Yine aynı sabaha uyandım. Her şeyin yine olduğu yerde durduğunun farkındayım. Belki de bu yüzden bu kadar zordu aynı sabaha uyanmak. Kardeşim Hogwarts'a gittiğinden beri yalnızdım bu aynı yerde. Defalarca ısrar etmesine rağmen gitmemiştim onunla. Pişman değildim ama onu özlüyordum. Aydınlığın ve karanlığın savaşı arasında tıkılıp kalmak bana göre değildi. Burada muggle arkadaşlarımla gayet mutlu yaşıyordum. Kimilerine göre bu pek zevkli bir şey değildi. Ama ben onları çoktan kabullenmiştim bile. Sihirden, büyüden ve ihtişamdan uzak bir dünya kurmuştum kendime. İçinde ise sadece bana yer vardı. Bir de köpeğim Deb.
Odamın beyaz perdeleri sonuna kadar açıktı. Sabahın ilk ışıkları odama etki ediyordu. Gözlerimi zor açabilmiştim. İşte yine başlıyorduk. Yatağımdan kalktım ve aynanın karşısına geçtim.
- Merhaba yalnızlık.
Kendime iyice baktım. Oturup depresyona girmek bana uygun bir iş değildi. Bu yüzden aynanın karşısından düşüncelerime yoğunlaşmadan çekildim. Giyinmek üzere dolabıma doğru yöneldim. İyi ki kıyafetlerim farklıydı. Onlarda aynı olsa daha farklı bir psikolojiye sahip olmama az bir pay kalırdı. Bütün günümü arkadaşlarımla geçirecektim. Orada burada dolaşacaktık. Giyindim ve aşağıya indim. Deb yine yastıkları parçalıyordu. Elais olsa kıyametler kopmuştu. Cırtlak sesiyle herkesi ayağa kaldırmıştı. Bu durumda iyiydi. Çünkü bunu yapacak biri yoktu. Deb'in yemek tasına biraz yemek koydum. Yanındaki kaba ise su. Yastıkları Deb'in patilerinden kurtardıktan sonra Deb'i yemek tasının önüne koydum. O yemeğini yerken biraz sevdim. Sonra dışarı çıktım. Bu basit günlerin en önemli anlamı arkadaşlarımdı aslında. Onlar olmasa köpeğiyle konuşan ihtiyarlardan farkım kalmazdı. Evimin sokağındaki boş kaldırımlarda başım öne eğik bir şekilde ilerliyordum. Ara sıra ayağıma çarpan taşlara tekme atıyordum. Ellerim cebimdeydi. Eminim uzaktan çaresiz görünüyordum. Kim ne düşünürse düşünsün. Sonuçta "İnsanlar sen onları önemsedikçe var olurlar." bu benim fikrimdi. Arkadaşlarımla sıradan bir kafede bulaşacaktım. Bileğimdeki saatime baktım. Saat 12:45'i gösteriyordu. Bunun üzerine hızlanmaya başladım. Öğlen güneşi sanki beni takip ediyor gibiydi. Yüzümün bir yarısı güneş ışığı ile aydınlanırken, diğer kısmı aydınlanan kısma göre karanlıktı. Yoldan geçenler bana bakmadan edemiyordu. Çok rahatsız edici bir durum. Sanki bir suç işlemişim gibi bakıyorlardı ya da bir yemeğe bakar gibi. Adımları gittikçe hızlandırıyordum. Gözlerimi yerden ayırmıyordum. Hiç önüme bakmadan ilerliyordum. Kafeye gittiğimde büyük bir ihtimalle boynum uyuşmuş olacaktı.
Nihayet kafeye gelebildim. Henüz kimse yoktu. Tek başıma cam kenarında bulunun köşedeki bir masaya oturdum. Masanın üzerindeki tuzlukla oynamaya başladım. Ara sıra başımı kaldırıp camdan dışarıya bakıyordum. Camın önünden geçip gidenlere bakıyordum. Kafenin kapısı açıldı. Arkadaşlarımdan biri gelmişti. Charles kaslı bir yapıya sahipti. Gözleri ve saçları kahverengiydi. Çok dikkat çeken insanlardandı. Belki de vücut yapısı yüzündendi. Beni görebilmesi için elimi kaldırdım. İşe yaramış olacaktı ki yanıma geldi. Hemen bir sandalye çekip oturdu. Birlikte sohbet etmeye başladık. Charles çok mantıklı ve zeki biriydi. Onunla sohbet etmek bana her zaman keyif veriyordu. Ancak çabuk sinirlenen bir tipti. Sinirlenince oldukça korkunç birine dönüşürdü. Bizim sohbetimiz koyuyken diğer arkadaşlarımda gelmeye başlamışlardı. Kafede oturup saatlerce konuştuk. Küçükken yetişkinlerin neden bu kadar çok konuştuklarını hiç anlamazdım. Yetişkin olunca anladım ki konu konuyu açıyor. Sohbet kısa süre sonra bir hobi gibi oluyor senin için. Sürekli konuşmak, anlatmak ve paylaşmak istiyorsun. Bir süre sonra sohbetimiz bitti. Herkes evine doğru yol almaya başladı. Aslında Charles’ı davet etmek istedim ama bir yanımda yorgundu. Bu yüzden sesimi çıkartmadım. Tekrar geldiğim gibi evime doğru yol aldım. Ancak dönerken daha neşeliydim. Yere değil karşıma bakıyordum yürürken. Suratımda asık değildi. Hızlı adımlarla evime doğru yaklaştım. Cebimden anahtarımı çıkardım ve kapıyı açtım. Deb her zaman beni karşılamaya gelirdi. Ancak bu sefer ortalıkta yoktu. İçeri girdiğimde evim dağınıktı. Neler olduğunu anlamaya çalışıyordum. Salona geldiğimde koltukta biri oturuyordu. Elinde bir kadeh vardı ama içinde limonata vardı. Hiç konuşmadan öylece oturmuş karşıdaki şömineye bakıyordu. Hemen koltukta oturan kişiye doğru yürüdüm. Yanına geldiğimde bana sadece güldü.
- Sanırım görüşmeyeli beni unutmuşsun. Etrafa batkımda resimlerimlerimi bile kaldırmışsın.
- Senin beni unuttuğunu sanmıştım Elais.
Evet gelen kardeşim Elais idi. Uzun zaman sonra burada ne işi vardı? Benden yardım mı isteyecekti?
- Buraya gelme amacım seni yanımda götürmek Ares. Benimle gelmen için sana yalvaramam. Ancak senin ait olduğun yer burası değil.
- Neden burası değil? Ben kendimi buraya ait hissediyorum. Senin büyülü dünyan çok karışık.
- İşte bu yüzden sana ihtiyacım var. Bu karışık dünyada ikimizde farklı yerlerde yaşayamayız. Çok yakında muggleların yaşadıkları yerlere de saldıracaklar. O zaman ne yapacaksın? Süper kahramanları mı olacaksın?
- Beni anlamanı senden bekleyemezdim zaten. Beni buradan götürmek için geldiysen boşuna uğraşmamanı tavsiye ederim. Çünkü seninle gelemem.
- Amacın ne? Farklı yerlerde yaşayalım. Sen bir muggle kız ile evlen. Çocuklarımız birbirini tanımasın. Aile falan olmayalım. Herkes kendi köşesinde tek başına ölsün mü yani?
Hayatıma anlam katan her şey buradaydı. Onunla gitmeyi de istiyordum. Sadece onun için. Ancak bütün hayatımı bırakamazdım. Onun istediği yanında olmam, bir cadı ile evlenmem, hayatımın sonuna kadar o saçma dünyada yaşamamdı. Ben bunu istemiyordum. Elais kadehindeki son yudumuda içtikten sonra bana döndü. Kaşlarını çatarak ciddi bir görünüme sahip oldu.
- Peki istemiyorsan gelme. En azından bunu annemiz ve babamız için yapmanı isterdim.
Beni nasıl etkileyeceğini çok iyi biliyordu. Konu bu olunca dayanamayacağımı da biliyordu. O kapıdan çıkıp giderken ben koltuğa yığılmıştım. Gözlerimin dolduğunu hissedebiliyordum. Güçsüzleşmiştim ve ağlamaktan korkuyordum. Ne yapacağını bilemeyen sekiz yaşında bir çocuktum sanki. İşte benim hayatım buydu. Kararsız, savunmasız, yalnız ve çekilmez bir hayat yaşıyordum…
Konu: Ares B. Carlsson 
Cuma Eyl. 04, 2009 11:35 am
