Aredhel de Carré

Hava, Aradhel'in en sevdiği renk olan laciverte bürünmüştü. O ise, bu manzarayı zevkle izlemek yerine, ihtiyacı olmamasına rağmen başına geçirdiği kapşonunun kenarlarını kavramış, endişeyle kente bakıyordu. Kuyruğunu, ahenkli bir şekilde sallarken, acı bir şekilde gülümsedi. Gecenin geç saatlerinde bile ortalıkta koşuşturan insanlar, çoğu kişiye umut veren sokak lambaları onun umrunda değildi. Ellerini yunan tarzındaki balkonun kenarına dayadı ve evin içindeki hengameyi dinlemeye başladı. Her şey gibi kısa süre sonra bundan da sıkıldı. O sırada arkasında duran vampiri farketti. Bir sütuna yaslanmış, kollarını göğsünde kavuşturarak kimbilir kaçıncı yüzyıldan kalma bir şarkı mırıldanıyordu. Belki bu kadar dalgınlık iyi değildi. Her an canını sıkacak bir şey yapılabilirdi. ''Christian,'' diye mırıldandı Aradhel ince ama kendinden emin sesiyle. Vampir anında yanına geldi. Bunu Aradhel'i dinlediği için yapmıyordu, sadece zevktendi. Aradhel'e çapkın bir gülüş attı. ''Biliyorsun değil mi, aradığın şey çok saçma. Bunu bulma ihtimalin yüzde kaç? Her kitsune gibi gidip diğer efsanevi yaratıklarla uğraşsana.'' Aradhel sakin kalmaya çalışıyordu. ''Sen kendi işine bak Christian. Hizmetçiliğini bil. Diğerleri yerine seninle uğraşmamı mı istersin?'' Christian kızmış olmalıydı ki, dişleri ortaya çıkmıştı. Ama Aradhel'i kızdırmayı göze alamıyordu. Minik kar taneleri Aradhel'in ufak ve kalkık burnuna inerken o, kapişonunu biraz daha çekti. Christian bariz bir şekilde geri çekilmişti. Onun gibi güçlü bir vampirin Aradhel'in hizmetçisi olmasının bir nedeni yoktu. O sadece arada sırada diğer hizmetçilerden beslenmek ve oyalanmak için Aradhel'in hizmetçisi olmak istemişti. Onun için Aradhel'in yaşadıkları sadece bir oyundu. Aradhel için de onun hayatı bir oyun... Onun etrafta dolaşıp istediklerini korkutmasına, istediklerinden beslenmesine izin veriyordu. Ama Christian asla Aradel'e karşı gelemezdi. Birbirlerine bir şey söylemeden kendi oyunlarının kurallarını koymuşlardı. Christian cam mavisi gözlerini kısıp Aradhel'in altın renkli gözlerine bakarken, ikisi de bir insanın geldiğini duyumsadı. Adam iki büyük Güç kaynağının varlığının farkına varmışçasına titredi. Elinde birkaç yıldız topu, korkuyla gözlerini Aradhel'e dikmişti. Aradhel Christian'ı boşverip tekrar altındaki sokaklara bakmaya başladı. Hizmetçinin getirdiği haberlerin hiç de iyi olmadığını anlamıştı. İçinde biriken kızgınlığı dizginlemek için uğraşacağı bir şeyler bulmaya çalışıyordu. Saat ilerledikçe insanlar azalıyor, ama sokaktan her geçen kişi, Aradhel'e bir bakış atmadan ve yanındakine bir şeyler fısıldamadan gitmiyordu. Onlar için her şey çok kolaydı. Esrarengiz bir şekilde buraya yerleşmiş, mutheşem bir evi olan zengin ve güzel bir kızdı. Daha önce kimseyle konuşmadığı için kimse onun hakkında daha fazla şey bilmiyordu. Bu onlar için daha iyiydi. Zaten burada çok kalmayacaktı, bir de daha fazla dedikoduya ve onu takip eden garip tiplere ayıracak hiç zamanı yoktu. Bu kadar hizmetçiye zor katlanıyordu zaten. Bunları düşünürken, onu gerçek, sefil hayatına geri döndüren sesi zar zor duydu.
''Haberler çok kötü Mrs de Carré, şu ana kadar belki binlerce yıldız topuna baktık, ama geçmişinizle ilgili hiçbir bilgi yok.''
Aradhel bir salise duraksadıktan sonra haberi tam olarak sindirmişti. Ama bunun hiç iyi olmadığını kavramıştı bile. Sinirlendiğini hissediyordu bile. Ve Güç'ünün dolup taştığını... Ama o zavallı insana saldırmayacaktı. O iyi bir kitsuneydi. Nadir ve değerliydi. İnsanlara zarar vermezdi. Kendi hakkında bildiği özelliği buydu. Uyudurma bir soyad ve uydurma bir kimlik. Her şeye yeniden başlamış ve geçmişini aramaya koyulmuştu. Ama boşuna. Şu ana kadar bulabildiği tek şey adı ve kimden kaldığı belli olmayan, bronz, biraz uzun bir haça benzeyen bir kolye ucuydu. Eli hafifçe hiç boynundan çıkarmadığı kolyesine gitse de yalnız olmadığını hatırlayıp elini hemen indirdi. O sırada Christian'ın bakışlarını yakaladı. Sakinleştirmeye çalışan bakışlar mıydı bunlar? O Aradhel'e yardım mı etmeye çalışıyordu? Bunu daha önce hiç düşünemezdi. Ama Christian'ın bakışlarının aldatıcı olmadığını anlamıştı. Aradhel hem kötü haberin, hem de Christian'nı bakışlarının etkisiyle hafifçe yutkunup bir çarşaf kadar pürüzsüz ve sakin gökte bir yıldız aradı. Sadece bir yıldız. Belki bir umut ışığı. Hem Aradhel, hem de diğerleri için. Artık pes etmişken uzaklarda minik bir parıltı gördü. İşte o onun umut ışığıydı, harekete geçmesini sağlayan ışık. Anıden arkasını döndüğünde, buz mavisi pelerini ve onunla birlikte aynı renkteki elbisesi havalanmıştı. Bu sefer Aradhel'in bakışlarında bir kararlılık vardı. Ondan yayılan ani güçle Christian da hizmetçi de ilkilmişti. ''Lenslerimi, giysilerimi ve yıldız toplarını hazırlayın. O kadar yer gezdik ama onca zaman aradığımız şeyin nerede olduğunu şimdi tahmin edebiliyorum. Mystic Falls'a bir yolculuk yapmamız gerekecek.''