Monica.

Ailem benden nefret ediyor. Ah Tanrım hayır, iyice pembe dizi repliklerine benzemeye başladı yazdıklarım. Amaan, canı cehenneme. Sonuçta gerçek apaçık ortada, benim yapabileceğim bir şey yok. Gerçi hayır hayır bekleyin, ailem benden nefret etmiyor. Ailem beni severdi, ama Devlinler... Annem Lena Devlin safkan, zengin, her üyesinin Slytherin'e seçildiği hafiften takıntılı, çoğu üyesinin manik depresif olduğu köklü ailelerden birinin kızıymış. Her iyi kız çocuğunun yapacağı gibi Hogwarts'a gittiği gibi abisinin yolunu takip ederek -amcam Micheal- Slytherin'e seçilmiş. Ne yazık ki mutlu aile tablosu Micheal'ın Hogwarts'da olup da ona göz kulak olamadığı(!) o son meşum senede bozulmuş. Annemin bir Gryffindorla, üstüne üstlük bir de melezle olan ilişkisi ortaya çıkınca ortalık karışmış. Annem ise ailenin mirasçı olmaktan men edilme, sevgilisinin başına muhtelif kazalar gelmesi gibi klasik tehditlere boyun eğmeyip evi terk etmiş. Terk edişten sonra evlenmelerinin yıldönümü dolmadan ben dünyaya gelmişim. Babam, Jason Campbell, yerel bir gazetede muhabirmiş, annem ise safkanların kara listesinde olduğu için doğru düzgün bir kariyer yapması zaten mümkün değilmiş. Miş diyorum çünkü bunlar hep yarım yamalak hatıralar, fotoğraf albümleri, ya da amcamın öfke nöbetleri esnasında bana kustuğu bir iki bilgi kırıntısından geliyor. Çünkü Lena ve Jason ben yedi yaşımdayken öldüler. Nasıl olduğunu hatırlamıyorum, tek bildiğim o zamanlarda muggle okuluna başlamış olduğum. Bir gün eve dönme vakti geldiğinde annem her zamanki gibi beni beklemiyordu. Annemin öldüğünü, iksir kazasıymış, babamın ise beni göremeyecek kadar üzgün olduğunu, ülke dışına çıktığını söylediler. Buna hiç bir zaman anlam veremedim, hep kendi kafamda çözümler aradım. Zaman zaman iyice paranoyak olup büyükbabamın, amcamın ya da anneannemin babamı kaçırttıkları geldi. Ama ne olursa olsun babamın beni isteyerek bıraktığına inanamadım. Tek bildiğim şey artık eski minik evimizde değil, Devlinlerle beraber, büyük, neredeyse kimse tarafından sevilmediğim aile 'malikanesinde' yaşayacağımdı. Açıkçası alışma dönemim ailemden daha bulanık hatıralar içeriyor. Çocuklar çok garip, travma geçirip kendimden geçmem gerekirken hayatımdaki değişikliği o kadar çabuk kavrayıp, ona uyum sağlamıştım ki şimdi bir iki tahtamın eksik olduğunu düşünüyorum.