Üçüncü Dönem İlk Ders

Kütüphanede içim geçmiş bir şekilde başımı sıraya dayamış, sözde ödev yapıyordum. O kadar erken kalkmak zorunda kalmıştım ki -uzun hikaye- kütüphanede yarı uykuluydum bile. Kendi kendime kalk komutu vermeye çalışırken ne başım hareket ediyordu ne de kollarım. Bi' süre sonra dikkatimi bilekliğime çevirdim, pencereden gelen ışık yüzünden parıldıyordu. Sesini merak edip sallamaya başladım, uyumak üzereyken ninni gibi geliyordu sanki. "Bu sesi ben çıkartmıyorum." dedim kaşlarımı çatarak. Uzaktan çan sesine benzer sesler duyulmaya başlamıştı, benim bilekliğimle alakası bile yoktu. "Tanrım, derse geç kaldım!" dedim ayağa fırlayarak, okul zili olduğunu yeni idrak etmiştim. Kütüphane görevlisinin keskin bakışlarıyla hızlıca kitaplarımı çantama tıktım ve koridora fırladım. Bir yandan kitapları daha da derine iterken ders programını çıkartmaya çalışıyordum. "Pekalaa, bir bakalım.." dedim parmağımı Çarşamba'nın üzerine sürükleyerek. Bitkibilim, niye şaşırıyorum ki? Merdivenleri çıkmayı bırakıp tam ters yöne doğru koşmaya başladım, birkaç öğrenciyi yıktıktan sonra bahçeye ulaşabildim. Rüzgar hızla esmeye başladığında pelerinim gözüme girmek üzereydi ve nereye gittiğimi bile göremiyordum, sonunda rüzgar kısa bir süreliğine kesilince etrafıma bakınabildim. Seranın açık kapısından profesörün konuştuğunu görünce hızlıca koşturdum ve kapının önünde yere yapışmadan durdum. "Özür dilerim." dedim profesöre hızla. "Derse henüz başlamamıştık." dedi gülümseyerek. "Oh.." dedim rahatlayarak. Herkesin bana baktığını ve rezil olduğumu hissedince kapıda durmaktan vazgeçip ilerlemeye karar verdim.

Öğrencilere kısa bir bakış attıktan sonra arkadaki gümüş renkli perde dikkatimi çekti. Tavandan yere kadar uzanıyordu, böylece arkasında her ne varsa gizlemeye yetebiliyordu. Profesörün boğazını temizlemesiyle dikkatimi ona yönlendirdim. Bu sefer cidden merak etmiştim, dinleyecektim. Profesör birkaç ikinci sınıf öğrencisine bakıp perdenin onlara zarar vermeyeceği gerçeğini vurguladıktan sonra asıl konuşmasına başladı. “Ayrıca şunu da belirtmeliyim ki bu dersimizde asa, iksir ya da sihirle alakası olan herhangi bir şey yok! Aslına bakarsanız bu ders en masum bitkibilim dersiniz olacak.” dedi ve ifadelerimize bakıp sırıttı. Herkes bu sözlerinden dolayı çok sevinmiş görünüyordu herhalde. İfadesiz bir şekilde dinlemeye devam ettim, asamı kullanmayı beceremiyordum zaten neden sorun olsun ki? “Ancak şüphesiz ki en çok zorlanacağınız dersinde de bu ders olacağı kanısındayım. Evet, şimdi sizi daha fazla bekletmeden dersi açıklayayım.” Asa tuttuğu elini hızlıca bükerken her yerde asalar havalanmaya başladı, adam asalarımızı çıkartmıştı ve perdeye doğru fırlatmıştı aynı hızda. Asalar perde ile birlikte yere düşerken parmak uçlarımda yükselerek büyük sınıfların üzerinden olan biteni görmeye çalıştım.

Sera sihir yoluyla genişletilmişti ve Büyük Salon'un boyutunda görünüyordu. Yemek masalarına benzeyen ama dört tane yerine yaklaşık 10-15 tane masa bulunan bir odadaydık şimdi. Yerde masaların başladığı yerde kırmızı bir şerit vardı, büyük ihtimalle perdenin sınırını belirliyordu ama dikkat ettiğim ilk şey bu değildi. Her tarafta fışkırırcasına bitkiler vardı, dünyadaki bütün bitkilerin orada olduğuna yemin edebilirdim. Masanın üzerinde duranlar vardı, yerde masaların altlarına ve yanlarına konulmuş olanlar vardı, örümcek gibi tavanlarda yapışmış bir şekilde duranlar vardı, sonra avize gibi bir şeyin üzerinde duran pembe bitkiler vardı. Tuhaftı kısaca. "Evet, bugünkü dersimizde sihir ya da fiziksel bir temas olmadan kendi bitkinizi daha doğrusu sizin bitkiler alemindeki yansımanız olan, etkileşiminizin en yüksek düzeyde olduğu bitkiyi etkilemeniz ve bu etkileşim sonucu onun sihirsel gücünü istediğiniz gibi kullanmanız gerekmektedir. Bu bitkinin hangisi olduğunu nasıl bileceğiz diyeceksiniz. Tabiî ki hissederek!" Bu adam kafayı yemiş! diye düşündüm şokla. "Parkurun arasındaki dar yollardan yürüyecek ve o bitkinin hangisi olduğuna siz karar vereceksiniz. Unutmayın ki en iyi etkileşim en doğru bitkiyle olur ve o bitki sizin yansımanızdır!” Ellerini sallayarak ders başlasın komutu verdi ve öğrencilerin masalara yaklaşmalarını izledi gülümseyerek. Birkaç kişi atağa geçip hızlıca masalara dalmışken ben korkmuş ve ne olduğunu anlamaya çalışan kalabalığın yanındaydım. Bana benzeyen bir bitki vardı ve onu bulmam gerekiyordu, yapmayın bunu bana! Birinin kolumdan tutmasıyla şoktan çıktım kısa bir süreliğine. "Hadi." dedi tanımadığım bir kız. Gülümseyerek geliyorum işareti verdim, sonra masalara gitmemiş iki kişiden biri olduğumun farkına vardım. Herkes çoktan bitkilerini aramaya koyulmuştu, sonlarda kalan ikinci sınıf öğrencileri bile heyecanla kikirdemekle meşgullerdi. "Ne olacaksa olsun artık." dedim dua ederek. En yakın masaya doğru ilerledim ve kırmızı şeritin üstünden atladım.

Birden herkes yok oldu! Şeritin öteki tarafına geçtiğimde herkes kaybolmuştu ve korkudan elim ayağım birbirine dolanmıştı. Birkaç saniye etrafıma öyle bakındıktan sonra dizlerimin üstüne çöktüm ve dikenli bir gülün yanına oturdum. Bu da neyin nesiydi böyle?! Herkes neredeydi? 'Eğer bu bir şakaysa hiç komik değil!' diye bağırabilirdim bile. Dikkatimi tekrar toparlamaya çalıştım ama her şeyin aniden olmasından dolayı öyle korkmuştum ki ellerimin titremesini bile engelleyemiyordum. Beynimin içindeki minik bir ses itiraz etti, "Veronica, şaka yapıyor olmalısın! Sen bir Ravenclaw'sın, zekanı kullan! Kimse ortadan kaybolmadı, bu sadece büyü, şapşal." Haklıydı. Kısa bir süre içerisinde ödlekliğimden utanıp kızarmaya başlamıştım bile. Derin bir nefes alıp ayağa kalktım ve çevreme bakındım. Az önce baktığım noktadan görülenle aynıydı sera, sadece arkamdaki kırmızı şerit dediğim şey kaybolmuştu ve masa geldiğim yöne doğru da uzamıştı. Yani seraların tam ortasında duruyordum, birkaç geçiş yeri için boşluk bırakılmış aralar dışında upuzun masalarla ve her an beni yemeye kalkabilecek bitkilerle birlikte.. "İlerlemen gerekiyor Veronica, dersin amacı bu." dedi profesörün sesine benzer bir ses. Bizi görebiliyor muydu ki? Ben daha kendimi bile net seçemiyordum! Kafayı yemekten korkmuştum biraz aslında, bu kadar bitkinin arasında en ufak bir bitki gazıyla hafızamı bile silebilirdim. Gözlerimi kapattım ve tekrar derin bir nefes aldım. "Başla artık, ödlek." dedi içimdeki ses tekrar. "Sağol, çok kibarsın." diye cevap verdim gözlerimi devirerek. Birkaç adım attım ve etrafımdaki bitkileri incelemeye başladım. Bazı masalarda bitkiler belirli bir şekilde sıralanmıştı; saksı bitkileri, küçük ağaçlar, mantarlar gibi bölümlerin dışında rasgele dizilmiş bitkilerde vardı. Tavandan sarkan o pembe bitki hala duruyordu ve tıslayan bir sıvı damlatıyordu toprak zemine. Çevreme bakınarak ilerlerken zihnimi açık tutmaya çalıştım ve profesörün söylediklerini tekrar düşündüm. Bir bitki bulacaktım, ama tıpkı benim gibi olacaktı. Yani en azından karakteristik özellikler bakımından, bitkinin bana benzemesini istediğimi sanmıyordum. Ben nasıl biriydim ki, daha onu bile bilmiyordum. Bir bitki arayacaksam kendim gibi bir bitki aramalıydım, ama daha kendimi bile tanıdığımı sanmıyordum. Büyü yapmaktan aciz, sakar bir bitki var mıydı aca- "Ah!" dedim yere yapışarak. Uzun ve yapışkan bir şey beni bileğimden tutmuştu. "Bir sen eksiktin!" dedim bağırarak. Sakarlıktan bahsederken aynı tutumu sergilemem ne kadar ironikti. Bacağımın üstünde doğrulmaya çalışırken hafifçe inledim, bileğimi burkmanın tam zamanıydı zaten. Doğrulmaya çalışırken bileğime iyi gelebilecek bir bitki olup olmadığını merak ettim. Keşke konuşabilen bir bitki falan olsaydı, işime yarardı en azından. Bitkiler yapraklarını sallamaya başlamışken kuvvetli bir rüzgar esti ve seranın camları takırdadı, dışarıda fırtına kopuyor olmalıydı. Ayağımın üstüne çok yüklenmemeye çalışarak devam ettim, bir bitki denemek zorundaydım artık. Gözüme hoş gelen mavi çiçekli bir bitkinin yanına yöneldim. "Selam." dedim elimi uzatarak. Yaprakları açılıp kapanırken hoş bir parfüm yaymaya başladı. "Çok hoş kokuyorsun." dedim burnumu uzatarak. Gerçektende harikaydı, sanki kokusunu daha önce duymuştum da unutmuştum. Koklamaya devam ederek ne olduğunu anlamaya çalışıyordum ki bitkinin yaprakları birden siyaha döndü ve uçlarında dişler -evet, diş! Diken değillerdi onlar!- çıkmaya başladı. "Neler olu-" dedim geriye çekilmeye çalışarak. Bitki beni ısırmak için hamle yaparken bileğimin etkisiyle tökezledim ve arkamdaki masaya çarparak masanın diğer tarafına doğru devrildim, birkaç çiçekle beraber tabi. Ayaklarım havada, masa ve çiçekler benimle yan yatmış bir şekilde ve kalçamı ovalayarak duruyordum yerde. "Tamam, tamam kızmayın!" dedim arı gibi vızıldamaya başlayan bir çift begonyaya. Düşüş canımı cidden çok yakmıştı. "Bu karışıklık arasında kendi bitkimi nasıl bulmamı bekliyorsunuz?!" diye bağırdım profesörün duyduğunu ümit ederek. O kadar çok sövmüştüm ki eğer biri duysaydı benim canıma okurdu. Doğrulmaya çalıştım ama kalçamdaki ağrı daha da artınca vazgeçtim. "Kıpırdayamıyorum." dedim tiz bir sesle. Her tarafım bitki olmuştu ve görünüşe göre bana o kadar sinirlenmişlerdi ki kalkmama bile izin vermiyorlardı. Tekrar şansımı denedim ve bu sefer dizlerimin üstüne oturabildim. Yanımda duran siyah çiçek bana tıslarken onun az önceki devrilmemi sağlayan çiçek olduğunu farkettim. "Sen nasıl düştün buraya?" dedim dik dik bakarak. Sadece tıslamakla yetindi, anlamadığım dilde bana küfürler ettiğinin farkındaydım. "Sende beni ısırmaya kalkmasaydın o zaman." dedim dilimi çıkartarak. Bitki gövdesindeki iki yaprağı birbirine doladı, sanki insandı da kollarını kavuşturmuştu. "Bir bitkiyle kavga ediyorum." dedim deli bir şekilde sırıtarak. Aniden gelen adrenalin ve güç ile ayağa kalktım ve tökezleyerek hızla uzaklaştım. O bitkiden ne kadar uzak olursam o kadar mutlu olacaktım, kafayı yememi sağlıyordu bana kalırsa. “Sen çoktan kafayı yedin tatlım.” dedi içimdeki ses. “Biraz daha konuşursan kafanı kopartacağım!” diye bağırdım düşüncelerime. O ise kahkahalarının arasında zorlukla cevap verdi. “Benim, benim kafam yok ki!” Kes sesini!

Neredeyse yirmi dakika olmuştu ve bitkileri incelemekten canım çıkmıştı. Bana benzeyen bir bitki yoktu işte, neden 20 dakikamı harcamıştım ki! İlk defa gördüğüm bitkileri bile incelemiştim ama hiçbiri benim bitkim olamazdı, bana benzemiyorlardı bile. Şöyle bir bitki olsaydı, sadece güneş ve su isteyen. Hani normal bitkiler, şu kanınızı emmeye çalışanlardan bahsetmiyorum. Şamarcı Söğüt'ün küçük bir versiyonunu bile görmüştüm ama kendi bitkimi bulamamıştım işte. Umudumu çoktan yitirmiştim, öylesine etrafa bakınıp ders zilinin çalmasını bekliyordum artık. Acaba bitkimi bulsaydım ne olacaktı? Ona bir isim takabilirdim pekala. Mesela.. mesela Cytherea ona çok yakışırdı. Ne anlama geldiğini hatırlamıyordum ama kitabın tekinde gördüğüme emindim. Cytherea, çok asalet fışkırtan bir isim. Beyaz bir bitki olurdu bana kalırsa, belki biraz daha gümüş rengi, tıpkı bilekliğim gibi. Ve biraz da mavi, asaletini tamamlayan mavi çiçekleri olmalıydı. O kadar asillikle kafayı bozup bozmadığımı bilmiyordum ama ben arkadaşlarımın gözünde 'çılgın'dım, belki rengarenk bir bitkide olabilirdi pekala. Mavi çiçekli bir ağaç, bahçemde ne kadarda güzel dururdu! Ağaçların harika olduğunu hep düşünürdüm aslında, saksıda büyüyüp iki gün sonra ölecek bir bitki yerine yüzyıllar boyu yaşayabilecek büyük ağaçları severdim. Altına uzanıp bütün gün uyuyabileceğim bir yer olması muhteşem bir şeydi benim gözümde. Hayallerime dalmış bir şekilde ilerlerken karşımda duran şeyi görünce aniden durdum, bu da benim yürüyüşümü taklit etmeye çalışan bir bitki için ayağımın altındaki hazin sonunu getirdi. "Şaka yapıyor olmalısın!" dedim bitkiye aldırmadan. İşte oradaydı! Bahsettiğim ağaç biraz ileride yapraklarını uzatmış güneşe ulaşmaya çalışıyordu. Bu gerçek olamazdı! Az önce hayalini kurduğum bitki tam önümde duruyor olamazdı, bu imkansızdı çünkü onu ben uydurmuştum! Hızlıca -ya da elimden geldiği kadar bir hızla- bitkinin yanına doğru ilerledim. İşte, her şey aynıydı. Dalları gökyüzüne ulaşacak kadar büyük bir bitkiydi, yaprakların arasından beyaz renkli çiçekler çıkıyordu ve safire benzeyen masmavi meyveleri vardı. Aslında onların tam olarak meyve olduğundan emin değildim, safir taşına daha çok benziyordu çünkü. Ağacı elime aldım ve dik dik bakma görevini üstlendim. İyi ki seradaki ağaçlar gerçek boyutlarında değildi, bu şeyi taşımak canımı çıkartırdı. "Sen benim bitkim misin?" diye sordum çiçeklerinden gözlerimi alamadan. Bu bitkiyle nasıl benziyor olabilirdim ki, sadece hayalimdeki bitkiydi işte. Umutsuz bir şekilde bitkiyi yerine koydum, kesinlikle benzemiyordum. Ben ne gökyüzüne ulaşmayı hedefleyen biriydim, ne de harika görünen. Sakarlıktan geçilmezdim, büyüde beceremezdim, yaptığım tek şey çılgınca davranmak olurdu. Son bir kez ağaca baktım, benim bitkim olabileceğine öyle çok inanmıştım ki! Ağaç dallarını yavaşça sallarken çiçeklerindeki parlaklık gözüme takıldı, bu sabah bilekliğimdeki ışığı hatırlatmıştı bana. "Al, senin olsun." dedim bilekliği çıkartarak. Gövdesine sardım ve taşları öne gelecek şekilde bıraktım. "Seni tamamladı bana kalırsa." dedim gülümseyerek. Gümüş zinciri ve yeşil taşlarıyla dallarının arasında çok kolay kaybolabilecek gibi görünüyordu. Ellerimi bitkinin üzerinden çektiğimde yanındaki eskimiş kağıdı gördüm. "Cytherea." diye okudum ikinci bir şaşkınlıkla. Yana yatık ve düzgün bir el yazısıyla yazılmıştı ve altında bir not vardı. "Küçük bir hediye, umudun her zaman seninle olsun." küçük bir elma resmiyle not bitiyordu. Bu gerçekten benim bitkimdi! Belki bana benzeyen yönleri vardı ya da yoktu ama kesin olan şuydu ki, onu ben yaratmıştım! Kim olduğu belirsiz ve imza yerine gümüş bir elma basmaya karar veren bir manyağın -Üzgünüm!- hediyesiydi bana. Büyük bir kahkaha koyuverdim, gerçekten bu kadar iyi hissettirebileceğini düşünmemiştim. Büyük saksısını kucağıma aldım ve bitkiye bir kez daha baktım. Belki özelliklerini şimdi bulamamış olabilirdim, ama mutlaka öğrenecektim.

*Geç yazdığım için telafi ediyim dedim.