Karanlığın Fısıltıları

Sabah güneşinin haylaz ışıkları gözünü kamaştırmaya başladığı anda Xanthé hala akşamın yorgunluğunu üzerinden atamadığını hissediyordu. Kaçta uyuduğunu hatırlamıyordu bile. Neyse ki bugün hafta sonuydu ve biraz olsun dinlenebileceğini düşünüyordu. Ancak odasının kasvetli havası buna çok izin verecek gibi görünmüyordu. Bu haliyle oda, Xanthé’ in sıkıntısını daha da arttırıyordu. Tek bir hamleyle doğrulup, terliklerini aramaya başladı. Dağınıklığının bir sonucu olarak terliğinin tekini yatağının altında, diğerini elbise dolabının yanında bulduğunda yanaklarındaki oluşan tebessüme engel olamadı. Gözlerini ovuşturarak aynanın karşısında dikildi. Yorgunluğunun bir sonucu olarak gözlerinin çökmüşlüğü ve yüzünün beyazlığıyla karşılaştı. Şaşırmamıştı. Duşa girmenin iyi olacağını düşünüp kısa sürede duşunu aldı. Şimdi kendini daha iyi hissediyordu. Dolabının yanına geldiğinde ne giyeceğini düşünmeye başladı. Sonunda bir pantolon ve kareli bir gömlek giymeye karar verdi. Sadelikten ödün vermeyerek saçlarını taradı ve kendini ortak salonda buldu.
Ortak salonda alt sınıflardan birkaç öğrenci okulda yayılmaya başlayan yeni bir örgüt hakkında konuşuyorlardı. Bu örgütü biliyordu Xanthé. Adı Karanlığın Cazibesi idi ve adını duyduğu günden beri ilgisini çekmişti. Aslında tam sırasıydı, bugün örgüt hakkında ayrıntılı bilgi alabilir belki de katılabilirdi. Karar vermiş bir vaziyette ortak salondan ayrılıp Hogwarts koridorlarında dolanmaya başladı. Örgüte katılması için Adrasteia’ ı bulması gerekiyordu ama nerede olduğuna dair hiçbir fikre sahip değildi. Bu düşüncelerle boğuşurken koridorda kızıl saçlı Slytherinli kızı gördü. Adrasteia’ nın yakın arkadaşlarındandı ve O’nun nerede olduğunu bildiğini tahmin ediyordu. Kızın yanına yanaştığında soğuk bir ifadeyle karşıladı kız Xanthé’ i. Doğrusu tam da bir Slytherinliden beklenecek davranıştı. Zaten sevgi gösterisi falan da beklemiyordu ki zaten sevemezdi böyle şeyleri. Çekingen ifadeyle konuşmaya başladı Xanthé,
-Selam, sana bir şey sorabilir miyim?
Kız şaşkın bir ifadeye büründü ve yine aynı şaşkınlıkla cevap verdi,
-Sor.
-Şey… Peki… Ben Adrasteia’ ı arıyordum. O’nu nerede bulabilirim?
-Adrasteia mı?
Küçümser bir ifadeyle Xanthé’ e bakıyordu. Ah, Tanrı aşkına ne zannediyordu kendini? En nefret ettği şey acınmaktı ve şu anda tüm Hogwarts’ ı kendi başına dolaşıp aramanın bile kızıl saçlıya soru sormaktan daha iyi olduğunu düşünüyordu.
-Evet, Adrasteia.
-Neden aradığını bilmiyorum ama seni çok takacağını zannetmiyorum. Neyse onu en son kulelere çıkarken gördüm. Yalnız uyarayım, rahatsız edilmekten hoşlanmaz.
-Peki, tamam sağol.
Adrasteia’ nın nasıl biri olduğunu biliyordu ama yine de O’na karşı bir ön yargısı yoktu. Kızıl saçlının yüzüne bile bakmayarak kulelere doğru çıkmaya başladı. Bitmek bilmez merdivenlerin sonunda kulelerden birinde O’nu gördü. Kollarını korkuluklara dayamış bir vaziyette düşüncelere dalmıştı ki Xanthé’nin geldiğini fark etmedi bile. Cesaretini toplayıp kıza seslendi,
-Adrasteia?

İçindeki küçük endişeler büyük bir volkan oluşturacak ve ateşiyle yanan yine Xanthé olacaktı. Buna izin veremezdi. Endişelenmek, korkmak ne işine yarardı ki? rahatlamış gibi görünüyordu Ancak genç kızın gözleriyle karşılaştığında yeniden ürperdiğini hissetti. Sert bakışlarıyla Xanthé' ye bakarken artık korkmadığına emindi. Adrasteia yine aynı ifadeyle cevap verdi.

“Evet, benim. Beni burada nasıl ve ne için buldun?”

Sesini duygularından arınmış bir biçimde çıkarmaya ve sertliğini ortaya koymaya çalışmıştı ama bu sefer pek başarılı olduğu söylenemezdi. Büyük Salonda, derslerde veya koridorlarda gördüğünden daha farklıydı Adrasteia. Daha yorgun... Gözlerini kızın gözlerinden ayırmayarak cevap verdi Xanthé.

“Şu yanında dolaşan kızıl saçlıya sordum nerede olduğunu. Kurduğun örgütle ilgili bilgi almak için yanına geldim. Belki... Ben de katılabilirim.”

Cümlelerini artık daha rahat kurduğunu fark etti. Akşamdan kalma yorgunluğunu unutmuş gibiydi. Sadece ne cevap vereceğini merak ediyordu. O kadar...

Gözlerindeki kıvılcımlar içini huzursuz etmişti Xanthé'nin. Bunu hisseder hissetmez gözlerini kaçırdı. Neden sonra Adrasteia'nın gülümsediğini fark etti. Hayır, bu sevecen bir gülümse değildi. Farklı türlüydü. Derin bir nefes alıp konuşmaya başladı.

“Kızıl saçlı rahatsız edilmekten hoşlanmadığımı da söyleseydi keşke.”

Doğru, söylemişti. Xanthe'i çok takmayacağını da söylemişti aslında; ama bu konu farklıydı işte. Sonuçta kurduğu bir örgütle ilgili bir şeyler öğrenmek istiyordu. Bundan hoşlanmamıştı. Birinin Xanthé'i küçük düşürmesi ya da hafife alması tahammül edemeyeceği bir şeydi. Bunları düşünürken dakikaların nasıl geçtiğini anlayamamıştı ki Adrasteia bundan rahatsız olup ilgisiz bir tavırla Xanthé'nin sorduğu sorunun geciken cevabını vermişti.

“Karanlığız işte. Anlamadığın ne? Sor, söyleyeyim.”

Bu kadarını da beklemiyordu. Kendisinden üstün gibi davranmasına dayanamıyordu. Bu kadar baştan savma bir cevap olamazdı. Babası bu özelliğinin bir Slytherinli kanı taşıdığından kaynaklandığını söylerdi. Galiba doğruydu. Başkalarının üstünlüğünü kabul etmeyişi, gerektiğinde ortaya çıkan bencilliği… Buraya gelmemiş olmayı diledi bir ara; ama gelmişti artık ve sorularının cevabı almalıydı. Konuşmaya başladı.

“Peki… Sizi bu örgütü kurmaya zorlayan şey nedir? Yani böyle bir şey gerekli miydi?”

“Sence değil mi? Sihir dünyası bölündüğünde karanlığın kazanacağı gün gibi ortada değil mi? Adrasteia Quiwen daima kazanan tarafta olur. Ki aydınlıkta cidden aptallık bana göre. Doğru düzgün bir amaçları yok; sadece karanlığı durdurmak. Oysa karanlığın amacı; dünya… Amaçlar bile mantıklı olanların ve kazanacak tarafın kim olduğunu göstermiyor mu? Amaçlara bak; dünyaya karşı karanlığı durdurmak. Şimdi anlıyor musun?”

Vay canına. Babası bile karanlığı savunurken bu denli etkili cümleler kurmamıştı. Aydınlık tarafı sevmiyordu Xan. Daha doğrusu özel bir ilgi beslemiyordu. Aslında karanlık tarafa karşı da aynı söylemesi mümkündü. Ama; Adrasteia haklıydı. Karanlık güçlüydü. Aydınlık ise o gücü durdurmaya kendini adamış insanlardan oluşuyordu. Şimdiye kadar ki yaşamını düşündü kararsız Xan. Tierra'ı, Judith'i... En yakın dostlarıydı. Aydınlığa karşı kurulmuş bir örgüte katılması etkiler miydi dostluklarını? Sıkıntı siyah bir örtü gibi etrafını sarmıştı. Tek eliyle o örtüyü kaldırıp atması yeterliydi bu sıkıntıdan kurtulması için. Yapamıyordu... Sanki içinden çıkmaya çalıştıkça daha da çok sarıyordu. içinde debelenip duran bir zavallıdan farkı kalmamıştı. Sonra Javier'i düşündü. Okula geldiği ilk günden beri ona acıdan başka bir şey hissettirmeyen ama bir yandan da içindeki boşlukta bitmek bilmez kasırgalar oluşturan kişi... Ah, hayır yine hatırlamamalıydı. Bu sabah zaten her şeyi unutmak adına uyanmamış mıydı? Evet, şimdi yapması gerekeni yapmalıydı. Adrasteia'nın yüzüne baktığında karşılaştığı sinsi gülümseyiş Xanthé'i daha da etkilemişti. Usulca kızın yanına yaklaştı Xan. Ve; aynı onun yaptığı gibi taş korkuluklara dayadı kollarını. Sonra usulca aralanan dudakları arasından kelimeler süzülmeye başladı.

"Ah, evet. Anladım. Babam da böyle düşünürdü. Aslında beni hep bu düşüncelerle yetiştirdi. Hala karanlık tarafta olmamı bir mucize olarak görüyor. hıh, sana bunu neden anlatıyorsam? Bak Adrasteia, örgütüne katılmayı istiyorum ve inan bana bu kulelere tırmanırken attığım her adımda karar değiştirdim. Endişeleniyorum. Sevdiklerimi kaybetmekten korkuyorum. Yeterince kişi hayatıma bir daha girmemek üzerine çıktı, bir daha yaşamak istemiyorum."

Neden bilmiyordu ama kızın yanında kendini çok rahat hissediyordu. Eski bir dosta derdini anlatır gibi. Oysa ki hiç tanımıyordu. Hani derler ya insanın hiç tanımadıklarıyla konuşması daha kolaydır diye. Bu biraz o düşünceye benziyordu. Ama; Adrasteia'ı hiç tanımıyormuş gibi hissetmiyordu. Yıllardır varmış gibiydi.