Nisan ayının soğuk ve kapalı bir günüydü; saatler yirmi üçü gösteriyordu. Yıldırıcı esen rüzgârdan korunabilmek için çenesini göğsüne gömmüş olan Eva, hızla Zafer Konağının camlı kapıdan içeri süzüldü; ama bir toz bulutunun da kendisiyle birlikte içeri dalmasına engel olabilecek kadar çabuk davranamadı.
Hol, kaynamış lahana ve eski paçavra kilim kokuyordu. Ev için oldukça büyük, renkli bir poster, dipteki duvara asılmıştı. Posterde, özenilmeden yapılmış, bir metreden daha geniş, koskocaman bir yüz resmi vardı: Kırk beş yaslarında, siyah gür bıyıklı, sert çizgileriyle bir erkek yüzü. Daire yedinci kattaydı. Otuz dokuz yasında olan ve sağ ayak bileğinin üstünde bir varis ülseri taşıyan Winston, yolda birkaç kez dinlenerek, ağır ağır çıktı merdivenleri. Her katta asansörün karsısında asılı olan poster, kocaman yüzüyle ona bakıyordu.
Gözleriyle insanın hareketlerini izliyormuş gibi yapılmış resimlerdi bunlar. Pencereye aklaştı ve sakin bir şekilde asasını çıkardı. Her zaman ki gibi içini bir heyecan kaplamıştı. Yavaşça büyüyü fısıldadı ve zihninden mesajı düşündü. “Expecto patronum. Bakanlık yerimizi öğrendi. Bizi merak etmeyin. Olduğunuz yerde kalın.” Asasını yerine koydu ve gümüş hayvanın karanlık içinde ilerleyişini seyretti. Hain bir gülümseme yüzüne yerleşti. Onları yakalamak çok koyla olacaktı. Pelerinini çıkarıp temiz bir köşeye koydu Eva ve eskimiş, kenarları yıpranmış koltuğa yerleşti. Ellerini önünde birleştirdi ve bekledi. Birazdan burada olurlardı. Bir pop sesiyle önünde iki genç belirdi, siyahlar içinde. İki gençte hızlı bir şekilde kukuletalarını arkaya attı ve önlerinde duran genç ve kuvvetli kadına gülümsediler. “Eva?” Kendinden pek emin olmayan bir sesle sormuştu bunu. “Evet desem bana hemen inanacak mısınız? Tanrım, sizi kim yetiştirdi!” adam mahcup bir şekilde kafasını öne eğdi ve asası kadına doğrulttu. Ağır adımlarla yaklaştı. “Ben olsam yalan söylemezdim.” Dedi, sesinde korku ve nefret vardı. Eva memnun bir şekilde gülümsedi ve ayağa kalktı. “Aferin. Hadi gidelim.” İki adam geri çekildi ve yine bir pop sesiyle yok oldular. Eva gözlerini devirdi. “Gerçekten bunları kim yetiştirdi, tanrım!” diye düşündü ve aynı pop sesiyle o da buharlaştı.
Gözlerini açtığında ayağı taşlı yola alışmaya çalışıyordu. Siyah saçlarını yandan önüne aldı sağ eliyle. Üşümüştü. Çünkü pelerinini o karanlık köşede unutmuştu. Hoşnutsuzluğunu verdiği bir şeyle suratını astı ve karanlı, eskimiş, büyük eve doğru yürümeye başladı. Toplantı birazdan başlayacaktı. Ağır adımlarla ilerledi ve paslı kapıya dokunmamaya özen göstererek içeri girdi. Çimenler solmuş, çiçekler ölmüştü. Lord varlığını belli ediyordu. Merdivenleri ikişer üçer çıkarken korku bedenini ele geçirmişti. Her zaman bir aksilik olurdu ve yine olacaktı. Kapıyı büyük bir kuvvet göstererek itti ve sıcak hole adım attı. Sıcak etrafını sararken, Eva saçlarını arkaya attı ve havalandırdı. Topuklu ayakkabı sesleri holü doldurdu ve Nersissie karşısına siyah ir elbiseyle çıktı. “Nora! Hoş geldin canım!” Eva yüzüne yapmacık bir gülümseme yerleştirdi ve hiç de kibar olmayan bir sesle konuştu. “Bana Nora deme. Lütfen, Eva.” Nersissie istifini hiç bozmadı ve Eva’yı salona götürdü. Eva hissediyordu. Her tarafta bir korku vardı. Nefret ve… Acı… “Eva!” Tiz bir ses tüm salonu doldurdu. Lord, acımasız bir şekilde masanın başında oturmuş korku dolu gözlerle eğleniyordu. “Hoş geldin. Bizde seni bekliyorduk.” Bu Eva’nın dilinde “Yine geç kaldın.” demekti. “Üzgünüm, Lordum. Şuan evde saklanıyorlar.” Mutlu haberi paylaşıp Lord’un takdirini kazanmak istiyordu. Hemen. “Ah, demek bu yüzden geç kaldın. Pekâlâ. Gel otur.” Dedi ve sağ tarafından üçüncü iskemleyi gösterdi. Eva, huzursuz ve mutlu bir şekilde gösterilen yere geçti. “Lordum, başka bir haber daha var. Kimse gücünüze kavuştuğunuzu bilmiyor. “Uyanıncaya kadar ayaklanmayacaklar, ayaklandıkları zaman uyanabilecekler.” George Orwell.” Dedi usulca ve başını yana eğdi. Lord sisi bir şekilde gözlerini kıstı ve ağzını açtı. “Kimse bilmesin, henüz. Olaylar başladığında zaten herkes anlayacak. Ama geç olacak.” Sesini yükselterek konuşmaya devam etti. “Ve olaylar yakında başlıyor. Yarına kadar evden ayrılmazlar yoldaşlık üyeleri. Yarın. Baskını yarın yapacağız ve biliyor musun, Eva? Başlarında sen olacaksın. Sır tutucu olarak sen önderlik edeceksin bize. Ne büyük bir onur!” Eva başında bir sancı hissetti ama önemsemedi.
“Hayır, değil. İhaneti severim, ama Lord’u sevmiyorum. İyiliği sevmem ama iyi insanları seviyorum. Kötülüğü sevmem ve kötü insanlardan nefret ediyorum.” Diye düşündü Eva. Düşüncelerinde bir karmaşıklık vardı. “Eva, benim bir Zihinbend olduğumu biliyordun değil mi?” diye tısladı Lord usulca. “Ve az önce beynini işgal ettiğimi de biliyorsun. Sanırım. Söyle, kötü insanları neden sevmiyorsun. Ya da… Beni neden sevmiyorsun. İhaneti sevdiğini söyledin. Bana ne zaman ihanet etmeyi planlıyordun?”
“Kahretsin!” diye düşündü Eva. Ve düşünmeye devam etti. Aslında olacakları biliyordu. “Aynen George Orwell’ın dediği gibi;” diye düşündü.
“Düşünce suçunun sonucu ölüm değildir; ölüm düşünce suçunun ta kendisidir.”
Konu: Eva. 
Çarş. Şub. 02, 2011 2:19 pm
