Aurora A. R. Octavianus

Sabah göz kapaklarını kolaylıkla açtığında –uykusunu almıştı herhalde- içi içine sığmıyordu. Dans etmek istiyor, kuşlar gibi uçmak istiyor, diğer yandan da denize girmek istiyordu. Ama biliyordu ki babannesi izin vermeyecekti. Bir hışımla yataktan kalkınca başı dönmüştü. Biraz oturur vaziyette durduktan sonra kalktı ve banyonun yolunu tuttu. Elini ve yüzünü buz gibi suyla yıkayınca kendine gelmişti. Banyodan çıkarken ayağını kapının kapıya çarptı. İçinden lanetler yağdırarak merdivenlerden aşağı indi ve mutfağa gitti. Kendine kahvaltı hazırladıktan sonra yemek istemediğine karar verip hazırladığı kahvaltıyı geri koydu buzdolabına. Birden aklına annesi geldi. Çok özlemişti. En son onu iki ay önce görmüştü ve telefonda dahi konuşamamıştı. Aklına gelen muhteşem ötesi fikirle hızla yukarı çıktı. Odasına ışık hızıyla girdi ve bavulunu dolabının üzerinden indirdi. Kıyafetlerini, kolye ve küpelerini, makyaj malzemelerini topladıktan sonra hemen laptopunu da kendi çantasına koydu. Çantasını sürüklerken fazla ağır olduğunu fark etti. Hızını düşürüyordu ama yine de gayretliydi. Babannesinin odasının önünden geçerken içeriden bir ses duydu. Daha hızlı olmalıydı. Odanın kapısı gayriihtiyarî bir şekilde açıldı ve babannesi karşısında duruyordu. Tanrım! Bir insandan bu kadar mı korkulurdu? Aşağı doğru koştu. Kapıdan çıkacağı sırada kolunu yakalamıştı o kaltak kadın. Yukarı doğru çekiştirerek götürdü. Aurora'yla odasına kadar gelmişti. Aurora döveceğini sanıyordu ama anahtarı almıştı. Kilitleyecekti anlamıştı. Kapıyı sertçe kapattı ve sanki zorla çevriliyormuş gibi anahtarı hışımla çevirdi. Aurora içinden öyle bir köpürüyordu ki. Çocuğun elinden şekerinin alınması gibi.. Bir süre yatağına yattı ve ağlamaya başladı. Bir yolunu bulup odasından çıkmalı ve gitmeliydi. Aklına ip atladığı halatı geldi. Gerçekten çok büyüktü. Zaten balkonuyla yer arası en fazla yedi metre olmalıydı. O koca şişkonun hesaplattığını biliyordu. Halatını bulup çıkardıktan sonra bir ucunu yatağına diğer ucunu aşağı sarkıttı. Bir eline bavulunu alıp diğer eliyle kayarak aşağı indi. Yere düştüğünde eli acıyordu. Burnuna bakırımsı bir koku geldi. Harika! Şimdi de eli kanıyordu. Koşar adımlarla bavulunu sürükleyerek evin bahçesinden kaçtı.

**

Yola çıkalı iki saat olmuştu. Biriktirdiği ve babaannesinden aşırdığı paraları saydığında annesinin evine gitmek için yetiyor, üstüne geri dönmek için para artıyordu. Ama Aurora kararlıydı. Dönmeyecekti. Evin kapısına geldiğinde kapıyı çaldı. Kolundaki saate baktığında –ki saatini çok severdi- henüz sabahın kör bir vakti olduğunu gördü. Yaklaşık beş dakika sonra annesi söylenerek kapıyı açtı. Karşısında Aurora'yı görünce şaşırdı. Bu saatte geldiği için mi yoksa bavuluyla geldiği için mi şaşırdığına karar verememişti. Annesi tek kelime söylemeden kenara çekildi. Bavulunu sürükleyerek kenara koydu ve yukarı, banyoya çıktı Aurora. Elini güzelce yıkadı ve ecza dolabından tentürdiyotla temizledi. Ilık bir duş iyi gelebilirdi ama şuan hiç hali yoktu. Annesi kahvaltılıkları çıkarmış, tostları yapmaya başlamış, çayı koymuştu. Kurt gibi aç olduğunu karnı tam masaya bakarken guruldayınca anladı. Annesi garip bir şekilde hiç konuşmuyor, hiç soru sormuyordu. Garipsemişti doğrusu. Çayları da koyunca oturdu sandalyesine annesi. Bendis ise çoktan başlamıştı kahvaltıya. Karnını doyurunca doğru buradaki odasına gidip internet bağlantısını kurdu. Tanrı araştırmasında Poseidon’da kalmıştı. Deniz Tanrısı olduğunu biliyordu. Resimlerine bakarken gözleri ve dudakları tanıdık geliyordu sanki. Kafasını sallayarak her zaman ki hayali olduğuna inandırdı kendini. Buradaki odası sade ve sıradandı. Kendi dizaynına ait hiçbir şey yoktu. Beyaz duvarlar, fıstık yeşili bir yatak örtüsü, kahverengi gardırop ve şifoniyer, kahverengi bir halı ve koyu yeşil perdeler. Buradaki odasına asla ısınamamıştı Aurora. Ama yine de bu evi seviyordu. Araştırmasına devam ederken ilgisini çeken bilgiler gördü.

“Antik çağ tanrılarının, dünyadaki eşlerinden çocukları olabilmekteydi. Bu çocuklar tanrı ya da tanrıçaların özelliklerini alırlardı. Dikkatleri genelde dağınık olur, yetenekleri doğrultusunda eğitim alırlardı.”

Bu bilgi Aurora'nın ilgisini birazdan fazla çekmişti. İçinden ‘keşke bende tanrı/tanrıça çocuğu olsam’ diye geçiriyordu. O bunlara bakarken birden odanın çok sessiz olduğunu fark etti ve izlendiğini sandı. Arkasına dönünce annesinin onu izlediğini anladı. Acaba ne kadar süredir buradaydı? Yüzünün kızardığını hissetti. Utanmıştı. Annesi konuşmaya başlayınca sesindeki o ahengi hemen yakaladı.

“Şimdi seninle bir yere gideceğiz. Orada seninle yaşıt bir sürü çocuk var. Artık orada yaşayacaksın.”

Şaşırmıştı. Aurora annesiyle kalmayı hayal ederken şimdi bir esirgeme kurumuna ya da ıslah evine mi gidiyordu. Hayır, hayır. Bunu kabul etmeyecekti.

“Anneciğim, ben seninle kalmak istiyorum. Birlikte yaşarız. Hem hiçte yük olmam ben. Çalışırım kendi harçlığımı kazanırım.”

Annesinin yüzündeki ifadeyi gördükten sonra gözlerindeki ışıltı ve şaşkınlık yerini üzüntüye bırakmıştı. Annesinin kafasıyla dışarı çıkmasını işaret ettiğinde çantalarını alıp dışarı doğru yavaş adımlarla çıktı evden. Çıktığında anda içeriden gelen seslere bir anlam veremese de içinden içeri bakmak geliyordu. Ne olacaktı sanki? Kapı hafif aralıktı zaten. Kapıya kafasını hafifçe dayadı ve içeri bakmaya başladı. Annesi olan kadın titredi, titredi. Sonra patlıyormuş gibi oldu ve canavara dönüştü. Aurora çığlıklar içerisinde aşağı kaçarken canavar arkasından geliyordu. Ayak seslerini duyabiliyordu. Bavulunu hızla alırken kapıyı açtı. Canavar hızla merdivenleri iniyordu. O kadar çirkin ve mide bulandırıcıydı ki. Yaklaşık iki metre boyunda, zayıf, çevik, dayanıklı gibi görünen iğrenç bir yaratıktı. Koşuyordu ama. Nefesi yetmeyecekti. Biliyordu. Yaratıkla aralarında hiç mesafe kalmamıştı ki düştü. Çok kötü düşmüştü. Dizi çok kötü acıyordu. Bundan faydalanan yaratık Onu kucağına aldı. Çok fazla sıkıyordu. Yaratık öyle bir hızla koşuyordu ki çevresini bulanık görüyordu. Bir süre sonra grilerin yerini yeşiller almaya başladı. Anlaşılan ormana girmişlerdi. Biraz zaman geçtikten sonra –yaklaşık on beş dakika- kapısı olan, –evlerindeki o kapıyla hiç ilgisi yoktu, burası geçiş gibi bir yerdi- insanda başka bir eyalete gelmiş hissi uyandıran bir yere gelmişlerdi. Hala yaratığın kucağındaydı ve nefesi gerçekten çok kötü kokuyordu. Kokuya ya da acıya –dizi çok kötü acıyordu- bilinmez daha önce hiç yapmadığı bir şey yaptı ve bayıldı.

**

Gözlerini açtığında kendisini revirimsi bir yerde buldu. Her yerde sargı bezleriyle dolaşan insanları görmek şaşırtmıştı. Dirseğinden güç alarak oturdu. Çevresin şöyle bir baktığına kendisine merakla ve gülümsemeyle bakan bir adam gördü. Daha kimsiniz diye soramadan adam söze girdi.

“Ufaklık. Yeni evine hoş geldin.”