatilin bitmesi ile ailemizden ayrılmanın bir burukluğu var. Haklıyım değil mi?’’ Gözlerinin bir kedi yavrusu gibi baktığını bilseydi büyük ihtimalle çıldırırdı ancak bunu yapmak zorundaydı. Kimsenin şüphelenmesini istemiyordu. Daha vakti gelmemişti, gelmemeliydi.