Jack Axel Hallman

Sabahın ilk ışıkları Jack'in odasının içini doldururken o ise yavaş yavaş gözlerini kırpıştırdı.Uyanmak istemiyordu. ''Yine bir sabah,'' diye iç geçirdi. Niye bu sabah kalkmak ona her zamankinden daha zor gelmişti, hiç anlayamıyordu.Bu normal değildi ne de olsa, üzerinden sıradışı bir ağırlık vardı.

'' Jack, uyan, okul vakti!'' Jack annesinin bu sözleriyle aniden irkildi. Tabii ya, şimdi her şey açıklık kazanmıştı.

Okul.Bu kelimenin içinden bu kadar kolay bir şekilde çıktığına inanamıyordu.İnanamıyordu, ne de olsa bu kelimeyi söylemek ona daha önce hiç bu kadar kolay gelmemişti.Bu kelime bu tarihe kadar hep ürpermesine neden olmuştu.

Sessizce homurdandı.''Tamam, geliyorum!'' diye cevap verdi.Giyinip hemen aşağıya indi.Annesi onu kocaman bir tebessümle karşıladı.'' Evet, okul çocuğu nasıl hissediyor bakalım?''Annesi bilmese de bu soru ona ne zaman sorulsa Jack birinin ona garezi olduğunu sanırdı.'' Haha, daha iyi olamazdım''şeklinde alaycı bir şekilde cevap verdi Jack. Annesi buna alışık olduğundan gülümsemesi sönmedi, ama belirgin bir biçimde kızmıştı.''Eh, biliyorsun Jack, bu her şeyin sonu olmayacak,'' dedi, kızgınlığını saklamaya çalışarak.Ancak pek başarılı olduğu söylenemezdi.Jack içini çekti.Daha fazla tartışmak istemediğinden kahvaltı masasının başına oturdu.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

''Yani bu duvarın içinden mi geçeceğiz , anne?''Jack karşısında duran tuğla duvarı görünce ilk söylediği şey bu olmuştu.Şaşkınlıkla sapasağlam duvara bakıyordu. Annesi onun bu haline güldü.
''Biliyorum, inanması zor geliyor.''Sonra aniden telaşlandı.''Hadi, treni kaçırmayalım. Sadece 5 dakikamız var.''

Jack saatine baktı. Doğruydu, gerçekten de acele etmeleri gerekiyordu.İç geçirip eşyaların bir kısmını aldı.Annesi de eşyaların bir kısmını yüklendi.
'' Hazır mısın?'' diye sordu. Jack sıkıntıyla başını salladı.Annesi de hiçbir Mugle'ın onlara bakmadığından emin olmak için çevresini süzdü. ''Tamam o halde, hadi bakalım.''

Jack nefesini tuttu ve gözlerini kapadı. Ardından koşmaya başladı.Koştu, koştu, koştu...Bunun hiç sonu yok muydu acaba?Ona 5 saat gibi gelen bir sürenin sonunda nihayet gözlerini açtı.

Afallamıştı. Afallamamak mümkün değildi herhalde, nasıl olsa sahnede büyük bir değişiklik vardı.
Büyük bir insan cümbüşü, tek bir trene koşturuyordu. Herkes yanında çocuklarını getirmişti.Trenin buharı, sahneyi tamamiyle görmeyi zorlaştırıyordu; fakat sesler sahneyi anlatmaya yetiyordu.
Bir ses insanlara trenin yakında kalkacağını söylerken, bir çocuğun sesi ise annesine heyecanlı olduğunu söylüyordu. Bir ses ağlayan çocuğunu yatıştırmaya çalışırken, diğer bir ses ise çocuğuna biraz acele etmesini söylüyordu.

Arkasına baktı.Duvar orada duruyordu.Onda bir değişiklik yok gibiydi, ancak Jack ona biraz daha dikkatli bakınca öyle olmadığını anladı.Üstteki yazıya baktı:
Peron 9 3/4.
Çevresindeki kalabalık dalmış gitmişti, ta ki annesinin sesi onu hayal dünyasından uzaklaştırana kadar.
''Hadi ama!Bütün gün orda durmayı düşünmüyorsundur umarım.''Jack telaşla ''Tabii ki hayır.'' dedi ve koşmaya başladı.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

''Hoşçakal! Kendine iyi bak, tatlım!'' Jack huzursuzca annesine trenin içinden el salladı. Kendi kendine '' Evet, işte başlıyoruz,'' dedi ve tren yol almaya başladı.