Yalnızlık.
Sizi hayatın en acımasızı ve mutsuzu yapabilir. Hayattaki tek yakınım pislik bir herif ve be şuan onu özlüyorum. Gözlerim bir sızıyla onu arıyor. Ve bu beni en acımasız kişi haline getirecek yakında. Yapacağım şeyi düşündükçe tüylerim diken diken oluyor. Bu kadar kesin karar vermek mümkün mü? Birini çok severken aynı derecede nefrette edebilir misiniz?
Sanırım. Bunun cevabı önümdeki görkemli tahta kapı arkasında yapıyordu. Ruhum bedenimde kenara çekilmiş olacakları merakla bekliyordu.
Elimdeki dosyaları düzenleyerek salona hızlı bir giriş yaptım. Kayan kapın çıkardığı ses eşliğinde salondaki bütün kafalar bana döndü. Kafamı yavaşça öne eğdim ve küçüklükten gelen alışkanlık getirisi bir hızla yerime doğru yürümeye başladım. Pelerinim yanımda sertçe bana eşlik ediyordu. Yerime geçtim ve sanki etrafla ilgilenmiyormuşçasına kâğıtlarımı karıştırmaya başladım. Yanımda Jhonathan oturuyordu masumca. Dirseğiyle yumuşakça dürttüğünde algılamada sorun yaşadığı ile ilgili düşüncelerim silindi. “Hey, neredeydin?” Kafamı kaldırmadım ve hoş sesine cevap verdim. “Üzgünüm, sanırım karşımızda duran adamı tanıyorum.” Dedim. Doğruydu. Yargılayacağım adamı tanıyordum. Kirli sakallı, yaşlı ve kambur duran adamı tanıyordum. O babamdan başkası değildi.
Benim babamdan. “O benim babam.” “Sen ciddi misin?” dedi ve hızlıca kafasını kaldırdı ve kâğıt tomarları arasındaki adama baktı. Kafam hala önümdeydi.
“Oturumu açıyorum.”
Bir ses bütün salonu doldurdu ve kulaklarımı titretti. İçimi bir acı kapladı. Elleri dizinde olan Jhonathan yavaşça sağ elini sol elimin üstüne koydu. “İyi misin?” Kafamı kaldırmadım ve ellerimizi düşünmemeye çalıştım. “Hayır, ama birazdan iyi olacağım.” Dedim. Ve kafamı yavaşça kaldırdım. Güvenimi yerine getirecek şekilde arkama yaslandım. Jhonathan’ın elleri halen ellerimdeydi.
Güven veren başka bir şey…
“Yargılanma sebebi! 53 muggle önünde kesin bir hüküm verilmemiş ama suçlu olduğu ortaya çıkan birini katletmenizdir! Savunma yapacak mısınız?”
Yargıcın sesi tüm salonu gümbürdetiyordu. Önümdeki iğrenç adam hiç utanmaksızın yargıcın suratına bakıyordu. Beni bekliyordu biliyorum. Anlaşmıştık. Sadece iki gün önce:
-İki gün Üç saat Yirmi dokuz Saniye Önce-
Kapı yavaşça çaldı. Neşem yerindeydi açıkçası, gelenin kim olduğunu biliyordum.
Sevgili Jhonathan. Neredeyse koşarak kapıya ulaştım ve hızlıca kapıyı açtım. Gelenin Jhonathan olmadığını anlamam pek uzun sürmedi. Ve yanılma payım yoktu. Tabi ki de Jhonathan iki günde yaşlanmamışsa… Kafasını yavaşça kaldırdı ve kanlanmış gözleriyle bana baktı. “Eva!” Geriledim ve asamı kontrol ettim. “Buyurun?” “Eva, benim. Baban.”
Bu benim için yeni bir hayatın paslı kapısıydı. Karşımdaki adam benden uzak kaldığı yıllarda paslanmıştı. Karşımda acizce durmuş benden yardım istiyordu. Ellerimi hızlıca havaya kaldırdığımda – onu susturmak için- bana yaptığı hatanın nedenini anlatmıştı. İşte o zaman bende karar vermiştim seçtiğim tarafı. Babama yardım etmek kesinlikle istemiyordum. Ama… Zorunluydum ve büyük bir acıya sebep olacaktı. Bunu biliyordum. Dünyayı etkileyecek ve beni büyük bir nefretin içine sürükleyecektim. Çocukluğumda öğretildiği gibi… Her zaman öğretilenleri unutmaya çalışsaydım da içime işlemişti ve boşuna değildi. Büyük bir savaşın habercisiydi…
- İki Gün Üç Saat Kırk saniye Sonra-
Jhonathan’ın dürtmeleriyle eski defterlerin arasından çıktım ve bana ümitle bakan babamla karşı karşıya kaldım. “Eva, çıkmak ister misin?” “Ne! Hayır, teşekkürler tatlım.” Dedim ve elimi elinden sertçe çektim. Elimi zarifçe havaya kaldırdım ve son kararımı verdim. Bu dünya büyük bir katliama doğru gidiyordu ve yanımda oturan bu aciz insanlar bundan habersizdi. Sadece biri dışında... Yaşlı, kambur ve tıknaz olan babam… İstediğine ulaşmaya bir adım kalmışken bayılmak üzereydi. Dünyayı yönetmek için bir adım kalmıştı.
Babamdan kurtulmaya bir adım kalmıştı.
“Konuşabilir miyim?”
***
Devamı yakında…
Konu: Eva. 
Ptsi Ocak 24, 2011 5:24 pm
